Η βλασφημία ως «αντεστραμμένη προσευχή» (προς τον διάβολο)

– Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Εις τους Ανδριάντας, Ομιλία Α΄

«Επειδή τώρα σας ωμίλησα περί βλασφημίας, θέλω να ζητήσω από όλους σας μίαν χάριν αντί της διαλέξεως και της ομιλίας ταύτης, και αυτή είναι να σωφρονήσετε, προς χάριν μου, τους ανθρώπους που βλασφημούν εις την πόλιν. Και αν ακούσης κάποιος εις τον δρόμον ή εις το μέσον της αγοράς να βλασφημή τον Θεόν, πλησίασε, επίπληξέ τον , και αν πρέπει να τον δείρης, μη διστάσης· ράπισέ τον εις το πρόσωπον, σύντριψέ του το στόμα, και αγίασε το χέρι σου διά της πληγής που θα του δώσης, και αν δε καταγγείλουν μερικοί και σε σύρουν εις το δικαστήριον, να τους ακολουθήσης· και αν από το δικαστικόν βήμα σου ζητήση ο διαστής ευθύνας να ειπής με θάρρος ότι εβλασφήμησε τον βασιλέα των αγγέλων. Διότι εάν πρέπει να τιμωρούνται αυοτοί που βλασφημούν τον επίγειον βασιλέα, πολύ περισσότερον πρέπει να τιμωρούνται εκείνοι που βλασφημούν εκείνον».

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

---

I. Η ΑΝΑΠΟΔΗ ΚΑΙ ΦΡΕΝΟΒΛΑΒΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ

Ο κ. Μάνος Στεφανίδης, κριτικός Τέχνης και Ομότ. Καθηγητής Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ, σε συνομιλία που είχε μαζί μου την 12η Μαρτίου 2025 στην εκπομπή ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ της ΕΡΤ1, με αντικείμενο τον (δήθεν) βανδαλισμό πινάκων (ψευτο)τέχνης από τον βουλευτή του κόμματος ΝΙΚΗ εντός του χώρου της Εθνικής Πινακοθήκης, εφήρμοσε την θεωρία του Θαυμαστού (= Σιχαμερού) Ανάποδου Κόσμου, προκειμένου να πείσει το τηλεοπτικό κοινό –άκουσον, άκουσον– περί του ότι:

η βλασφημία είναι ανεστραμμένη προσευχή!

Φυσικά, όσοι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι γνωρίζουν ότι η βλασφημία των Θείων είναι βαριά αμαρτία και μπορεί να συγχωρεθεί, μόνο αν υπάρξει μετάνοια, η δε βλασφημία προς το Άγιο Πνεύμα ουδέποτε συγχωρείται!

Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Kεφ. 12, 31) είναι σαφές:

«Διά τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καί βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δέ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις».

Ως εκ τούτου, ο κ. Στεφανίδης εφήρμοσε την προπαγανδιστική τεχνική της φρενοβλαβοποίησης (gaslighting), αναποδογυρίζοντας το μαύρο σε άσπρο.

Πάντως, υπάρχει ένας και μόνο συλλογισμός, ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια λογική ερμηνεία της αλλόκοτης εξίσωσης που εμπνεύσθηκε ο φρενοβλαβοποιητής συνομιλητής μου:

Εφόσον η βλασφημία είναι κατ’ αυτόν ανεστραμμένη προσευχή, τότε δεν είναι προσευχή προς τον Θεό, αλλά προς τον διάβολο!

Επιπλέον, ο κ. Στεφανίδης έγινε αρνητής της ζοφερής πραγματικότητας, υποστηρίζοντας και πάλι φρενοβλαβοποιητικά ότι η αποκρουστική εικόνα της γυναίκας με τον χαβλιόδοντα και το βρέφος-νεκροκεφαλή στην αγκαλιά της, εικόνα που είχε αποτυπωθεί σε έναν εκ των βλάσφημων πινάκων της έκθεσης με τίτλο «Η Σαγήνη του Αλλόκοτου», δεν αναπαριστούσε την Παναγία με το Θείο Βρέφος, αλλά γενικώς και αορίστως μια μητέρα!

