Μήπως είναι η ώρα να αρχίσεις να ανθίζεις κι εσύ..;;

 

- Πώς σε λένε; Την ρώτησε...

- Αμυγδαλιά. Του απάντησε...

- Πού το βρίσκεις το κουράγιο και ανθίζεις μέσα σε τόσο βαρύ χειμώνα ρε Αμυγδαλιά;

- Πλησίασε με κι ανέβα πάνω μου και κοίτα στα δεξιά σου εκείνο το ζευγάρι που κρατιέται χέρι χέρι και ψιθυρίζουν σ' αγαπάω.

Κοίτα πιο δίπλα κι εκείνους τους γονείς, που αγωνίζονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ζούνε ζόρικα και φτωχικά, μα δεν τα παρατάνε.

Δες τώρα αριστερά σου, βλέπεις εκείνον εκεί τον νέο, που όλο πείσμα κυνηγάει τα όνειρα του;

Και τον ηλικιωμένο, που έρχεται απ' το βάθος και του είπανε οι γιατροί ότι είναι άρρωστος, όμως αυτός ελπίζει, πολεμάει κι επιμένει.

Κοίτα από κάτω μου, περνάει μια μάνα, που αναθρέφει μόνη το βλαστάρι της κι είναι και μάνα και πατέρας σε ένα σώμα και αντέχει σε πείσμα των άγριων καιρών.

Δες και τον άστεγο, κουλουριασμένο από το κρύο σε εκείνο το παγκάκι, κάνει τσιγάρο και σιγο - τραγουδάει έναν χαρούμενο σκοπό.

Για αυτό ανθίζω, γιατί ο Χειμώνας είναι απλά μια εποχή κι όχι το τέλος.

Μήπως λοιπόν να πάψεις να απορείς, και σαν κι εμένα, να αρχίσεις να ανθίζεις και εσύ;