Κώστας Καρυωτάκης, Μαρία Πολυδούρη..ο ανεκπλήρωτος έρωτας

 Από την κινηματογραφική σειρά για την ζωή του Καρυωτάκη .Σκηνοθεσία - Σενάριο: Τάσος Ψαρράς Δημοσθένης Παπαδόπουλος (Κώστας Καρυωτάκης), Μαρία Κίτσου (Μαρία Πολυδούρη).

  

Μαρία Πολυδούρη «Γιατί μ' αγάπησες» ποίημα

 Η Βασιλική Αρβανιταντώνη διαβάζει το ποίημα «Γιατί μ' αγάπησες» της Μαρίας Πολυδούρη. Η Μαρία Πολυδούρη (Καλαμάτα, 1 Απριλίου 1902 - Αθήνα, 29 Απριλίου 1930) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής. Ανήκει στη γενιά του 1920, που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα, ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου, των Φιλιατρών και στο Αρσάκειο της Αθήνας για δύο χρόνια. Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας», το οποίο αναφέρεται στον θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη. Αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας με τον Κώστα Καρυωτάκη, που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της.

Από τη συλλογή «Οι Τρίλλιες που Σβήνουν» Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες στα περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες. Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου. Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν με την ψυχή στο βλέμμα, περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν. Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάη είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο να παίζει, να πονάη, μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες. Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες και μου άπλωσες τα χέρια κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα

• μια αγάπη πλέρια,

γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες. Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα, σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου. Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα, γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου. Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.