Η κραυγαλέα και ανερυθρίαστη φρενοβλαβοποίηση των τηλεθεατών, και, κατ’ επέκτασιν, του ελληνικού λαού, προκύπτει ευχερώς από το γεγονός ότι η αποκρουστική γυναίκα του πίνακα φέρει φωτοστέφανο σε συνδυασμό με τις λοιπές απεικονίσεις των Αγίων, τα ονόματα των οποίων είναι σαφώς αναγεγραμμένα επί των πινάκων (π.χ. «Ο Άγιος Γεώργιος», «Ο Άγιος Χριστοφόρος» κ.λπ.)· σημειωτέον ότι κυκλοφορεί ο ίδιος βλάσφημος πίνακας της εκτρωματικά παραμορφωμένης Παναγίας και σε εκδοχή όπου υπάρχει η γνωστή συντομογραφία «ΜΡ ΘΥ», ήτοι Μήτηρ του Θεού¹.

ΙΙ. ΕΝΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ: Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΑΠΟΔΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο σύντομος αλλά αποκαλυπτικός διάλογος που διημείφθη μεταξύ του γράφοντος (Κ.Β.) και του κ. Μάνου Στεφανίδη (Μ.Σ.) ήταν ο ακόλουθος:

Μ.Σ.: «Κατ' αρχάς δεν είναι αυτή η Παναγία. Αν εσείς αναγνωρίζετε την Παναγία σε αυτό το έργο τέχνης... να σας πω κάτι; Εξπρεσιονιστικό είναι, αναρχικό είναι, νταντά είναι, δεν σας αρέσει, δεν μου αρέσει...».

Κ.Β.: «Να βγει ο καλλιτέχνης και να βγει αυθεντικά ότι αυτή δεν είναι η Παναγία!».

Μ.Σ.: «Μα σας το λέω εγώ εκ μέρους του καλλιτέχνη».

Παρεμβαίνει η δημοσιογράφος της εκπομπής Κ. Δούκα:

«Πάντως αυτό που βλέπουμε παραπέμπει σε Παναγία, έτσι;».

Κ.Β.: «Και με το Θείο Βρέφος στην αγκάλη της!».

Μ.Σ.: «Παραπέμπει σε μια μητέρα. Και η βλασφημία ακόμη είναι μια μορφή προσευχής, αντίθετη, ανεστραμμένη».

Κ.Β.: «Άρα, ανάποδος κόσμος», [...] «αντι-προσευχή»!

Όταν, αργότερα, προσπάθησα να δείξω ότι, πριν από την ασκηθείσα βία κατά των ζωγραφικών πινάκων, υπήρξε μια μορφή βίας κατά της πίστης των Χριστιανών Ορθοδόξων από την πλευρά του δημιουργού τους, ο οποίος προέβη σε βλάσφημη, παραμορφωτική απεικόνιση της Παναγίας, του Χριστού και των Αγίων, ο κ. Στεφανίδης επέμεινε στο αναποδογύρισμα της κοινής λογικής, εμφανίζοντας ταχυδακτυλουργικά την βλασφημία ως ανεστραμμένη προσευχή!

ΙΙΙ. ΑΝΑΠΟΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣ = ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΛΑ

Α. «Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΑΤΑΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ»

Ότι η αν(τ)εστραμμένη, ανάποδη, αντίστροφη σκέψη είναι αλληλένδετη με τον διαβολικό κόσμο καταγράφεται σε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου υπό τον τίτλο «Η υπόθεση των “σατανιστών” της Παλλήνης. Μια εγκληματολογική προσέγγιση» (εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1999, σελ. 19), με πρόλογο του καθηγητή Εγκληματολογίας Νέστωρος Κουράκη.

