Διαφυλάξτε λοιπόν κι εσείς, αδελφοί μου, την αληθινή ταπείνωση της καρδιάς, η οποία δεν είναι επίδειξη και λόγια υποκριτικά, αλλά βαθιά ταπείνωση ψυχής. Αυτή η ταπείνωση θα λάμψει με την υπομονή που θα επιδείξετε. Γιατί η υπομονή είναι το πιο καθαρό αποδεικτικό της ύπαρξης του ταπεινού φρονήματος. Και αυτό θα συμβεί όχι με το να διακυρήσσετε ότι είστε υπεύθυνοι για αμαρτίες που κανείς δε θα πιστέψει πως έχετε διαπράξει, αλλά όταν θα παραμείνετε ατάραχοι και απαθείς στις θρασείς κατηγορίες που θα σας εκτοξεύσουν.
Αββάς Πιαμούν
Η ταπεινοφροσύνη κατορθώνεται με ονειδισμούς, με ύβρεις, με πλήγματα.
Ν’ ακούσης ότι είσαι ανόητος και βλάκας, ζητιάνος και φτωχός, αδύναμος και τιποτένιος, απρόκοπος σε έργα, χωρίς ευφράδεια στον προφορικό λόγο, άσχημος στην εμφάνισι, ασθενής στις δυνάμεις.
Αυτά είναι τα νεύρα της ταπεινοφροσύνης.
Αυτά άκουσε και έπαθε ο Κύριος.
Σαμαρείτη τον είπαν και ότι έχει δαιμόνιο.
Πήρε μορφή δούλου, ραπίσθηκε, πληγώθηκε.
Αγία Συγκλητική
Οταν λέω ταπεινοφροσύνη δεν εννοώ αυτήν στα λόγια που την προσφέρει η γλώσσα, αλλα αυτήν που βρίσκεται στην σκέψη, στην ψυχή, στην συνείδηση που μόνο ο Θεός μπορεί να την δεί. Αρκεί αυτή και μόνο η αρετή, έστω κι αν καμία αλλη δεν υπάρχει, για να κάνει σπλαχνικό τον Κύριο.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Ο αββάς Σέργιος διηγείτο το ακόλουθο περιστατικό στους υποτακτικούς του για να τους απόδειξη πόσο κερδίζει ο ταπεινός:
Κάποτε κατεβαίναμε στην πόλι με τον μακαρίτη τον Γέροντα μου και δυο ακόμη Αδελφούς. στο δρόμο, χωρίς να το καταλάβωμε, πέσαμε σ' ένα χωράφι και πατήσαμε λίγα σπαρτά. Μόλις το πήρε ειδησι ο ιδιοκτήτης, που έσκαβε πιο πέρα, έγινε έξω φρενών από το θυμό του. Ήλθε κοντά μας κι' άρχισε να μας βρίζη με το χειρότερο τρόπο:
— Καλόγεροι είσαστε σεις; Έχετε Θεό μέσα σας; Αν φοβόσαστε το Θεό, θα υπολογίζατε τους ξένους κόπους.
— Για την αγάπη του Χριστού, μην απαντήση κανένας, μας ψιθύρισε ο Γέροντας. Ύστερα γύρισε στο χωριάτη με ταπεινοσύνη:
— Έχεις δίκιο, παιδί μου, του είπε, αν είχαμε φόβο Θεού θα προσέχαμε και δε θα κάναμε τέτοια ζημιά. Σφάλαμε, συγχωρεσέ μας, για την αγάπη του Κυρίου.
Με μιας ο χωρικός ηρέμησε. Τα ταπεινά λόγια του Γέροντος έσβυσαν το θυμό του. Ντράπηκε για όσα προηγουμένως είχε ειπή και πέφτοντας στα γόνατα του είπε:
— Συγχωρεσέ με, άνθρωπε του Θεού, και πάρε με μαζί σου να γίνω κι' εγώ Καλόγερος.
Ο Γέροντας τον δέχθηκε μετά χαράς κι' από τότε έμεινε για πάντα στην υποταγή του.
