Βρεθήκαμε ανάμεσα,
λίγο μετά την επανάσταση των ψυχών,
λίγο πριν τη κυριαρχία των υπολογιστών,
ακούσιοι γευσιγνώστες της δράσης.
Αμήχανοι, ακούγαμε ροκ
ακολουθούσαμε τη δίνη των αλλαγών,
μέσα στο στρόβιλο ,
αλλά ποτέ στο κινητήριο πνεύμα.
Κάτω από σημαίες άλλων
βολευτήκαμε,
χαθήκαμε με ξένο όνομα
στο «περνάω καλά»
μιας δανεικής ευημερίας,
κανένα τίτλο δεν αναρτήσαμε στην ιστορία.
Απαίδευτοι στη μοιρασιά,
χέρια δεν απλώσαμε να ενώσουμε κόσμους,
επαναστάτες μαϊμού
καταδυθήκαμε εντός
σε αμφισβήτηση του ίδιου μας του προσώπου,
μεσήλικες πια
κατεβαίνουμε ακόμα,
πάτο δε πιάσαμε
ακόμα ρωτάμε;
Μαρία Ψωμά
1 σχόλιο:
... μόνο που είναι ο εγωϊσμός μας που επαναστατεί ...
ξέρει καλά η ψυχή να υπομένει
την μοναξιά
εν ησυχία απαγκιάζωντας
μέσα στο ταμιείον τής καρδίας,
με τον αλήτη νού μας
-ξεκολλημένο-
να βαριέται -να χτυπιέται- αλύπητα αυτοτραυματιζομενος, διασκεδασμένος...
(ψιλά-ψιλά ψιλούτσικα, χίλια κομμάτια)
κι όλο να ψάχνει για το τίποτα, αιώνες τώρα, γύρω-γύρω από το "ξύλο"... το... περιζήτητο...
το... "ού"
που έγινε ούουου...
λύκου κραυγή και βουητό μιάς μηχανής, υπόκωφο...
Δημοσίευση σχολίου