Στο ως άνω βιβλίο αναφέρονται τα εξής:

«Οι θιασώτες της σατανιστικής βιοθεωρίας επιλέγουν ελευθέρα τη βουλήσει την λατρεία του θεολογικώς αντιστρόφου της χριστιανικώς εννοουμένης θεότητος, απλούστερα, του Σατανά η Διαβόλου. Αποπειρώμενος κανείς να συνοψίσει σε τι συνίσταται και τι εκπροσωπεί η “αφιέρωση στο αντίστροφο” που διέπει το σατανιστικό δόγμα και λατρευτικό, έρχεται αντιμέτωπος με έναν κατά βάση απλό ιδεολογικό σκελετό: με την ενσυνείδητη και ολοκληρωτική, καθολική αντιποίηση της χριστιανικής ιεροσύνης, ο “πιστός” γίνεται προνομιούχος μεταξύ των υπολοίπων κοινών θνητών».

Β. «ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑΣ»

Αλλά και στο «Μαύρο Λεξικό της Ελληνικής Μασονίας» του Β. Α. Λαμπρόπουλου (εκδ. Βασδέκης, Α΄ έκδ. 1978, σελ. 173 επ.) υπό το λήμμα «Καββαλά ή καμπαλά» (πρόκειται για φιλοσοφικό-μυστικιστικό σύστημα ή κίνημα που, δυστυχώς, στις μέρες μας φαίνεται ότι διαδραματίζει έναν καίριο ρόλο στην χειραγώγηση των λαών) επισημαίνεται ο τρόπος με τον οποίο οι καμπαλιστές ερμηνεύουν το απόκρυφο περιεχόμενο της Πεντατεύχου του Μωυσέως:

«Κατά την καββαλιστικήν θεωρίαν, η περί Θεού ιδέα ην σχηματίζει ο άνθρωπος είνε καθαρώς ανθρωπομορφική, είνε επομένως αντίθετος προς την πραγματικότητα και διά τούτο ο μύστης οφείλει να την αναστρέψη διά της μεθόδου των αναλογιών. Και τούτο πράττει η Καββαλά. Ο ELIPHAS LEVI εξετάζων καββαλιστικώς το πρώτον κεφάλαιον της “Γενέσεως” γράφει: εις το α΄ κεφάλαιον της Γενέσεως ευρίσκομεν την ιστορίαν της δημιουργίας του κόσμου εις εξ ημέρας. Ας αναστρέψωμεν την έννοιαν και ας λάβωμεν την αντίθεσιν: θα έχομεν την δημιουργίαν του Θεού εις εξ νύκτας. Και ιδού η εξήγησις. Ο Θεός, μας λέγει η Γένεσις, έκαμε τον άνθρωπον κατ’ εικόνα αυτού, η δε φιλοσοφία μάς αποδεικνύει ότι και ο άνθρωπος επίσης κάμνει τον Θεόν κατ’ εικόνα αυτού».

Μάλιστα στο ίδιο χωρίο, λίγες αράδες παρακάτω, γίνεται αναφορά στο σχήμα του αντεστραμμένου τριγώνου, το οποίο βλέπουμε πολύ συχνά να σχηματίζουν με τα χέρια τους πάμπολλοι πολιτικοί και λοιπές επιδραστικές προσωπικότητες².

Σύμφωνα, λοιπόν, με την ανάποδη λογική της Καμπαλά / Καμπάλα, το α΄ κεφάλαιο της Γενέσεως πρέπει να διαβαστεί αντεστραμμένα (και απολύτως διεστραμμμένα) ως εξής:

«Και είπεν ο άνθρωπος: Γεννηθήτω Υπερτάτη Διάνοια! Και εγένετο Υπερτάτη Διάνοια. [...] Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί: νυξ πέμπτη».

Γ. ΘΕΟΣ = ΑΝΔΡΟΓΥΝΟΣ ΕΩΣΦΟΡΟΣ

Σημειωτέον ότι, όπως και με άλλη ευκαιρία έχει επισημανθεί, σύμφωνα με την Καμπάλα, ο Θεός δεν είναι άλλος από τον ανδρόγυνο Εωσφόρο (Keter androgynous).

Μάλιστα, ανδρόγυνος υποτίθεται ότι ήταν και ο Αδάμ Καδμόν, ο κατά την Καμπάλα πρωτόπλαστος, ο οποίος τάχα διασπάστηκε σε άνδρα και γυναίκα³.

