Είναι κάτι ψυχές...

που αν και πόνεσαν και αδικήθηκαν πολύ στην ζωή τους, τον εαυτό τους τον έχουν μονίμως καθισμένο στο σκαμνί.

Που έχουν μια γλυκιά ντροπαλότητα σαν υγεία εσωτερική που αναβλύζει από τα βάθη της καρδιάς τους... που δεν είναι ετοιμόλογες και δεν έχουν για όλα απαντήσεις...που σκέφτονται πως θα σε επηρεάσει αυτό που θα πουν σε βάθος χρόνου...που έχουν για σένα μια συγκρατημένη όμορφη αγάπη που δεν σε πνίγει ούτε σε δυναστεύει...που ξέρουν να πνίγουν τον θυμό τους για να μην διαλύσουν τον συνάνθρωπο τους...που έχουν στην πρώτη θέση τον Θεό τους μαζί μ’ εσένα και τελευταίο το εγώ τους.

Είναι κάτι ψυχές...

Που κοιτάζοντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη ποτέ δεν έχαψαν τον αντικατοπτρισμό...που στον καθρέφτη βλέπουν πάντα τον άδικο και όχι τον αδικημένο. Βλέπουν τον βαρύ και ασήκωτο και δύσκολο άνθρωπο και όχι τον πονεμένο...που τον καθρέφτη τους τον έκαναν κομμάτια για να τσαλακωθεί το είδωλο τους.

Είναι κάτι ψυχές... όμορφες... σπάνιες... άγιες.
π. Χ.Γ.