ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ.

 

Είναι φορές που παίρνω το τρένο του παρελθόντος και ταξιδεύω σε εκείνες τις παλιές μέρες τις καλές, τις μέρες της γειτονιάς, των χαμηλών σπιτιών, της ασβεστωμένης αυλής με τις τριανταφυλλιές, με την εικόνα της μάνας να σε σταυρώνει καθώς κινούσες για το σχολείο, την εικόνα του πατέρα με το φανελάκι να διαβάζει την Κυριακάτικη εφημερίδα του, την εικόνα της γιαγιάς να σου λέει γύρω από την ξυλόσομπα εκείνα τα πιο όμορφα παραμύθια του κόσμου!

Και να που εκείνο το τρένο έγινε το τρένο του μέλλοντος μας και να που λειτούργησαν μέσα μας οι αξίες των αρχαίων παππούδων μας που με ευλάβεια έσκυβαν πάνω στους νεκρούς τους και να που πάλι γίναμε γείτονες που νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον και να που ο πόνος της μάνας έγινε και δικός μας πόνος και να που εκείνα τα παιδιά που άδικα δολοφονήθηκαν έγιναν και δικά μας παιδιά και να που καταλάβαμε ότι το οξυγόνο που δεν είχαν εκείνα τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά έχουμε χρέος ιερό να το δώσουμε στα παιδιά του μέλλοντος μας.

Και να που οι πλατείες σε όλη την Ελλάδα είναι γεμάτες με νόημα και ουσία από τις κραυγές των παιδιών από εκεί ψηλά που ενώθηκαν με τις κραυγές των γονιών τους και έγιναν σύνθημα με τις κραυγές όλης της Ελλάδας και στα πέρατα όλου του κόσμου.

Η κραυγή της μάνας ξύπνησε μέσα στον 'Έλληνα εκείνο το μαγικό αρχαίτυπο αιώνων που τον έκανε να μεγαλουργήσει ανά τους αιώνες....

Ζητείται Ελπίς έγραψε σε ένα του βιβλίο ο Αντώνης Σαμαράκης και η ελπίδα βρέθηκε στα ενωμένα χέρια, στις σφιγμένες γροθιές,

στα δακρυσμένα μάτια, στο μεγαλείο της ψυχής των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους και δεν παράτησαν ποτέ να αγωνίζονται, στο μεγαλείο του Έλληνα που θυμήθηκε ότι είναι ευλογία να είσαι Έλληνας όταν αγωνίζεσαι για το δίκαιο!

Καλημέρα γείτονες κι ας είναι αυτή η μέρα μέρα αφύπνισης της αξιοπρέπειάς μας και του ιερού χρέους που έχουμε για τις νέες γενιές!

 θεία Ευτέρπη