Μήπως, τελικά, η ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων που προπαγανδίζει συστηματικά και ασταμάτητα την ομοφυλοφιλία είναι το αιρετικό εργαλείο του ανάποδου κόσμου, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα από τις διεστραμμένες δοξασίες της Καμπάλα;

Με άλλα λόγια, μήπως οι καμπαλιστές είναι των ψυχών μας οι επίδοξοι ληστές;

Κατά τον Αμερικανό καθηγητή ανθρωπολογίας και κοινωνιολογίας Τσαρλς Γουίνικ (Charles Winnick, 1922-2015)⁴ σχετικά με το ιστορικά επιβεβαιωμένο γεγονός ότι προανάκρουσμα της καταστροφής ή της μεγάλης παρακμής κάποιων πολιτισμών ήταν, ακριβώς, η εξομοίωση των δύο φύλων, τότε οι καμπαλιστές, εκτός από ψυχοληστές, ενεργούν και ως των εθνών εξολοθρευτές!

Κι όσο περισσότερα έθνη καταστραφούν ή γίνουν χυλός, τόσο πιο εύκολη θα είναι η άλωση των υπολοίπων από την ιδεολογική ονείρωξη που ηνιοχεί την υπερεθνική ελίτ των Νεοταξιτών, και της Καμπάλα ειδικότερα: την δημιουργία ενός παγκόσμιου κράτους (παγκόσμιας κυβέρνησης), ηγέτης του οποίου (αντιστοίχως: της οποίας) θα είναι ο ψευδο-Μεσσίας των καμπαλιστών⁵.

Σύμφωνα με το δόγμα της Καμπάλα, αυτός ο ψευδο-Μεσσίας θα κάνει την εμφάνισή του, όταν τα δύο φύλα γίνουν ξανά ένα, όπως υποτίθεται ότι ήταν στην αρχική παραδεισένια κατάσταση.

Βεβαίως, για να υπάρξει χώρος αποδοχής και υποδοχής ενός τέτοιου πλασματικού Μεσσία, θα πρέπει ο ένας και μόνος γνήσιος Μεσσίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, να αποκαθηλωθεί, αυτήν την φορά όχι από το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού του, αλλά από την ψυχή και την συνείδηση των απανταχού της γης Ορθοδόξων Χριστιανών.

Για την ώρα, πάντως, η αποκαθήλωσή του, και άρα η αποϊεροποίηση και αποχριστιανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, επιχειρείται, μεταξύ άλλων, και με την έκθεση βλάσφημων πινάκων ψευτοτέχνης, όπως εκείνων που εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη (διάβαζε: Αντεθνική Τερατοθήκη).

Ενόψει των ανωτέρω, η αποκαθήλωσή τους από τα χέρια του βουλευτή της ΝΙΚΗΣ Ν. Παπαδόπουλο θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια συμμετρική πράξη άμυνας ενάντια στην καμπαλιστική επίθεση που εκτόξευσαν οι δυνάμεις του Σκότους εναντίον της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης.

IV. 7 + 1 ΑΝΑΠΟΔΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΤΕΡΑΤΟΘΗΚΗ

Η λογική του ανάποδου κόσμου μπορεί να μας βοηθήσει να ανακτήσουμε την σωστή οπτική για την προσηκουσα ερμηνεία του περιστατικού που τόσο πολύ αναστάτωσε την υποκριτική, ελληνική κοινωνία του θεάματος.

Ιδού τα 7 ανάποδα:

1. Η Ορθοδοξία είναι μεσαίωνας και η βλασφημία είναι δικαίωμα!⁶

2. Ο βλάσφημος-επιτιθέμενος ενάντια στην χριστιανική ορθόδοξη πίστη μας αυτοπαρουσιάσθηκε ως θύμα βανδαλισμού!

3. Οι εωσφοριστές-καμπαλιστές εκπρόσωποι των σκοτεινών δυνάμεων κηλίδωσαν τον δράστη της μικροφθοράς και τους υποστηρικτές του ως σκοταδιστές!