* * *
ΔΥΟ Επίσκοποι σε γειτονικές επαρχίες, ο ένας πλούσιος και ισχυρός, ο άλλος φτωχός και ταπεινός, παραξηγήθηκαν κάποτε γι' ασήμαντη αφορμή. Από τότε ζητούσε ο πλούσιος ευκαιρία να εκδικηθή το φτωχό. Εκείνος όμως δε φοβήθηκε κι έλεγε συχνά στους κληρικούς του:
— Κάνετε υπομονή, Αδελφοί, εμείς θα νικήσωμε στο τέλος.
Σ' ένα μεγάλο πανηγύρι, που ο πλούσιος Επίσκοπος με πομπή ατέλειωτη λιτάνευε την εικόνα του Αγίου που γιόρταζε, ο γείτονας του πήρε όλους τους κληρικούς του και πήγε στην επαρχία του.
— Θα κάνετε ό,τι κάνω εγώ, τους είχε ειπή, και σήμερα, με τη δύναμι του Θεού, θα τον νικήσωμε.
— Τι έχει στο νού του τάχα να κάνη; έλεγαν με απορία εκείνοι μεταξύ τους.
Σαν έφτασαν στη γειτονική πόλι, η πομπή βρισκόταν στον πιο κεντρικό δρόμο. Τότε ο ταπεινός Επίσκοπος, με όλο του τον κλήρο, έπεσε στα πόδια του αντιπάλου του και είπε δυνατά για ν' ακουστή απ' όλους:
— Συγχώρεσέ μας, δέσποτα, δούλοι σου είμαστε όλοι.
Ο ισχυρός Επίσκοπος εκάμφθηκε και, διώχνοντας τη σκληρότητα από την καρδιά του, αγκάλιασε τον αδελφό του και του είπε ταπεινά:
— Συ είσαι Πατέρας και δεσπότης μου.
Από την ημέρα εκείνη απόκτησαν μεγάλη φιλία μεταξύ τους.
Δεν σας έλεγα, τέκνα μου, πως θα τον νικήσωμε; έλεγε ο φτωχός Επίσκοπος στους κληρικούς του. Η ταπεινοσύνη είναι αληθινή δύναμι στη ζωή.
Συμπέρασμα :άς συνέλθουμε...
Φαρισαϊσμός δεν είναι τόσο η υποκρισία και η τυπολατρεία . Τόσα ξέρει ο κόσμος τόσα κάνει! Φαρισαϊσμός είναι να λες και να πιστεύεις ότι " εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους " . Και να δασκαλεύεις και να ελέγχεις και τους πνευματικά ακατάρτιστους, επειδή τάχα σου δόθηκε κάποια ιδιαίτερη αποστολή σωτηρίας. Φάρος στο σκοτάδι της αμαρτίας λογου χάριν .Και μετά να νομίζεις ότι κάνεις και ιεραποστολή και αγώνα ενάντια στην υποκρισία και την ασφυξία, την οποία σου προκαλεί η συμβίωση με τους λιγότερο έντιμους.
Ο Χριστός δεν ζητάει σταυροφόρους της Αλήθειας και εντιμότατους ανατροπεις καθεστώτων αντιλήψεων. Ο Χριστός ζητάει ταπεινούς! Γνήσιος είναι μόνο αυτός που μπορεί να δει καθαρά τα δικά του κρίματα . Όχι τα κρίματα των άλλων!
Μια μεγάλη παγίδα στις μέρες μας που πέφτουμε όλοι μας, η λεγόμενη αγωνιστικότητα για τα όσα τραγικά συμβαίνουν στον ανώτερο κλήρο είτε πραγματικά είτε φανταστικά ...
Όταν όλη σου η ζωή ειναι το κυνηγητό της 'καθαρότητας" της πίστεως -(αλήθεια ποίος μας όρισε σταυροφόρους; )και σαν την μύγα να αναδεικνύεις συστηματικά τις ακαθαρσίες ,σίγουρα ,αυτό το πνεύμα δεν ειναι των Αγίων Πατέρων που επικαλείσαι αδελφέ μου ,ειναι πονηρό πνεύμα που απλά σε πιάνει από τα δεξιά ...
