Νοσταλγία

  Μια μέρα θα ρθω να σε βρω Στα πέρα ξένα μέρη Του ανέμου κόρη γελαστή Που ελπίδα μου είχες φέρει Στο δρόμο που περπάτησες Και αλαργεψες μακρυά μου Ρίχνω το μίτο μη χαθείς Φως και παρηγοριά μου Ενα γιατί με τυραννά Ενα γιατί μου φταίει Και η θύμηση σου γίνεται Φωθια που αργά με καίει Κέντησες μέσα μου υφαντό Και η κλωστή μετάξι Αγάπη που στο διαβα τού Χρόνος δε θα πειράξει Να ‘ξερά αν περνάς καλά Η αν ζεις με το καημό μου Και αν ένιωσες στο τόπο σου Τον αναστεναγμό μου