4. Οι εραστές της οργουελικής-πολιτικής (ορθότερα: ηθικής) ορθότητας που καταντά συχνά να είναι «κουλτούρα της ακύρωσης» (εξ αυτού δε του λόγου κάποιοι της προσάπτουν τις ετικέτες «νέος μακαρθισμός», «φιλελεύθερος φασισμός», «ιεροεξεταστικός μεσαίωνας», «νέφος σκοταδισμού», «νέος φονταμενταλισμός» κ.λπ.)⁷ και η οποία αποτελεί την γλωσσικά εξευγενισμένη-ρετουσαρισμένη εκδοχή της λογοκρισίας⁸ σε μια μη-μου-άπτου, υποχόνδρια κοινωνία⁹ («σε βρετανικά πανεπιστήμια εκδίδονται “προειδοποιήσεις ανεπιθύμητου περιεχομένου“, επειδή κατά τη διδασκαλία μαθημάτων αγγλικής λογοτεχνίας κλασικά έργα, όπως π.χ. ο Άμλετ του Shakespeare, τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ του Jonathan Swift, η Πειθώ της Jane Austen και οι Μεγάλες Προσδοκίες του Charles Dickens μπορούν να προκαλέσουν αισθήματα θλίψης και ανησυχίας στους φοοιτητές»!¹⁰), ειδικότερα δε όσοι έφθασαν στο σημείο να απαγορεύσουν ρωσικές καλλιτεχνικές παραστάσεις, ακυρώνοντας ακόμη και την «Λίμνη των Κύκνων»¹¹, τολμούν τώρα και μιλούν ως Φαρισαίοι υποκριτές του 21ου (απατ)αιώνα για λογοκρισία των βλάσφημων προϊόντων ψευτοτέχνης!

5. Ο Χριστός που νίκησε τον θάνατο με την Ανάστασή του απεικονίσθηκε ανάποδα ως νεκροκεφαλή!

6. Δεν βάλλει η Τέχνη κατά της Θρησκείας, αλλά η Θρησκεία κατά της (εξ ορισμού) ανεξέλεγκτης Τέχνης!¹²

7. Εν τέλει, η Εθνική Πινακοθήκη αναποδογύρισε σε Αντεθνική Τερατοθήκη!

Και τώρα το έξτρα διαβολικό ανάποδο που έχει συντελεσθεί τις τελευταίες ημέρες:

Ενώ στα Τέμπη μπάζωσαν τον τόπο του εγκλήματος-μακελλειού, αλλοιώνοντας το αποδεικτικό υλικό κατά τρόπον αξιόποινο, στον ρυπαρό για την χριστιανική πίστη χώρο της Αντεθνικής Τερατοθήκης, ο τόπος του μικροεγκλήματος περιχαρακώθηκε αμέσως και, μάλιστα, θα παραμείνει άθικτος επί πολλούς μήνες για να υπενθυμίζει στους επισκέπτες της το εντός εισαγωγικών ανοσιούργημα που διέπραξε ο βουλευτής της ΝΙΚΗΣ, ο οποίος, όμως, αμύνθηκε κατά του κυριολεκτικού ανοσιουργήματος που προήλθε από την πλευρά των διοργανωτών της βλάσφημης έκθεσης.

Επί δύο χρόνια συγκαλύπτονται οι μακελλάρηδες των Τεμπών, ενώ τώρα επιχειρείται να εμφανισθεί ο βουλευτής της ΝΙΚΗΣ ως «μακελλάρης»-βανδαλιστής, ώστε να συγκαλυφθεί ο βανδαλισμός κατά της θρησκευτικής πίστης μας.

Ο Φαρισαϊσμός έπιασε ταβάνι, καιρός να ξυπνήσει και το τελευταίο χαϊβάνι!

Όλες αυτές οι συγκαλύψεις αποτελούν στην ουσία αποκαλύψεις των πολλών προσώπων και προσωπείων που χρησιμοποιεί ο προσκυνημένος από το πολιτικό και δημοσιογραφικό σύστημα εωσφόρος.

V. ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ

Ο εμπαιγμός (πρέπει να) έχει και τα όρια του, όπως, άλλωστε, και η Τέχνη (τα εγγενή συνταγματικά της όρια), αλλιώς θα επαληθευθεί ο Ντοστογιέφσκι:

«Δίχως Θεό όλα επιτρέπονται».

Στο ομότιτλο βιβλίο του¹³, ο Φιλοποίμην Β. Καρατζάς γράφει χαρακτηριστικά:

«Έτσι, ο άνθρωπος μοιάζει με τραίνο που τρέχει δίχως φρένο σ’ επικλινές έδαφος. Τίποτα δεν είναι ικανό να το σταματήση από τον εκτροχιασμό και την καταστροφή».

«Ο νόμος είναι κάτι το εξωτερικό. Δεν είναι η συνείδησις. Μόνο η συνείδησις είναι δύναμις εσωτερική και πανταχού παρούσα. Αλλά η συνείδησις προϋποθέτει Θεό. Δίχως Θεό συνείδησις δεν υπάρχει. Η συνείδησις είναι η φωνή και ο εκπρόσωπος του Θεού. Όταν όμως Θεός δεν υπάρχη ούτε φωνή συνειδήσεως υπάρχει. Έτσι, κάθε φραγμός και κάθε εμπόδιο για την αναχαίτισι του κακού έχει πέσει. Είναι ελεύθερος ο καθένας να κάνη ό,τι κακό θέλει και μπορεί. Ο νόμος καταντά σε τελευταία ανάλυση ιστός αράχνης, που κατά λάθος καμιά φορά πιάνει κανένα κουνούπι. Όλα τα μεγαλύτερα έντομα ανεμπόδιστα τον προσπερνούν».

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Καρατζάς στηλιτεύει και την άθεη ή μηδενιστική Τέχνη, ειδικότερα το θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και την τηλεόραση.

Α. ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ

Σε ό,τι αφορά το θέατρο, ο συγγραφέας¹⁴ μνημονεύει την απαγόρευση ενός θεατρικού έργου (δεν το κατονομάζει) που:

«ξεθεμελίωνε παν ό,τι είναι ίδιο του ανθρώπου, που τον κάνει να ξεχωρίζη από το κτήνος. Δεν ήταν μόνο δίχως Θεό (τούτο είναι σχεδόν γενικό σ’ όλα τα θεατρικά έργα) αλλά ήταν και δίχως καμία υποψία ότι το έργο αυτό προορίζεται για ανθρώπους και όχι για χοίρους. Έτσι, και το θέατρο, όσο μπορεί και όπως μπορεί, προσπαθεί να διώξη το Θεό. Προσπαθεί να πείση τους θεατές του ότι ο Θεός πέθανε!».

Β. ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ

Σε ό,τι αφορά τον κινηματογράφο, δηλ. το εκβιομηχανοποιημένο θέατρο που απευθύνεται στους μαζανθρώπους, ο συγγραφέας τονίζει ότι:¹⁵

«Διδάσκει κάθε είδος εγκλήματος, κακουργήματος, αισχρότητας, κακότητας, σαδισμού, μοιχείας, πορνείας, λωποδυσίας και κάθε είδος κακοποιίας. Διδάσκει την κατάλυσι κάθε αξίας, που ώς τώρα ήταν στοιχείο απαραίτητο για την συνοχή και συγκρότησι της κοινωνίας. Διδάσκει τη διάλυσι της οικογένειας. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί του κινηματογράφου αλλάζουν συζύγους όπως τα υποκάμισά τους. Την ασέβεια στους γονείς, στους μεγαλύτερους, στους ανήμπορους, στους αξιωματούχους, στους δασκάλους και, φυσικά, στον ίδιο τον Θεό.

Ο δίχως Θεό κινηματογράφος, σύμφωνα με τις γνώμες των εγκληματολόγων και λοιπών ειδικών επιστημόνων, τροφοδοτεί τις τάξεις του υπόκοσμου. Στρατιές σ’ όλο τον κόσμο απ’ αυτούς θα ζούσαν, ίσως, σαν άνθρωποι κι όχι σαν υπάνθρωποι, αν δεν ήταν ο κινηματογράφος δίχως Θεό. […] Το τραγικό είναι ότι ο κινηματογράφος από τη μάζα του λαού θεωρήθηκε ό,τι και το ψωμί. Φθάσαμε στην ειδωλολατρική εποχή, όπου οι Ρωμαίοι ζητούσαν άρτον και θεάματα. Καθένας που δεν πηγαίνει στον κινηματογράφο θεωρείται οπισθοδρομικός, απόκοσμος, αλλόκοτος και ιδιόρρυθμος. Πολλοί, που κατά βάθος απεχθάνονται τα καταλυτικά και τα μηδενιστικά και αισχρά έργα του κινηματογράφου, για να μη χαρακτηρισθούν “οπισθοδρομικοί“ ακολουθούν τους άλλους σαν πεισιθάνατοι».

Γ. ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ

Τέλος, ο Καρατζάς καυτηριάζει και την δίχως Θεό τηλεόραση, το μεγάλο ατού της οποίας είναι ότι δεν χρειάζεται να βγεις εκτός του σπιτιού σου, αφού έχεις πλέον την οθόνη μέσα σε αυτό:¹⁶

«Είπε κάποιος που αγόρασε τηλεόρασι ότι έβαλε το διάβολο στο σπίτι του. Τα παιδιά δεν ευκαιρούν πια για διάβασμα! Δεν τους μένει καιρός. Κύριο έργο τους είναι η παρακολούθησι της τηλοψίας. Τα παιδιά μαθαίνουν πράγματα, που ούτε μεις οι μεγάλοι δεν ξέραμε ώς τώρα. Αρχίζει ο χαρακτήρας τους να αλλοιώνεται. Η συμπεριφορά τους ν’ αλλάζη. Το φυτίλι να σιγοκαίει χωρίς να ξέρουμε πότε και ποιες καταστροφές θα φέρη το άναμμα και η έκρηξις της δυναμίτιδος. […] η τηλοψία, μολονότι κρατική [Σ.Σ.: το βιβλίο έχει εκδοθεί το 1984], άρχισε να παρουσιάζεται δίχως Θεό. Όταν λέμε δίχως Θεό, δεν εννοούμε δίχως κηρύγματα. Όχι. Εννοούμε δίχως τα ηθικά εκείνα στοιχεία, που ανέκαθεν παραδέχεται κάθε κοινωνία και μάλιστα ελληνοχριστιανική».

Και καταλήγει ο συγγραφέας:

«Είναι αλήθεια ότι η τηλεόρασις είναι κάτι το καινούργιο […] Το καινούργιο όμως αυτό είναι ντυμένο με παλιά ρούχα. Οι άνθρωποι που το πλαισιώνουν είναι οι ίδιοι με τις ίδιες ιδέες του κινηματογράφου. Η υφή του και οι ρίζες του βρίσκονται στα ίδια Χόλλυγουντ, όπου όχι Θεός δεν υπάρχει, μα κι αυτός ο διάβολος ίσως να διαμαρτύρεται γι’ αυτά που γίνονται, και να λέη εκείνο που είπε σ’ ένα λαίμαργο καλόγηρο: Ότι αυτό που κάνεις εσύ ούτε εγώ δεν το είχα σκεφθή [«Σε καιρό νηστείας, για να μην τον πάρουν είδησι οι άλλοι, έβαζε ο καλόγερος στη χειρολαβή του μεγάλου κλειδιού του το αυγό και το έψηνε μ’ ένα κερί αναμμένο»]».

VI. TΟ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟ ΑΛΛΟΚΟΤΟ

Να, λοιπόν, ποιο είναι το κάθε άλλο παρά σαγηνευτικό, αλλ’ απειλητικό αλλόκοτο:

Όλοι εκείνοι που μέχρι πρότινος μας φοβέριζαν με την απειλή της μετατροπής της κοινωνίας μας σε ζούγκλα, επειδή τολμάμε να αμφισβητούμε τους ψευτοδημοκρατικούς μας θεσμούς, έρχονται τώρα να στρώσουν οι ίδιοι, διά της δολοφονίας του Θεού, το χαλί για την δημιουργία της απευκταίας ζούγκλας.

• Τα πάντα είναι propaganda!

• Τα πάντα είναι ανάποδα!

• Τα πάντα είναι διαβολικά!

