" Εἰσαγωγικό Α΄ μάθημα: "Μετά τό σχίσμα τοῦ 1054 ἐπιταχύνεται ἠ παρακμή καί πτώση τοῦ Παπισμοῦ".
Ο πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης ἐγκαινίασε νέα σειρά μαθημάτων μέ τίτλο: " Ἡ ψευδοένωση τῶν ἐκκλησιῶν στήν Φερράρα-Φλωρεντία (1438-1439) στά "Ἀπομνημονεύματα" τοῦ Σιλβέστρου Συρόπουλου". Ἐξήγησε ὅτι, μολονότι ἡ Ρώμη ἦταν πικραμένη καί δυσαρεστημένη ἀπό τό ὅτι μειώθηκαν τό κῦρος καί ἡ δύναμή της μέ τήν μεταφορά τῆς πρωτεύουσας στήν Κωνσταντινούπολη, τήν Νέα Ρώμη, ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο, ἐν τούτοις παρέμεινε στήν ἑνιαία τότε αὐτοκρατορία καί στήν ἑνιαία Ἐκκλησία. Ἔπαιρνε μέρος στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, τῶν ὁποίων ἀναγνώριζε τήν ὑπέρτατη αὐθεντία καί ἐξουσία, ἄν καί ἐπιχειροῦσε σέ κάθε εὐκαιρία νά προβάλλει τό πρωτεῖο της, ὄχι ὡς πρωτεῖο τιμῆς, πού τῆς ἀναγνωριζόταν, ἀλλά ὡς πρωτεῖο ἐξουσίας. Ἡ κατάσταση ἄλλαξε, ὅταν οἱ Φράγκοι (Γερμανοί) διέσπασαν τήν ἑνιαία αὐτοκρατορία τῆς Κωνσταντινούπολης τόν 8ο αἰώνα, ἱδρύοντας στήν Δύση δεύτερη παράλληλη αὐτοκρατορία, τήν λεγομένη " Ἁγία Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία τοῦ Γερμανικοῦ Ἔθνους", τῆς ὁποίας πρῶτος αὐτοκράτορας στέφθηκε ἀπό τόν πάπα ὁ Κάρολος ὁ Μέγας (Καρλομάγνος) τό 800 μ.Χ. Τήν διάσπαση τῆς πολιτείας ἀκολούθησε σταδιακά καί ἡ διάσπαση τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχοντας τώρα προστάτες οἱ πάπες τούς Φράγκους βασιλεῖς δέν ὑπολόγιζαν τήν Κωνσταντινούπολη, γι΄ αὐτό καί προεκλήθη στά μέσα τοῦ 9ου αἰῶνος σύγκρουση ἀπό τήν ἐπέμβαση τοῦ πάπα στήν ἐκλογή τοῦ Μ. Φωτίου, τήν ὁποία δέν ἀναγνώρισε, καί ἀπό τήν ἀποστολή ἱεραποστόλων στήν Βουλγαρία καί τήν ἐκδίωξη τῶν Κληρικῶν πού εἶχε ἀποστείλει ἐκεῖ ὁ Μ. Φώτιος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἤδη ἐκχριστιανίσει τήν Βουλγαρία. Ἐπί 150 χρόνια ἡ Κωνσταντινούπολη ἀνέχθηκε τήν κατάσταση, ἀκόμη καί τήν αἵρεση τοῦ Filioque, πού δέν εἶχε ἀκόμη εἰσαχθεῖ στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Μετά τό ὁριστικό σχίσμα ἡ κατάσταση ἐπιδεινώθηκε. Οἱ καλές σχέσεις Φράγκων καί Παπισμοῦ τράπηκαν σέ συγκρούσεις, μέ ἀποτέλεσμα ἄλλοτε νά ὑπερισχύει ὁ πάπας (παποκαισαρισμός) καί ἄλλοτε οἱ πολιτικοί ἡγεμόνες (καισαροπαπισμός). Πολλές φορές ὑπῆρχαν δύο καί τρεῖς πάπες σέ σχίσμα μεταξύ τους, καί σχεδόν καθ΄ ὅλην τήν διάρκεια τοῦ 14ου αἰῶνος ὁ πάπας κρατήθηκε ἐξόριστος καί αἰχμάλωτος στήν Ἀβινιόν τῆς Γαλλίας (1309-1377) ἀπό τόν βασιλιά τῆς Γαλλίας. Εἶναι ἡ γνωστή "βαβυλώνεια αἰχμαλωσία" τοῦ Παπισμοῦ.
