ΤΟΥ ΑΡΠΑΞΑΝ ΤΟ "IΔΡYΜΑ" ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΘΩώΘΗΚΕ

 Υπήρξε μια εποχή που η «Κιβωτός του Κόσμου» ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα. Ο Πατέρας Αντώνιος, η Πρεσβυτέρα, το έργο τους, όλα φάρος ελπίδας.

Και ξαφνικά, το σκοτάδι. Μια θύελλα κατηγοριών, ένας δημόσιος διασυρμός που έμοιαζε με εν ψυχρώ εκτέλεση. Τον είδαμε όλοι: τον Πατέρα Αντώνιο «σταυρωμένο» στα πρωτοσέλιδα, την υπόληψή του κομμάτια, το έργο μιας ζωής να γκρεμίζεται.Τότε, η καταδίκη ήταν εύκολη, πρόχειρη, σχεδόν βιαστική. Ο χορός των «ηθικών αυτουργών» καλά κρατούσε, με δημοσιογράφους, σχολιαστές και «ειδήμονες» να συναγωνίζονται σε εικασίες και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Γιατί αυτή η σπουδή; Γιατί αυτή η δίψα για καταστροφή; Και τώρα, η αθώωση. Μια δικαστική απόφαση που ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που κάποιοι, ψύχραιμα, υποστήριζαν από την αρχή: την απουσία αποδεικτικών στοιχείων. Μόνο που η αθώωση αυτή δεν μπορεί να διαγράψει το στίγμα, δεν μπορεί να επαναφέρει την χαμένη τιμή. Το «ξεφτίλισμα» είχε ήδη συντελεστεί. Μήπως τελικά, η αλήθεια ήταν πολύ πιο πεζή, αλλά και πολύ πιο κυνική; Μήπως όλο αυτό το «πάθος» για την «κάθαρση» δεν ήταν παρά ένας μανδύας για την επιθυμία ελέγχου; Οικονομικά συμφέροντα, η διαχείριση ενός πλούσιου ιδρύματος, η δύναμη που πηγάζει από τον έλεγχο εισφορών. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, «φιλάνθρωποι» με κρυφές ατζέντες, ίσως ακόμα και η ίδια η Εκκλησία, που έβλεπε ένα ανεξάρτητο ίδρυμα να ευδοκιμεί εκτός των δικών της δομών. Η αθώωση ήρθε, ναι. Αλλά το ερώτημα παραμένει: ποιοι κέρδισαν πραγματικά από αυτόν τον διασυρμό; Και ποιο είναι το τίμημα, όχι μόνο για τον Πατέρα Αντώνιο, αλλά για την ίδια την έννοια της προσφοράς;