Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2025

Σαντορίνη: Το “ξύπνημα” της φύσης στο τουριστικό θαύμα που δημιούργησε

Labels:

1 σχόλιο:

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

... ένα πολύ φτωχό νησί, με... φτώχια και... φτωχούς,

καί φυσικά...την...
(απαραίτητη στο κλασσικό αφήγημα που μάς μεγάλωσε δυό... τρείς γενιές...

την... πολυαγαπημένη μας...

ξυπολησιά... !)


γεννημένη το 1944 η Μαρίζα,
λέει το βιογραφικό της,

στα ερείπια του δευτέρου μεγάλου μας (;) πολεμου,

που ήρθε για να λύσει
τον οικονομικό γρίφο,

τού μέγιστου και διασημότερου τών... κράχ,
αυτό τού 1930 δηλαδή,
που άπλωσε σ' όλον τον κόσμο ένα σφίξιμο τού ζωναριού,
μετά απ' τα τρελλά τα χρόνια
τού μεγάλου ξεφαντώματος, που έφερε στην ανθρωπότητα το τέλος του... πρώτου... τού Α'ΠΠ,

στις νικήτριες χώρες
(αλλά και ένα κάποιο... όχι μικρό ξεσάλωμα καί στους χαμένους),

όπως καταλαβαίνει τώρα, κι ένας κουτός ακομη, όπως εγώ ο ταλαίπωρος,
(με το... ολίγιστό μου το μυαλό το λιγοστό...)

η... όση κάποια φτώχεια και ανέχεια,
ήταν, εκ τών πραγμάτων

εξασφαλισμένη...(!)

και η επάνοδος σε μιά ζωή απλή

φυσιολογικη,
με ολιγάρκεια

κι αυτονομία τοπική (τουλάχιστον στα απαραίτητα )
ηταν η λύση
για να εξασφαλιστεί
η συνέχεια
ετούτου τού πολύτιμου λιτού και δωρικού
α ρ χ ο ν τ ι κ ο ύ τρόπου ζωης
στα καθ' ημάς

χτισμένου
γύρω από τα μ ε γ ά λ α...
τα α ι ώ ν ι α...

κι αληθινά σπουδαία...

όχι γυρω από τα ...σουβλάκια και τά τσίτια τα φανταχτερά (και εισαγόμενα... )


όμως, ο νέος τάχα κόσμος

μιά υποχρεωτικότητα γιά όλους
άνευ όρων,
ντε φάκτο και με β ι ά σ η περισσή...
και στα δυό "μ π λ ό κ" που χώρισαν τον κόσμο οι μεγάλοι

εσάρωσε σαν άνεμος τα πάντα


κι αλίμονο, αναμένει τώρα πλεον,

αυτή η πλέον ξέφρενη...
αυτή η πιο παράλογη ταχακανονικότητα
που χτίστηκε επάνω στις
ε λ π ί δ ε ς
και μάλλον στην απελπισία
ενός κόσμου, που ο πολεμος τον είχε τσακισμένο

κι αποκαρδιωμένο

(μία βαβέλ άνευ προηγουμένου)

αναμένει αμήχανη το τέλος της

αφού κάθε συζητηση κι όποιος συμβιβασμός, για λύση αυτού τού γόρδιου δεσμού...

που είναι κατά βάσιν, μιά υποχρεωτικότητα...στην...

α π λ η σ τ ί α

που μας τυλίγει, μικρούς μεγάλους,

αποδεικνύεται αδύνατος

κι όσο καιρό κι αν πάρουν οι
κουβέντες τών ισχυρών
κι όσα μπαλώματα να βάλουν,

στο τέλος

αυτή η κολοσσιαία

βάρκα... κουρελού...
που μάς το παίζει η ..

νέα ... " ν α ύ ς " ...

κι έχει αδιόρθωτα μπατάρει

θα βρεθεί στον πάτο...

μακρυά της λοιπον...
όσο μάς είναι δυνατόν...

τα άλλα
είναι τού Θεού μας... !



19 Φεβρουαρίου 2025 στις 2:37 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)