Αλλά η Ιστορία έχει αποδείξει ότι όσο πιο πολύ πειράζουν την πίστη μας, τόσο περισσότερο αυτή γιγαντώνεται!

1

Πρβλ.: https://www.sportime.gr/bloggers/eleftherios-andronis/vlasfimia-stin-ethniki-pinakothiki-peri-technis-orion-ke-allon-demonion/

2

Βλ. π.χ.: https://www.pentapostagma.gr/arheio/999802_i-exigisi-tis-heironomias-poy-kanei-i-merkel-kai-i-shesi-tis-heironomias-aytis-me-tin#google_vignette

3

Επ’ αυτού βλ. το πολύ σημαντικό βιβλίο του Διόδωρου Ράμμου, Η Σιών κατά του Σιωνισμού. Μια ελληνορθόδοξη κριτική εναντίον της αόρατης δικτατορίας των Σιωνιστών, εκδ. Σαΐτης, 2020, σελ. 81.

4

Βλ.:

«Όλα τείνουν προς το ουδέτερο» ή μήπως όχι, μετά το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών 2024;

Konstantinos Vathiotis · November 6, 2024

Αντι-γράφει και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Read full story

5

Βλ. Διόδωρο Ράμμο, Η Σιών κατά του Σιωνισμού, ό.π., σελ. 63.

6

Επ’ αυτού βλ. Ολιβιέ Ρουά, Η ισοπέδωση του κόσμου. Η κρίσης της κουλτούρας και η επικράτεια των κανονιστικών προτύπων, μτφ.: Κική Καψαμπέλη, εκδ. Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2024, σελ. 50:

«Ύστερα από την οικουμενική Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τον ΟΗΕ το 1948, οι κύριες αξίες των sixties, και συγκεκριμένα η “σεξουαλική ελευθερία”, η εκκοσμίκευση (άρα και το δικαίωμα στη βλασφημία), η υπεράσπιση του φεμινισμού και αργότερα των ομοφυλοφίλων, επαναπροσδιορίστηκαν με τη σειρά τους ως “ανθρώπινα δικαιώματα” και επικυρώθηκαν στο δίκαιο της Δύσης και στον πολιτικό της λόγο».

7

Σπ. Βλαχόπουλος, Πολιτική ορθότητα: Η σύγχρονη λογοκρισία; Εκδ. Ευρασία, 2024, σελ. 26, 29, 31, 32. Για τον συσχετισμό της πολιτικής ορθότητας με την οργουελική δυστοπία βλ. του ιδίου, ό.π., σελ. 36.

8

Ο Ingo von Münch, Meinungsfreiheit gegen Political Correctness, 2017, σελ. 6, κατά παραπομπή Σπ. Βλαχόπουλου, ό.π., σελ. 32, μιλά για «απαγόρευση λόγου», «λογοκρισία γνώμης» και «τυραννία του βέτο των ομάδων».

9

Επ’ αυτού βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, 2023, σελ. 63, 177, 493.

10

Βλαχόπουλος, Πολιτική ορθότητα, ό.π., σελ. 79.

11

Βλ.: https://www.sportime.gr/extratime/koinonia/lina-mendoni-trolarisma-tou-kosmou-gia-tin-apagorefsi-ton-bolsoi-apagorefste-ke-ton-ntostogiefski/

12

Βλ. και τον τίτλο του βιβλίου του Στ. Τσακυράκη, Θρησκεία κατά Τέχνης, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2005 (πρβλ., ιδίως, το κεφ. Γ΄που τιτλοφορείται «ΗΠΑ: Δεν υπάρχει αίρεση, δεν υπάρχει βλασφημία»).

13

Εκδ. Φως, 5η έκδ., Αθήναι 1984, σελ. 18, 22.

14

Ό.π., σελ. 72/73.

15

Ό.π., σελ. 76/77. Πρβλ. Τηλέμαχο Φιλιππίδη, Η επίδρασις του κινηματογράφου επί της εγκληματικότητος των ανηλίκων, Ανάτυπον εκ του «Γρηγορίου Παλαμά», Θεσσαλονίκη 1952.

16

Ό.π., σελ. 76 επ.

 

το βίντεο εδω