Μετάνοιας κάθε τάξιμο παράτησα και πάλι, Κι έτσι τη θύρα σφάλισα της καλής φήμης πάλι· Μ' αν φαίνομαι σαν παλαβός άδικα μη με κρίνεις, Με της αγάπης το κρασί έμέθυσα και πάλι
Να συγκρατιέμαι δεν μπορώ πάντα... μα τι να κάνω; Γι' αυτά μου τα φερσίματα πονώ... μα τί να κάνω; Στο έλεος Σου μοναχά πιστεύω το μεγάλο, Και ντρέπομαι πού με θωρείς Εσύ... μα τί να κάνω;
Νάν' τα μυστήρια σκεπαστά ταιριάζει από τους ποταπούς, Και σκοτεινά τα μυστικά πάντοτε νάναι στους τρελούς. Κάθε σου πράξη ζύγιαζε πώς θα φανεί στους άλλους, Και κρύβε τις ελπίδες σου πάντα μακριά από τους πολλούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου