Έρως- Θάνατος της ζωγράφου Άννα Σίνου
ΌΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ (Ι)
Δεν ξέρω τι γίνεται μέσα σου
αν θρέφεις εφιάλτες, ψίθυρους ή ανεμώνες
αν ονειρεύεσαι ρήξεις ή παροξυσμούς,
αν παραφέρεσαι, αν σπαράζεις, αν κόβεσαι,
πραγματικά δεν ξέρω τι γίνεται μέσα σου, δεν παραλείπεις να κλειδώνεις την πόρτα και έτσι αθέατη περιφέρεσαι σε μια τροχιά χωρίς συντεταγμένες. Δεν ξέρω επιτέλους σε ποιο πνιγμό επιπλέεις για αυτό και στάζεις ολόκληρη αναμονή, αντανακλάσαι σε κυρτούς καθρέφτες μα πιο πολύ είναι που ψεύδεσαι μια άχρονη ανθοφορία, που προσποιείσαι τρυφερότητα ενώ μέσα σου σώζεται το νερό.
Δεν έχει που να γείρει η παρένθεση που να ακουμπήσει η τελεία.
Ακόμα και τα αποσιωπητικά σε αποδιώχνουν.
ΌΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ (ΙΙ)
Δεν ξέρω από ποιο δρόμο να σε αποχωριστώ από ποια μεριά να σε κοιτάξω. Όταν σε βλέπω πουλιά βυθίζονται στο στήθος μου κι ένα καράβι ανοίγεται στα δύο, δεν ξέρω από πού φυσά ο άνεμος, με παρασύρει η άπνοια στα μάτια σου, τις νύχτες έρχεσαι από αιώνες χαραγμένος στην πέτρα, δεν ξέρω που να στρέψω το βλέμμα τʼ αστέρια μέσα σου με ξεριζώνουν, με ρίχνουν σε απόκρημνες χαράδρες.
Κι εσύ τι μου ζητάς; Να αγκαλιάσω την νοσταλγία, να ξεκαρφώσω την πληγή, να σκίσω το σκαρί σου, ρόδια να ξεχυθούν στα χέρια σου, να σώσω όσα δεν σώζονται τα κυπαρίσσια της αυλής, τα ματωμένα παιδικά σου γόνατα. Έχει σημάδια το κορμί σου και πού είναι η πυξίδα πού είναι ο χάρτης πού έχει βράχια, γωνίες κοφτερές πού είναι τα φαράγγια, σε ποια σπηλιά κρύβεις το αγκίστρι εκείνο που ματώνει και χάνεσαι, σπας
κλαδί ολάνθιστο
τρυφερός μίσχος
σάρκα γλυκιά
μετέωρος στέκεις μέσα μου λες κι είσαι σε γκρεμό. Δεν βλέπεις πως δεν έχει ύψος δεν έχει βάθος δεν είναι βάραθρο δεν είναι ξέχειλο πηγάδι
μα τρυφερά έχω σπείρει χλόη για να ʽναι η πτώση πέταγμα.
ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ ΑΓΑΠΗ
Δεν σου αξίζει τέτοιος πνιγμός.
Εσύ θα έπρεπε να συντρίβεσαι στις ανηφόρες.
Εκεί στο ύψος όπου βρίσκεσαι ακόμα και τα άνθη κομματιάζονται.
Το βλέμμα σου πλανιέται σε ξέφωτα, σε μονοπάτια απάτητα διασχίζεις μαύρες θάλασσες με το κουπί σπασμένο.
Κι εγώ το ξέρω.
Δεν είμαι ο αντίλαλος.
Δεν είμαι κάτοπτρο.
Μα πάνω από όλα δεν είμαι ο μονάκριβος σου.
ΠΕΤΑΓΜΑ
Με κάλεσες στο βωμό και απεκδύομαι ως και το τελευταίο φύλλο.
Εσύ κεντάς στην απογυμνωμένη σάρκα μου τον πανικό σου.
Κ ι όμως τις νύχτες το ύψος σε κυνηγάει ανελέητα, όλο γκρεμίζεσαι από σκάλες και το πρωί υφαίνεις τα κεντίδια, στενεύεις ολοένα το αλώνι που μου όρισες.
Μα ένα βράδυ εξαντλημένος σπας το κέλυφος και εγώ πετώ.
Πάντα το ήξερες λοιπόν πως ήμουν πεταλούδα.
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ
Δεν έχεις που να καταφύγεις παρά μονάχα σε ένα ίσκιωμα.
Σε ένα μικρό πανί απλώνεσαι μα δεν χωράς καθώς τεντώνεις το κορμί σου.
Κατρακυλάς βαθύ χαντάκι και παραμένεις ένας άστεγος ζητώντας να αγαπήσω τον χαμό σου.
ΞΕΝΟ ΣΩΜΑ
Σε χρειάζομαι.
Από πού αναδύθηκε αυτό το ρήμα, διαλύει μέσα μου το φράγμα στο βάθος των σπλάχνων μου μια τόσο εύθραυστη μεμβράνη με σκίζει στα δύο.
Είσαι το δέρμα μου, άλικη κραυγή την νύχτα, μια λόγχη καρφωμένη στην μήτρα, ξένο σώμα μα όργανο δικό μου.
Θα περιφέρεσαι μέσα μου να μου θυμίζεις τον διχασμό μου.
ΕΞΟΡΥΞH
Εγκαταλείφθηκα νύχτα στο βάθος ενός ορυχείου, εξόρυξα μεταλλεύματα, κυρίως το μέταλλο της ενοχής μου.
Στις σκοτεινές στοές αντηχούσε ένα συνεχές σφυροκόπημα, το δέρμα μου τεντώθηκε τόσο σε όλη την έκταση του, κάτω από τα μικρά αγγεία του λαιμού μου που έσπασαν ανυποψίαστοι αστερίες άρχισαν να σαλεύουν, ηλεκτρόνια σε διαφυγή εκτινάχθηκαν στο χείλος ενός κόκκινου κρατήρα.
Ύστερα, αποκομμένη από σένα κοιμήθηκα έναν ύπνο από πέτρα, ονειρεύτηκα δίνες, σαρκοφάγα λουλούδια να έρπουν μέσα μου, μια σφραγισμένη μήτρα να αιμορραγεί, το πηγάδι να σφαλίζει, τον τοίχο να υψώνεται, να τρέχω ξέπνοη στην έρημο ενώ βυθίζομαι στον ήχο της στάχτης που παρασέρνει ο αέρας.
Τόσα αναδύθηκαν από το σώμα της νύχτας ο μαύρος χείμαρρος, οι κομματιασμένες ρίζες, τα σκοτεινά σου παραμύθια, η βάναυση επιθυμία της επιστροφής.
Επέστρεψα τόσες φορές, αποσχίστηκα και επανήλθα σε αυτό το κενό το τόσο γεμάτο από σένα.
ΑΛΛΟΤΡΙΟ ΦΩΣ
Σε διάλεγα πάντα ξένο, θραύσμα αλλότριου φωτός. Η σάρκα σου ένα αίνιγμα, οι κινήσεις των χειλιών σου ακατανόητες συλλαβές.
Εκείνος ο μακρινός γαλαξίας όπου χάνεσαι μέσα στο σκοτεινό κελί γεννάει παραμύθια.
Χρειάζομαι να σε έχω για να μπορώ να σε εγκαταλείψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου