Άρχιν, άρχιν τα κάλαντα_Κάλαντα Πρωτοχρονιάς από τα Φλογητά της Καππαδοκίας

 Άρχιν, άρχιν τα κάλαντα κι άρχιν καλά χρόνια, τα πουλιά λαλούν και χερολόνια πάλι κράζνε. Άγιον Βασίλειον καλόν ζευγάρι λάμνει καλόν εν’ αφέντη, καλόν κι ευλο(γ)ημένον. Έχει και τα βόδια του, παραδείσου πουλίτσι, έχει και το τσίφτσι του πανώριον παλληκάρι. Έχει και τ’ αλέτιρι τ’ σ’ άγχου βουτημένο, έχει και το γύνι του σ’ ασήμι κονωμένο, έχει και το βέρκενι τ’ κιπριγιού καλέμι, έχει και τα ζεύγολα τ’ κουκιά μαργαριτάρια, έχει και τα ζεύγολα τ’ ξανά κλωστιά μετάξια, καλόν εν’ αφέντη, καλόν κι ευλο(γ)ημένον. Σον ξερόν τον πέτρα έσπειρα πολύ φακουδίτσι, δώκεν ο Θεός κι εγένεν, εγένεν παρουρίτσι, ήρθεν ’να πουλίτισι το ’κα τσάκωσα το κ(ου)ίτσι τ’, ήρθεν μαυρομάνα, κλαίγ’ και καμουρίτσει, ήρθεν μαυροκάκα, κλαίγ’ και καμουρίτσει. Άκου τα, μανίτσα μ’, αν κείσαι κι αν κοιμάσαι, άρι το καλέρι σου και σέβα στο κελάρι, σέβα στο κελάρι σ’ και φώτ’σε το φενέρι σ’, φώτ’σε το φενέρ μας κι όλην τη γενιά μας, φώτ’σε το φενέρ μας κι ας ’σε φωτισταίος. Και του χρόνου.