Το ραδιόφωνο έπαιζε Σαββόπουλο "κάτι μ΄ αρρωσταίνει εδώ σ΄ αυτήν την πολιτεία και παίρνω σβάρνα τα φαρμακεία"
Μεγάλωσα και γκρινιάζω η γκρινιάζω γιατί μεγάλωσα?
Παραδόθηκα στα σούπερ-μάρκετ, στον καταναλωτισμό, έφαγα άγριο παραμύθι με τα μνημόνια, φοβήθηκα με τον covit και φόρεσα μάσκα, από μικρός παλεύω με τα ψευτοδιλήμματα και τον φόβο μην τυχών έρθει ο κομμουνισμός και χάσω το σπίτι που δεν έχω, το δίλλημα Δημοκρατία η Βασιλεία, Καραμανλής η τάνκς, μένουμε Ευρώπη και ευρώ η γυρνάμε στην δραχμή?
Μεγάλωσα και φοβάμαι η φοβάμαι γιατί μεγάλωσα?
Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουν όταν σαν διέξοδο στις μαύρες τούτες σκέψεις μου πήρα τούτη την φωτογραφία και την παρατηρούσα γιατί είναι φορές που οι φωτογραφίες σου μιλάνε και σου διηγούνται, είναι φορές που τα πρόσωπα στις φωτογραφίες λένε κι αυτά πολλά...
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 60 κι ήταν Χειμώνας γιατί ο μικρός μου αδελφός φοράει παλτουδάκι, δεν ήταν σε κανένα σπίτι σε χωριό η σε απομακρυσμένη συνοικία μα ήταν το φτωχό μας σπιτικό εκεί κοντά στο εργοστάσιο της Υφανέτ....
Η αυλή μας μια σταλιά δύο επί τρία, μια αποθηκούλα για τα ξύλα της σόμπας και στο βάθος η κουζίνα με την γκαζιέρα και το πετρογκάζ, εγώ μάλλον ήμουν στο δωμάτιο με την σόμπα και την γιαγιά να κρατάει το βιβλίο κι εγώ να της λέω το μάθημα της αυριανής ημέρας....
Φτωχομάνα η Σαλονίκη, φτωχική κι η γειτονιά,
οι άνθρωποι όμως φτιαγμένοι από γερό μέταλλο δεν λύγιζαν στις δυσκολίες.....
Ο πατέρας στη δουλειά πάλευε να τα φέρει βόλτα, είχε πέντε στόματα να θρέψει μα ποτέ δεν τον άκουσα να γκρινιάζει να παραπονιέται να το βάζει κάτω, δέκα χρόνια στους πολέμους και στις κακουχίες μα τώρα κέρδισε την μεγαλύτερη του μάχη κι έφτιαξε την οικογένεια που πάντα λαχταρούσε.....
Πάντα τον θυμάμαι με σηκωμένα τα μανίκια να ανεβαίνει στην σκεπή να διορθώσει τα κεραμίδια για να μη μπαίνει η βροχή στο σπίτι, πάντα τον θυμάμαι με σηκωμένα τα μανίκια να παλεύει για την ζωή της οικογένειάς του....
Η μάνα μου ξύπναγε απ΄τα χαράματα και άρχιζε τις δουλειές του σπιτιού, πάντα την θυμάμαι με σηκωμένα τα μανίκια να πλένει να σκουπίζει να μαγειρεύει για να έχουμε πάντα το φαγητό μας έτοιμο στο τραπέζι, ποτές μου δεν την άκουσα να γκρινιάζει για τα χαμένα της τα νιάτα και πάντα την θυμάμαι με σηκωμένα τα μανίκια να παλεύει για τον άνδρα της, για τα παιδιά της και για την ευτυχία της οικογένειας.....
Κοίταζα την φωτογραφία που μου μίλαγε και μου έλεγε πολλά
και όλο με έπιανε το παράπονο πως γίναμε όλοι μας έτσι,
πως γίναμε λαπάδες, πως κατεβάσαμε τα μανίκια και πως σηκώσαμε τα χέρια και παραδοθήκαμε...
Βλέπω γύρω μου και κανείς μας δεν χαμογελά πλέον,
βλέπω γύρω μου και βλέπω κατεβασμένα κεφάλια και κατεβασμένα τα μανίκια, βλέπω και την φωτογραφία και βλέπω την μάνα μου με σηκωμένα τα μανίκια να πλένει μέσα στο κρύο,
βλέπω στην φωτογραφία το πρόσωπό της να λάμπει από ευτυχία.....
Φλεβάρης μήνας είναι και στην γειτονιά μου στην πόλη μου αλλά και σ' ολόκληρη την πατρίδα μας ο ήλιος πάντα βγαίνει αιώνες τώρα να μας ζεστάνει και να μας δώσει αισιοδοξία αν αγωνισθούμε κι αν μαθαίνουμε να σηκώνουμε τα μανίκια σαν τους γονείς σαν τους προγόνους μας,
το χρωστάμε σ΄αυτούς το χρωστάμε στα παιδιά μας το χρωστάμε στα εγγόνια μας το χρωστάμε στους εαυτούς μας και στην πατρίδα μας!
Καλημέρα σε όλους όσους ακόμη αγωνίζονται και χαμογελούν!
Καλημέρα και είναι χρέος μου να είμαι εκεί στις 28 του μήνα στους δρόμους και θα έχω σηκωμένα τα μανίκια γιατί είναι μια υπόσχεση και μια υποχρέωση στον πατέρα μου, στην μάνα μου, στην γιαγιά μου, στα παιδιά μου, στα εγγόνια μου, στις χαροκαμένες μανάδες, στις οικογένειες που έχασαν η χάνουν τα παιδιά τους διαχρονικά από την εγκληματική αδιαφορία των εξουσιών.....
Καλημέρα γείτονες κι ας σηκώσουμε μια φορά κι εμείς τα μανίκια για να αγωνισθούμε για πράγματα σημαντικά που θα κάνουν τις ζωές μας πιο όμορφες και πιο ουσιαστικές κι είναι σίγουρο ότι με σηκωμένα τα μανίκια ο βασιλικός στην γλάστρα θα μυρίζει υπέροχα!
θεία Ευτέρπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου