Απο το σημειωτάριο του Κυπριανού

 

Βρισκόμεθα πρό της Αντιχρίστου εποχής. Η μαρτυρική ομολογία μας, «πίστη στην θεανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού» θα μας αξιώση, Θεού βοηθεία, να βρεθούμε στο πνευματικό τάγμα των μεγάλων Ομολογητών και μαρτύρων της πίστεως.

Γι' αυτό αθληταί μου, «προσέχετε εαυτούς εν παντί». Να είσθε μαχητικοί με τον παλαιόν εαυτόν σας.

Μήν υποχωρείτε με τίποτε στόν πνευματικό σας αγώνα με τα πάθη και τις αδυναμίες. Για να πετύχετε σ' αυτό το άθλημα, χρειάζεται να ταπεινώσουμε τον εαυτόν μας.

Χωρίς ταπεινοφροσύνη αέρα δέρουμε.

Η αρετή αυτή, λόγω της μεγάλης πνευματικής αξίας, θέλει πολλή δουλειά πολύ κόπο και μόχθο.

Θα δώσουμε αίμα ψυχής για να μας δοθεί λίγη ταπείνωση. Πανάκριβη αρετή! Την τρέμουν οι δαίμονες! Εκεί σπάζουν τα μούτρα τους.

~ Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

(Από το βιβλίο: Χαριτωμένες Πατρικές νουθεσίες Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη σελ. 118).

 

«Για τη δική μου αδυναμία, τη λύπη που έχω, πώς τολμώ να παραπονιέμαι στον Θεό που πήρε το δικό μου άνθρωπο στην καλύτερη πνευματική κατάσταση που μπορούσε να φτάσει και στη μόνη ευκαιρία που είχε

για να σωθεί;

Τολμώ να βάζω τα συναισθήματά μου πάνω από το γεγονός της σωτηρίας του ανθρώπου που "δήθεν" αγαπώ;

Και αν δεν ισχύει το "δήθεν" τότε γιατί συνεχίζω να παραπονιέμαι;

Δοξολόγα τον Θεό που εισάκουσε τις προσευχές σου και έσωσε το δικόσου άνθρωπο, χαρίζοντάς του τον παράδεισο, τον παράδεισο τον οποίοαν δεν επέτρεπε το δυσάρεστο (για σένα, όχι πλέον γι' αυτόν) γεγονόςδεν θα αποκτούσε ποτέ.

Καθήκον σου να προσεύχεσαι γι' αυτόν που λες πως αγαπάς, γιατί αν κάνεις τον πολύτιμο χρόνο γι' αυτόν, που έχεις (για να προσευχηθείς υπέρ αυτού) για να συλλογίζεσαι και να λυπάσαι μόνο, τότε (έστω και) καθιστάς εμμέσως τον Θεό υπαίτιο για τη λύπη σου, ενώ είναι υπαίτιος για τη σωτηρία του. Και αυτή είναι η αλήθεια που ο εγωισμός σου τη θολώνει υποτιμώντας την πρόνοια Του. Έτσι το γεγονός της σωτηρίας του αγαπημένου σου γίνεται αιτία από εσένα και την ανθρώπινη, χωρίς πνευματικότητα συναισθηματικότητά σου να αμφισβητείται η πρόνοια του Θεού.

Έτσι με την έκφραση σου κατά του Θεού, όχι μόνο δεν μακαρίζεις, αλλά μαγαρίζεις το όνομά Του. Όχι μόνο δεν Τον αναπαύεις αλλά Τον μαγαρίζειςαπέναντι στον Πανάγαθο (χωρίς να φταίει Ο Θεός).

 

Τελικά τί είναι συμφέρον για την αγάπη του προσώπου που αγαπάς;

Να θυσιάσεις χρόνο από τη ζωή σου για να προσεύχεσαι υπέρ του, ή απλά να παραπονιέσαι που ο εαυτός σου έχασε τη συναισθηματική του ηρεμία με το χαμό του αγαπημένου σου;

Τελικά τον αγαπάς αυτόν ή αγαπάς περισσότερο τη συναισθηματική σου κατάσταση που θα είχες εάν ζούσε;»

+Κυπριανός Παπαϊωάννου