Την μια ο ένας να μας λέει για σεισμούς στην Σαντορίνη κι εγώ να θυμάμαι το πως χάθηκε η Ατλαντίδα, την άλλη να τον κοροϊδεύουν τον λαό με αυξήσεις δυο και τριών ευρώ την στιγμή που αυξάνεται η ΔΕΗ στα μουλωχτά κι εγώ να νομίζω ότι έχω εργοστάσιο και όχι σπίτι κι αυτό υποθηκευμένο.
Από τον πολύ εκσυγχρονισμό οι δολοφονίες γυναικών, ανδρών και ιδιαίτερα μικρών παιδιών κοντεύουν να πνίξουν τον πολιτισμό μας, όπως τον πνίγουν οι δολοφονίες των ανθρώπων του τρένου στην Λάρισα και που διαχρονικά το κράτος, οι αρχές και η δικαιοσύνη σφυρίζουν αδιάφορα και ασχολούνται με κάποιον Τασούλα κι εγώ να νομίζω ότι λένε για την κυρία Τασούλα φιλενάδα της συγχωρεμένης της μάνας μου.....
Και είμαστε κι εμείς οι Έλληνες που όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης να ψάχνουμε να βρούμε τον ηγέτη εκείνο που θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο, στην ελπίδα, στην λύτρωση....
Μάταια όμως οι ηγέτες αυτοί τελείωσαν στα ακριβά ξένα πανεπιστήμια, στις οικονομικές λέσχες, στα θυσιαστήρια ντόπιων και ξένων συμφερόντων....
Και να που ξάφνου έγινε το θαύμα κι ήταν που ο σε λήθαργο λαός θαρρείς και διάβασε Ελύτη όρθωσε το ανάστημά του που είχε χρόνια ξεχάσει....
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,
όμως για λίγη υπερηφάνεια το αξίζει!
Και δεν βρήκε τον ηγέτη μέσα από τους πολιτικούς η την εκκλησία και στο παπαδαριό με τα ακριβά τα άμφια....
Θαρρείς και του ήρθαν θύμισες από τους μακρινούς προγόνους που έδωσαν τα νιάτα τους θυσία στην έρμη αυτή Πατρίδα!
θαρρείς και του 'ρθαν θύμισες του κλαρίνου και του ζουρνά,
της ποντιακής και κρητικής λύρας, των λιανοτράγουδων και των κυκλωτικών χορών της Πατρίδας που γεννήθηκε!
Θαρρείς και του 'ρθαν οι θύμησες από τους προγόνους του, τους παππούδες του και τους πατεράδες του
που έχυσαν τίμιο ιδρώτα στα χώματα αυτής της ευλογημένης γης του τόπου μας!
Θαρρείς και του 'ρθαν θύμησες από κείνο το μικρό ξωκκλήσι και τον ταπεινό εκείνον τον παπά που περπάταγε χιλιόμετρα για να κάνει λειτουργία!
Θαρρείς και άκουσε πάλι τ' αηδόνια να κελαηδούν στο ποταμάκι στο χωριό του,
θαρρείς και άκουσε τα κύματα να σκάνε σε εκείνο το βράχο του νησιού του που πήρε το πρώτο του φιλί!
Κάπου μέσα του ΄ρθε η επιθυμία να ανάψει ένα κεράκι για την ψυχή όλων αυτών που έπεσαν για αυτά τα ιερά χώματα
ήταν οι δικοί του άνθρωποι οι άνθρωποι που διάβασε γι' αυτούς και που θαύμαζε!
Και να που έγινε το θαύμα κι όταν ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό του βρήκε και τον ηγέτη που έψαχνε τόσα χρόνια....
Είναι η ψυχή η καρδιά η υπερηφάνεια κι η αξιοπρέπεια αυτού του λαού.
Έκλεισα το βιβλίο του Ελύτη που ήταν ανοιχτό στο τραπέζι αφού διάβασα...
Και να που ο Παράδεισος δεν είναι νοσταλγία
ούτε είναι ανταμοιβή, δικαίωμα είναι....
Το μάτι μου έπεσε στην φωτογραφία της οικογένειας του πατέρα μου εκεί στο ακριτικό Σουφλί γύρω στο 1920 λίγο μετά από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
Είχα την εντύπωση ότι το βλέμμα τους ήταν δακρυσμένο αλλά και περήφανο, μπορεί όμως και να μη κοίταξα καλά γιατί και το δικό μου βλέμμα ήταν δακρυσμένο......
Καλή μέρα σ' όλους όσους έχουν την Ελλάδα στην ψυχή τους
σε όλους όσους μπορούν και πρέπει να είναι οι ηγέτες του εαυτούς τους σε όσους δεν περιμένουν να πιούν νερό από στέρνες άδειες.
θεία Ευτέρπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου