Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν βιάζονται να τερματίσουν πρώτοι. Που επιλέγουν συνειδητά να μείνουν λίγο πιο πίσω, όχι από αδυναμία, αλλά από καλοσύνη. Είναι εκείνοι που προτιμούν να υποχωρήσουν, όχι επειδή δεν μπορούν να διεκδικήσουν, αλλά επειδή ξέρουν πως η νίκη δεν έχει αξία αν χτίζεται πάνω σε πληγωμένες ψυχές.
Σπάνιοι άνθρωποι… Αυτοί που βλέπουν πέρα από τον εγωισμό, που αναγνωρίζουν πως η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στην επικράτηση, αλλά στη φροντίδα. Που διαλέγουν να προσφέρουν χώρο, να απαλύνουν τις γωνίες, να απλώσουν το χέρι όταν οι άλλοι τρέχουν μπροστά, αδιάφοροι για όποιον μένει πίσω.
Δεν είναι ότι δεν ξέρουν να παλέψουν ξέρουν. Μα η μάχη τους είναι διαφορετική. Πολεμούν για να προστατεύσουν, όχι για να κατακτήσουν. Δεν τους νοιάζει να εντυπωσιάσουν, αλλά να μην πληγώσουν. Και όταν χρειαστεί, θα τερματίσουν τελευταίοι, απλώς και μόνο για να βεβαιωθούν πως κανείς δεν έμεινε πίσω μόνος του.
Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους συναντάς συχνά. Αλλά όταν τους βρεις, να τους κρατήσεις κοντά σου. Είναι η απόδειξη πως ο κόσμος ακόμα κρατά λίγη ανθρωπιά.
