Γεμίσαμε ἐκκλησίες, ἀλλὰ ὄχι καρδιές.
Φτιάξαμε μοναστήρια, ἀλλὰ δὲν γίναμε μοναχοί στήν ψυχή μας.
Φορέσαμε σταυροὺς στὸ λαιμό, ἀλλὰ ὄχι στὴ ζωή μας.
Νηστεύουμε ἀπὸ φαγητὰ καὶ καταπίνουμε τὸν ἀδελφὸ μας κάθε λεπτό.
Προσευχόμαστε μία φορὰ τὴν ἡμέρα, ἀλλὰ κατακρίνουμε ἀδιάκοπα.
Μιλᾶμε γιὰ ἀγάπη, ἀλλὰ δὲν συγχωροῦμε τίποτα.
Πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς μένει ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιὰ μας.
Χριστιανισμὸς δίχως μετάνοια εἶναι ψέμα.
Χριστιανισμὸς δίχως ἀγάπη εἶναι πτῶμα.
Χριστιανισμὸς δίχως σταυρό εἶναι θέατρο.
Μάθαμε νὰ φωνάζουμε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ ἀρνηθήκαμε τὸν Χριστό.
Γίναμε ὑπερήφανοι θρησκευόμενοι, σκληροὶ καὶ κριτές τῶν πάντων.
Χτίσαμε τείχη ἀντί νὰ χτίσουμε θυσιαστήρια ἀγάπης στὴν καρδιά μας.
Περηφανευόμαστε ὅτι νηστεύουμε, ἀλλὰ ἡ ψυχὴ μας ἔχει ἀπώλεια ἐλέους.
Μιλᾶμε γιὰ ταπείνωση, ἀλλὰ ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη φιλοδοξία, προβολή, σύγκριση, κακία.
Κρυφτήκαμε πίσω ἀπὸ τύπους, ὄχι γιὰ νὰ θεραπευτοῦμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ μην αλλάξουμε.
Κάναμε τὸν Χριστὸ μέρος τοῦ προγράμματός μας, ἀντί νά Τον Ἀναστήσουμε μέσα στίς ψυχές μας.
Μιλάμε γιὰ Θεὸ μέ μιά καρδιά που δεν εἶναι διατεθειμένη νά ἀγαπήσει.
Διδάσκουμε τούς ἄλλους, ἀλλὰ δὲν ἐνδιαφερόμαστε γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.
Σηκώνουμε τὸ δάχτυλο, ἀλλὰ δὲν σηκώσαμε ποτὲ τό φορτίο τοῦ ἄλλου οὔτε περπατήσαμε μέ τά παπούτσια του.
Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄρρωστος Χριστιανισμός.
Ἕνα λιβάνι ποὺ καπνίζει, ἀλλὰ δὲν φλέγεται.
Καὶ ὁ Χριστὸς περιμένει.
Δὲν φωνάζει. Δὲν ἐκδικεῖται.
Στέκεται ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα μας.
Καὶ περιμένει μία μετάνοια, μία σιωπὴ, ἕνα δάκρυ ἀληθινό, μιά κίνηση ἀγάπης καί ἀλήθειας!
Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἰδεολογία. Εἶναι σταύρωση. Εἶναι ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ διὰ τῆς συντριβῆς.
Καὶ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι ἡ ὥρα τῆς Ἀλήθειας.
Ἐκεῖ ποὺ πέφτουν οἱ μάσκες.
Ἐκεῖ ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν σώζεται μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ τό βίωμά του.
Μην εἶσαι ἄρρωστος Χριστιανός.
Ἐπικαλούμαστε Χριστὸν Εσταυρωμένο – ἄς σταυρώσουμε καὶ τὸν ἐγωισμό μας.
Ἀρκετά παίξαμε μὲ τὸν Θεό.
Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε στ’ ἀλήθεια!
Γερόντισσα Σωφρονία
