Εμείς η γενιά του 60 της αλάνας, της γειτονιάς με τα χαμηλά τα σπίτια μεγαλώσαμε η μας λένε ότι μεγαλώσαμε αλλά εμείς ευτυχώς χαμπάρι δεν το πήραμε και μόνο όταν μας πονάνε λιγουλάκι τα κόκκαλά μας από την υγρασία που έχει εδώ στην Θεσσαλονίκη που είναι μπόλικη, μόνο όταν βλέπουμε τα παιδιά μας να έχουν εκείνη την ηλικία την επιεική που γίνονται σαράντα, μόνο όταν τα δάκρυα μας κυλούν πιο εύκολα με τις ταινίες, μόνο όταν έχουμε περισσότερες ευαισθησίες με τα μικρά παιδιά που υποφέρουν στον κόσμο, μόνο όταν βλέπουμε μανάδες να φωνάζουν σπαραχτικά για τα παιδιά τους που χάθηκαν άδικα σ΄αυτόν τον τόπο και παντού, μόνο όταν βλέπουμε παλιές φωτογραφίες στα παιδικά μας χρόνια στο δημοτικό με τις μπλε ποδιές και τα άσπρα γυακαδάκια, όταν βλέπουμε τα εφηβικά μας χρόνια με τα οτοστόπ, τα αντίσκηνα, τους εφηβικούς μας έρωτες, τα πάρτυ με την μπουκάλα και τα μπλουζ, όταν κοιτάζουμε φωτογραφίες ( ευτυχώς που βγάζαμε φωτογραφίες με μηχανές και όχι με κινητά) και έχουμε τα άλμπουμ, ανθρώπους μας αγαπημένους που έφυγαν, τα παιδιά μας μωρά στα καροτσάκι και τώρα με τα δικά τους παιδιά στην ηλικία που εμείς είμασταν έφηβοι, τότε ίσως λέω ίσως έχουμε την αίσθηση ότι μεγαλώσαμε...
Ύστερα πάλι θυμόμαστε τα λόγια της γιαγιάς μας, του πατέρα μας, της μάνας μας, των δασκάλων μας, των αγώνων για μια καλύτερη ζωή, των μεγάλων μας ποιητών, των στιχουργών, των συγγραφέων, τα μεγάλα τραγούδια που μας συγκινούσαν, που μας ξεσήκωναν, την ιστορία των προγόνων μας, του τόπου μας, των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για μια καλύτερη ζωή, για ελευθερία και Δημοκρατία και τότε ξεχνάμε η πρέπει να ξεχνάμε ότι μεγαλώσαμε, παραμείναμε πάντα παιδιά, έφηβοι, με διάθεση για αγώνα όχι όπως τότε αλλά με εσωτερικό αγώνα και ειδικά όχι με παραίτηση.....
Οι αγώνες έχουν πολλά μορφές και για εμάς τους "μεγάλους" είναι να είμαστε ακόμα "ζωντανοί" στην σκηνή σαν ροκ συγκρότημα και είναι σίγουρο ότι θα μας αντέξει το σχοινί και θα χειροκροτάμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τον εαυτόν μας που για μια άλλη φορά τα καταφέραμε εμείς του 60 οι εκδρομείς χέρι-χέρι με τις επόμενες γενιές.....
θεία Ευτέρπη
1 σχόλιο:
Ανεξίτηλη η παρουσία του ιερέα του χωριού των παιδικών μας χρόνων, πάντοτε μας φωτογράφιζε όταν καθαρίζαμε τον χώρο γύρω από τον Ιερό Ναό, μας μοίραζε εικόνες αγίων στο κατηχητικό, στις ονομαστικές μας εορτές καθώς τον συναντούσαμε στην βόλτα μας και πηγαίναμε να πιάσουμε το χέρι του να το φιλήσουμε, μας καλωσόριζε με την φράση "καλώς τις ερυθρές ταξιαρχίες" και αφήνοντας το χέρι του έμενε μέσα στην χούφτα μας ένα χαρτονόμισμα δωράκι κέρασμα του ανεπανάληπτου εκείνου αγαθού γίγαντα.
Δημοσίευση σχολίου