Α ΡΕ ΜΑΝΑ.

 

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ανεβάζω αυτό το κείμενο μου σαν ελάχιστο φόρο τιμής στην μάνα που με γέννησε, στην μάνα που με μεγάλωσε, αλλά και σε όλες τις μανάδες που σ' αυτές χρωστάμε την ύπαρξή μας σ΄αυτήν την μικρή αλλά υπέροχη ζωή!

Ήταν 9 του Γενάρη και στην Θεσσαλονίκη έκανε ένα διαβολεμένο κρύο. ήταν η στιγμή που με γέννησες μάνα και μαζί ξαναγεννήθηκες κι εσύ γιατί πιο μπροστά ήσουν ένα ξέγνοιαστο κοριτσάκι κι όταν με γέννησες έγινες μάνα....

Μέχρι τα πέντε μου χρονιά κρεμόμουν από πάνω σου σε κάθε ευκαιρία, καθόσουν δίπλα μου και μου ζωγράφιζες ήλιους, λουλούδια και ουράνια τόξα, με έπαιρνες αγκαλιά και με κανάκευες αλλά από εκείνη την ηλικία και μετά έγινα αχάριστος.

Μου ήταν όλα δεδομένα, γιατί δεν ένιωθα την ανάγκη να σου πω ευχαριστώ κάθε μέρα που έβρισκα φαγητό μετά το σχολείο.

Δεν σκέφτηκα να σε ευχαριστήσω ποτέ για τα σιδερωμένα μπλουζάκια, ούτε για τα όμορφα μπαλώματα που έκανες στα παντελόνια μου κι ας σου έβγαιναν τα μάτια κι ας τρύπαγες τα δάκτυλα σου, ακόμα θυμάμαι εκείνη την δακτυλήθρα και το ξύλινο αβγό για το μαντάρισμα, εσένα σε ένοιαζε μόνο να ήμουν καθαρός και περιποιημένος.

Εγώ πάλι το μόνο που ήξερα ήταν να γκρινιάζω που μαγείρευες ρεβίθια που δεν μ' άρεσαν, εκείνες τις απαίσιες μπάμιες και το σπανακόρυζο που έπρεπε να το φάμε γιατί έχει σίδηρο, να γκρινιάζω γιατί δεν βρήκα σιδερωμένο το μπλουζάκι που ήθελα....

Θύμωνα που κατέβαζες το πόστερ με την Ζωή Λάσκαρη με εκείνο το μπικίνι και ήμουν έξω φρένων που έψαχνες τι κρύβω κάτω απ' τα βιβλία του σχολείου, στο λέω τώρα μάνα, Μικι Μαους, Μικρό Ήρωα και Μάσκα έκρυβα....

Ποτέ δεν μου έκανε εντύπωση ότι το δωμάτιο μου ήταν πάντα καθαρό, ακατάστατο το είχα εγώ και εσύ καθαρό!

α ρε μάνα....

Το μόνο σου παράπονο ήταν η αχαριστία μου και που δεν σου είπα ούτε ένα ευχαριστώ, όμως τα δικά μου παράπονα πολλά γιατί νόμιζα ότι δεν μου ικανοποιούσες τις χίλιες επιθυμίες μου και ότι δεν με καταλάβαινες ποτέ....

Με κτυπούσαν τα αλλά παιδάκια και πονούσες πιο πολύ εσύ,

με έπαιρνες αγκαλιά και με προστάτευες κι όταν μεγαλώνοντας γυρνούσα αργά τα βράδια πάντα σε έβρισκα σκυμμένη στα σκοτεινά να με προσμένεις βουβή, ξάγρυπνη και χλωμή απ΄την ανησυχία μήπως και έπαθα κάτι,

α ρε μάνα......

Μεγάλωσα ρε μάνα και θυμάμαι τα υπέροχα σου κεφτεδάκια και τα ντολμαδάκια, στο λέω ότι ποτέ δεν την κατάφερα την συνταγή σου και τα παιδιά μου λένε ότι είναι νόστιμα, αλλά όχι σαν της γιαγιάς, σε θυμάμαι να βγαίνεις στο κατώφλι και με σταύρωνες καθώς κινούσα για το σχολείο,

το ξεμάτιασμα σου κάθε φορά που με πονούσε το κεφάλι,

τα σεμεδάκια που κένταγες και μου έλεγες ότι όταν αποφασίσω να νοικοκυρευτώ είναι για την προίκα μου,

α ρε μάνα.....

Μεγάλωσα ρε μάνα και κατάλαβα ότι είχες ξεχάσει τους πόνους του τοκετού, αλλά παντού έλεγες ότι ποτέ δεν ξέχασες το πρώτο κλάμα του μωρού σου, το δικό μου κλάμα,

έψαχνες την χαμένη σου παιδική αθωότητα και την χαμένη σου εφηβεία μέσα στον κουρνιαχτό του πολέμου και της κατοχής κι όμως κατάφερες και έγινες υπέροχη σύντροφος, καλή νοικοκυρά και στα μάτια των παιδιών σου η πιο καλή μάνα του κόσμου,

α ρε μάνα.....

Δεν σε ρώτησα ποτέ γιατί τα χέρια σου ήταν ροζιασμένα και γιατί είχες μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια σου

ενώ εσύ καταλάβαινες κι αυτά που δεν έλεγα,

α ρε μάνα.....

Σαν έφηβος δεν σου είπα όταν το είχες ανάγκη ένα σε αγαπώ κι ένα ευχαριστώ!

Σαν άνδρας κατόπιν είχα πολλές ασχολίες και σχεδόν το ξεχνούσα να σου πω αυτές τις μικρές αλλά τόσο σημαντικές λέξεις.

Σ' ευχαριστώ λοιπόν και πιστεύω ότι δεν είναι αργά να σου το πω γιατί το νοιώθω ότι από εκεί που είσαι πάλι με προσέχεις και σε ευχαριστώ γιατί έκανες όλη την παιδική μου ηλικία να μυρίζει γαζία και αγιόκλημα.....

Σ' ευχαριστώ γιατί μέσα στα μάτια σου αντίκρισα το πρώτο δάκρυ της χαράς σου για μένα.....

Σ' ευχαριστώ γιατί παρότι δεν είχες πλούτη μου έδωσες

όμως τα πλουσιότερα δώρα που πήρα στην ζωή μου, το φιλί και την ζεστή αγκαλιά της μάνας!

Είμαι σίγουρος ότι εκεί ψηλά που είσαι μυρίζει παντού γαζίες και αγιοκλήματα, βασιλικό και δυόσμο κι είναι φορές και αλήθεια στο λέω ρε μάνα αυτές οι μυρωδιές μέχρις εδώ κάτω φθάνουν.

Σε αγαπώ, σε ευχαριστώ και συγγνώμη ρε μάνα...

Στην φωτογραφία η μάνα μου και η γιαγιά μου η Χρύσω!

Αφιερωμένο στην μάνα μου που από εκεί ψηλά που είναι έχω την εντύπωση ότι νοιάζεται ακόμα τα παιδιά της, στην γιαγιά μου την Χρύσω που ήταν μάνα του πατέρα μου κι ήταν η αγαπημένη μου γιαγιά, στην μάνα των παιδιών μου, στην μάνα των εγγονών μου, σε μία φίλη από την Πάτρα που όλες αυτές τις δύσκολες μέρες για μένα τρέχει για τον αδελφό μου στο νοσοκομείο του Ρίο, σε μια αγαπημένη φίλη από την Αθήνα που είναι ένα μεγάλο αφτί για να με ακούει να γκρινιάζω και μια μεγάλη ψυχή και σε όλες τις μανάδες του κόσμου!!!

θεία Ευτέρπη