«Σφάξε με, Ἀρχιεπίσκοπε, νὰ ἁγιάσω» - Ὁ Πάφου Τυχικός... ἔπεσε ἐπειδὴ στάθηκε ὄρθιος!

Γράφει ὁ Ἰωάννης Χατζηδιγενῆς, Θεολόγος

Μὲ μιὰ αὐστηρὴ πλειοψηφία δέκα ἔναντι ἕξι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἀποφάσισε νὰ «κατεβάσει» τὸν Μητροπολίτη Πάφου Τυχικὸ ἀπὸ τὸν θρόνο του. Ὄχι γιατί κατηγορήθηκε γιὰ ἀνηθικότητα, ὄχι γιατί παραβίασε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ἢ γιατί ὑπέπεσε σὲ διοικητικὸ σκάνδαλο. Ὄχι. Ὁ Πάφου «ἔπεσε» γιατί ἀρνήθηκε νὰ γονατίσει μπροστὰ στὸν οἰκουμενισμό. Γιατί ἀρνήθηκε νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὴν «κανονικότητα» ἐκείνων ποὺ φαίνεται νὰ ζήλεψαν τὶς βατικάνιες μεθόδους διοικήσεως – ὅπου τὸ ἐκκλησιολογικὸ φρόνημα θυσιάζεται στὸν βωμὸ τῆς διπλωματικῆς εὐστροφίας καὶ τῆς συμβατότητας μὲ τὸ θρησκευτικὸ marketing.
Ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου, ὑπογεγραμμένη μὲ ἐντυπωσιακὴ συνέπεια ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς λεγομένης «μετριοπαθοῦς» γραμμῆς, δὲν ἀφήνει... περιθώρια παρερμηνείας: τιμωρεῖται ὄχι ἡ παράβαση, ἀλλὰ ἡ ἀκρίβεια· ὄχι ἡ αἵρεση, ἀλλὰ ἡ ὀρθοδοξία· ὄχι ἡ ἀταξία, ἀλλὰ ἡ Ὁμολογία.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γεώργιος, ὡς νέος πλέον «τοποτηρητὴς» τοῦ θρόνου τῆς Πάφου, φαίνεται νὰ μὴν ἄντεξε τὴν παρουσία τοῦ διαδόχου του πού, σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτόν, τόλμησε νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ αἰρεσιάρχου Πάπα στὴν ἐπαρχία του. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ φαίνεται πὼς λειτούργησε καταλυτικά: ἡ εὐπρέπεια ἔγινε ἐνοχή, καὶ ἡ συνέπεια, ἀπειλή. Ὅσο γιὰ τὸ «παράπτωμα» ποὺ κατηγορήθηκε ὁ Μητροπολίτης Τυχικός; Ἕνα καὶ μοναδικό: ἡ ἀποτείχιση, δηλαδὴ ἡ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ πρόσωπα πού, κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση, ἔχουν ξεπεράσει τὰ ὅρια τῆς ὀρθόδοξης πίστης.

Ἐκκλησία ἢ Δικαστήριο;

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, κατὰ τὰ φαινόμενα, δὲν συνῆλθε ἁπλῶς ὡς σῶμα ποιμαντικῆς κρίσεως, ἀλλὰ ὡς κανονικὸ δικαστήριο. Καὶ τὸ ἀκόμα πιὸ «ἐνδιαφέρον»; Δὲν ἐφάρμοσε τὸ ἄρθρο 14 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου, ὅπως πολλοὶ ἀνέμεναν, ἀλλὰ παρέκαμψε τὴν συνήθη διαδικασία, προκειμένου νὰ προχωρήσει σὲ ἄμεση «ἔκπτωση» - δίχως ποινικὸ ἀδίκημα!
Τὸ τραγικότερο ὅλων, ὅμως, εἶναι ὅτι τίθεται ξεκάθαρο ἐκκλησιολογικὸ ζήτημα! Ἡ ἀποτείχιση, ὡς στάση προφυλάξεως τῆς πίστεως καὶ ὄχι ὡς πράξη διασπάσεως ἢ σχίσματος, δὲν ἀποτελεῖ αἰτία καθαιρέσεως ἢ παύσεως, σύμφωνα μὲ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Ὁ Τυχικὸς δὲν κατηγορήθηκε γιὰ παράπτωμα ἠθικὸ ἢ διοικητικὸ· ἄρα ἡ ἔκπτωσή του δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογηθεῖ οὔτε κανονικά, οὔτε θεολογικά. Ἡ Ἐκκλησία τιμωρεῖ αὐτὸν ποὺ δὲν ἀνέχεται τὴν αἵρεση. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τίς... εὐλογίες καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ποὺ φέρεται νὰ εἶχε «προεγκρίνει» τὴν ἀπόφαση.

Τυχικός: ἕνας Ὁμολογητὴς σὲ καιροὺς σιωπῆς

Ὁ Μητροπολίτης Τυχικὸς εἶχε δηλώσει λίγες ἡμέρες πρὶν τὴν ἔκπτωσή του:
«Ἀνέχομαι τὰ ψεύδη, τὶς συκοφαντίες, τὴ λάσπη καὶ ὑπομένω. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἀνέχομαι εἶναι νὰ ἐπιχειρεῖται μεθοδικὰ ἡ παρουσίαση τοῦ προσώπου μου ὡς εὑρισκόμενου σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὸν Προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου».
Ὅμως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν πείστηκε. Ὁ Τυχικὸς εἶχε ἤδη καταδικαστεῖ ἀπὸ τὸ «προφίλ» του. Ὁμολογητής, παραδοσιακός, ἀντίθετος στὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὅ,τι δηλαδὴ δὲν χωράει στὴν Ἐκκλησία τῆς «σύνεσης», τῶν «διαλόγων» καὶ τῶν ἐναγκαλισμῶν μὲ κάθε τι αἱρετικό.
Ἀξίζει νὰ θυμίσουμε ὅτι παρόμοιες Σύνοδοι καθαίρεσαν καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο, τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό. Σήμερα, οἱ λειτουργίες τελοῦνται στὸ ὄνομά τους· καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς κατεδίωξαν ἔχουν βυθιστεῖ στὴν ἐκκλησιαστικὴ λήθη.
Ἡ ἀπόφαση κατὰ τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ δὲν εἶναι ἁπλῶς ποινή. Εἶναι δηλωτικὴ μιᾶς ἐσωτερικῆς παρακμῆς. Μιᾶς ἐκκοσμικεύσεως ποὺ παριστάνει τὴν «ἐκσυγχρονισμένη Ὀρθοδοξία» καὶ διώκει ἐκείνους ποὺ τολμοῦν νὰ ποῦν: «ὡς ἐδῶ».

Τελικὰ ποιός κάνει ἀνυπακοή;

Ὁ Μητροπολίτης Τυχικὸς δὲν ἔκανε «ἀνταρσία», δὲν προκάλεσε σχίσμα, δὲν παραβίασε τὴν ἑνότητα. Ὑπῆρξε πιστὸς στὴν Πίστη, ὄχι σὲ ἀνθρώπινα πρόσωπα. Δὲν ὑπάκουσε στὶς ἐντολὲς τῆς διπλωματίας, ἀλλὰ στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ στοὺς Πατέρες. Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος τῆς ἔκπτωσής του.
Καὶ τὸ ἐρώτημα παραμένει: σὲ ποιά Ἐκκλησία ζοῦμε; Στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἀλήθειας, τῆς Ὁμολογίας; Ἢ σὲ μιὰ διοίκηση Ἱεραρχῶν ποὺ λειτουργεῖ μὲ ὅρους πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ φιλοπατριαρχικῶν ἰσορροπιῶν;
Ἂν αὐτὴ εἶναι ἡ νέα πραγματικότητα στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου – μιὰ πραγματικότητα ἐλέγχου, φίμωσης καὶ ὑποταγῆς – τότε ἡ κρίση δὲν εἶναι διοικητική. Εἶναι πνευματικὴ καὶ βαθιά. Καὶ σὲ μιὰ τέτοια κρίση, κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ σιωπᾶ.
Γιὰ πολλούς, ὁ Τυχικὸς παραμένει ὁ κανονικὸς Ἐπίσκοπος Πάφου. Ὄχι ἀπὸ προσωπολατρία, ἀλλὰ γιατί δὲν συμβιβάστηκε μὲ τὸ ψεῦδος. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι διπλωματία. Εἶναι Σταυρός. Ὁμολογία. Ἀνάσταση! 

 

Κλείνοντας, ἂς μὴν ξεχνᾶμε πὼς τὰ δεινὰ ποὺ κατὰ διαστήματα βρῆκαν τὴν Κύπρο δὲν ἦρθαν τυχαία. Ἦρθαν ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο τέτοιων ἐκκλησιαστικῶν ναυαγίων - ὅταν ἡ αὐθεντικὴ πίστη θυσιάστηκε στὸν βωμὸ τῆς πολιτικῆς, τῆς διπλωματίας καὶ τῶν σκοπιμοτήτων. Ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει πὼς ὅσοι ἔχουν τὴν εὐθύνη ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν τὴν πραγματικότητα· ἂς ἑτοιμάζονται λοιπὸν γιὰ τὴν ἐνδεχόμενη παιδαγωγία, ποὺ ἀποτελεῖ πνευματικὸ νόμο καὶ ποὺ ἐπιμένουν νὰ μὴν ἀντιλαμβάνονται ἐδῶ καὶ καιρό... 

 πηγή

Σχόλιο: Αποδόμηση των κατηγοριών κατά του Μητροπολίτη Πάφου Τυχικού και η εξωεκκλησιαστική ανάμειξη:

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου, σε μια διαδικασία που θυμίζει περισσότερο πολιτικό δικαστήριο παρά πνευματική κρίση, προχώρησε σε κατηγορίες κατά του Μητροπολίτη Πάφου Τυχικού που αποδεικνύονται όχι μόνο αβάσιμες, αλλά και ενδεικτικές της σύγχυσης και της διοικητικής ανεπάρκειας που ταλανίζει τη σημερινή διοίκηση της Εκκλησίας.

Ας δούμε τα κυριότερα σημεία των καταγγελιών:

Α. Η χειροτονία ιερωμένου από τους αποτειχισμένους της Θεσσαλονίκης.
Η καταγγελία περί αποστολής και κάλυψης του συγκεκριμένου ιερωμένου από τον Μητροπολίτη Τυχικό, ο οποίος μέχρι σήμερα μνημονεύει μόνο τους αληθινούς κανόνες της πίστης και της ιεροσύνης, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να φιμωθεί η φωνή της πνευματικής ακρίβειας. Το να καταδικάζεται κάποιος επειδή δεν συμβιβάζεται με τη λογική των «οικονομικών λύσεων» που προωθούνται στα εκκλησιαστικά υψηλά κλιμάκια, αποκαλύπτει την αλλοτρίωση της εκκλησιαστικής διοίκησης.

Β. Άρνηση τελέσεως μεικτών γάμων και εκδόσεως πιστοποιητικών.
Η απόρριψη των μεικτών γάμων και των πιστοποιητικών που προέρχονται από αιρετικές ή κανονικά ανεπίγνωστες Εκκλησίες, δεν είναι «παράπτωμα», αλλά πνευματική υποχρέωση. Ο Μητροπολίτης Τυχικός απλώς υπερασπίστηκε την καθαρότητα της πίστης, αρνούμενος να συμβιβαστεί με την παναίρεση του οικουμενισμού που κάποιοι άλλοι προωθούν ανοιχτά.

Γ. Εγκαίνια παρεκκλησίου προς τιμήν μη αναγνωρισμένου αγίου.
Η επίκληση της Αγιοσύνης δεν είναι θέμα συμβάσεων ή πλειοψηφιών, αλλά καρπός αληθινής πίστης και εκκλησιαστικής παράδοσης. Η κριτική αυτή, που ακούγεται σαν δικαιολογία για να κρυφτούν βαθύτερα προβλήματα, αποδεικνύει πόσο εκτός τόπου και χρόνου έχουν βρεθεί οι επικριτές.

Πέραν αυτών, όμως, το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο είναι η εκκλησιαστική ανάμειξη. Η Υπουργός Παιδείας της Ελλάδος, η Κυβέρνηση της Ελλάδος μέσω διαφόρων παρεμβάσεων, ακόμη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τις δικές του ανησυχίες, φαίνεται να παρεμβαίνουν άμεσα σε μια καθαρά ξένη εκκλησιαστική υπόθεση. Η κυβέρνηση της Ελλάδος κατήγγειλε τις «διασπαστικές ενέργειες» στον Πρέσβη της Κύπρου στην Αθήνα, που με τη σειρά του τις μετέφερε στις αρμόδιες αρχές της Κύπρου. Όσο η Εκκλησία γίνεται πεδίο διακρατικών παρεμβάσεων και πολιτικής, τόσο απομακρύνεται από την πνευματική της αποστολή.

Και το πιο αξιοσημείωτο: το αίτημα της Ιεράς Συνόδου να υποβάλει ο Μητροπολίτης γραπτώς Ομολογία Πίστεως που να καταδικάζει τον αποτείχισμο. Δηλαδή, αντί να δίνεται έμφαση στην ουσία της πίστης, επιβάλλεται μια τυπική και πολιτικά φορτισμένη «κατάφαση» που δεν βασίζεται σε κανένα πραγματικό παράπτωμα του Μητροπολίτη.

Ας μην ξεχνάμε πως τα πραγματικά προβλήματα της Εκκλησίας δεν λύνονται με αυθαίρετες εκπτώσεις και πολιτικές πιέσεις, αλλά με βαθιά πνευματική αναγέννηση και επιστροφή στις αρχές. Καλούμαστε να δούμε αν η σημερινή διοίκηση είναι έτοιμη να ακούσει την αλήθεια ή απλώς να διαχειρίζεται εξουσία και διπλωματία, θυσιάζοντας την πνευματική καθαρότητα.

 

Υ.Σ.

Οι ψήφοι των Μητροπολιτών στην  Σύνοδο της εκκλησίας της Κύπρου.

Υπέρ του Τυχικού ψήφισαν ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, ο Επίσκοπος Αρσινόης Παγκράτιος , ο Μητροπολίτης Λεμεσού,  ο  Επίσκοπος Αμαθούντος Νικόλαος, ο Επίσκοπος Λήδρας Επιφάνιος και ο  Επίσκοπος Νεαπόλεως Πορφύριος.

 

 

Εναντίον του Τυχικού  τάχθηκαν ο ίδιος ο Αρχιεπισκοπος  , ο Επίσκοπος Μεσαορίας Γρηγόριος, ο Επίσκοπος Χύτρων Λεόντιος, ο Επίσκοπος Καρπασίας Χριστοφόρος, ο Μητροπολίτης Τριμιθούντος και Λευκάρων Βαρνάβας, ο Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής Ησαΐας, ο Μητροπολίτης Κύκκου Νικηφόρος, ο οι Μητροπολίτης Κυρηνείας Χρυσόστομος και ο Μητροπολίτης Κιτίου Νεκτάριος.