Ξημέρωσε στην γειτονιά μέρα πένθους,
οι άνθρωποι σιωπηλοί και στα πουλιά ακόμη θαρρείς πως χάθηκε η λαλιά τους....
Θυμάμαι πως εκείνες τις Μ.Παρασκευές μέχρι και ο ουρανός έκλαιγε,στα ραδιόφωνα η μουσική ήταν πένθιμη κι εμείς τα παιδιά της γειτονιάς αφήναμε κείνη την μέρα το παιγνίδι και τις χαρές μας....
Απ' τα σπίτια έβλεπες τους γειτόνους να ξεκινούν σαν μια σιωπηρή πορεία για την εκκλησιά κρατώντας λίγα λουλουδάκια που έκοψαν απ΄τις αυλές τους....
Τρεις επιτάφιους έπρεπε να προσκυνήσεις και να περάσεις από κάτω μας έλεγαν οι μάνες μας...
Η γιαγιά καθισμένη την άκουγα να μου λέει για τα έθιμα του τόπου της,να μου λέει ιστορίες κείνων των άγιων ημερών στο Σουφλί,η ενάτη ώρα πιδούδι μ' η ενάτη ώρα.....
Τι έγινε γιαγιά την ενάτη ώρα κι όλο το λες?
Τετέλεσται ο άνθρωπος στο σταυρό και γεννήθηκε η ελπίδα πιδούδι μ'....
Ο πατέρας μου δεν τα είχε καλά με τις εκκλησίες αλλά είχε ένα βαθύ σεβασμό για το Θείο γιατί εκεί στις μάχες φαίνεται ότι τον είχε σώσει αρκετές φορές,ακόμη έχω και θα έχω την εικόνα της Παναγίας που είχε μαζί του γλυκιά συντροφιά και παρηγοριά στις μάχες με τον θάνατο....
Η μάνα μου πέρασε απ΄το σαλόνι κρατώντας τα κόκκινα αυγά που θα έβαζε στο τραπέζι,κοντοστάθηκε μας κοίταξε όλους και είπε,
θεριά οι άνθρωποι δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν,
χίλιες φορές θα γεννηθείς,
χίλιες θα σε σταυρώσουν.....
Κάπου το είχε ακούσει και τις άρεσε,δεν ήξερε ότι μας είχε απαγγείλει Βάρναλη ούτε κι εμείς το ξέραμε,
ίσως εκεί στα ψηλά που είναι μαζί με τον πατέρα μου,
ίσως και να έχουν γνωρίσει από κοντά τον Βάρναλη και τον Ελύτη...
Το βράδυ θα κινούσε η φτωχογειτονιά για την εκκλησία και τον επιτάφιο.....
Ορφανοτροφείο Παπάφη η μπάντα και η χορωδία των ανθρώπων...
Αι γενεαί πάσαι και οι φλόγες απ΄τα κεράκια να χαϊδεύουν τα λυπημένα πρόσωπα των ανθρώπων....
Γλυκύτατο μου τέκνον και ο πένθιμος ήχος της καμπάνας να αγκαλιάζει τις ψυχές....
Άξιον εστί της μάνας η καρδιά που μαυροφορεμένη πίσω απ΄τον επιτάφιο ζει το δράμα του παιδιού που θυσιάστηκε για την αλήθεια και τον άνθρωπο.....
Ίσως γιατί στην δικιά της την ψυχή είναι εκείνη η μάνα...
Ίσως γιατί σκέφτεται το παιδί της που έχασε κι αυτή στα Τέμπη, στο Μάτι, στους πολέμους....
Ίσως γιατί προσεύχεται να γυρίσει το παιδί της γερό απ' τα καράβια...
Ίσως γιατί προσεύχεται να είναι γερά όλα τα παιδιά του κόσμου....
Είναι σίγουρη όμως ότι απ' το πόνο και με τον πόνο γεννιέται η Ελπίδα για να σώσουμε τις ψυχές μας....
Καλημέρα γείτονες και να είστε σίγουροι ότι θα είμαστε όλοι εκεί στην πορεία του Επιταφίου έστω και νοερά,
στην πορεία για την Ελπίδα και την ζωή!
θεία Ευτέρπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου