Ο Μακαριστός Αλβανίας Αναστάσιος είχε δύο μεγάλες Αρετές, τις οποίες ομολογώ ζήλευα με την καλή έννοια.
Την Χαρισματική Ευγένεια του και την Παρρησία του λόγου του.
Πώς να ξεχάσουμε την ξεκάθαρη θέση που πήρε για το Εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας.
Αφού αναφέρθηκε με ευγενή και αληθινό λόγο για τον σημαντικό θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τον αγαπητό εν Χριστώ αδελφό του Πατριάρχη, παρρησιάζεται δημόσια, λέει την γνώμη του για το ζήτημα της Ουκρανίας και αποποιείται έτσι των ιστορικών ευθυνών του.
Χαρακτηριστική η σχετική φράση του:
"Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επέλεξε να ενεργήσει με απερίσκεπτο και μονομερή τρόπο για τη χορήγηση Αυτοκεφαλίας στη σχισματική Ορθόδοξη "Εκκλησία" της Ουκρανίας."
Μου θυμίζει τον δημόσιο αυστηρό έλεγχο που έκανε ο Απόστολος Παύλος, στον Απόστολο Πέτρο για κάποιο πνευματικό θέμα.
Είχε δίκιο ο Παύλος, ο Πέτρος ενήργησε λάθος το οποίο όμως αμέσως μετά από τον δημόσιο έλεγχο του Παύλου, αναγνώρισε, ταπεινώθηκε και υπάκουσε.
Και ας ήταν ο Πρωτοκορυφαίος!
