Χαράσσοντας τά τόσο λίγα γιά τούτη τήν μοναδική ανά τό Αγιονόρος έπ’ ονόματι τού Συμεώνος τού Νέου Θεολόγου ταπεινή καλύβα, χρέος ιερό μέ ωθεί στό νά διαλάβω δύο λέξεις καί γιά τόν προκάτοχο Γέροντα Συμεών (Γεώργιος Κανάτσος τού Εμμανουήλ καί τής Ελένης, έκ Ραιδεστού Θράκης, γεν. τό 1904, προσ. 1933, κουρ. 1935, κοιμ. 12-3-198, τυον καλοπροαίρετο, υποχωρητικό, φιλάδελφο καί αγαθώτατο πρους πάντας.
Παραχωρήσει Θεού, στά τελευταία του χρόνια είχε χάσει τό φως τών οφθαλμών του, καί έτσι ό βίος του στά κρημνώδη Καυσοκαλύβια απέβη, πέρα τού φύσει καί θέσει σκληρός, αφεγγής καυι κινδυνώδης. Καθόλου δέν βαρυγκώμησε όμως ό αείμνηστος. Απ’ εναντίας εξέλαβε του πάθημα ώς θεία επίσκεψη καί ειδική οικονομία, καί αφού έβαλε νέα αρχή γιά τά αφορώντα τήν σωτηρία του έστρεψε τό φρόνημα, τόν νού καί τό όμμα τής καρδιάς του στής ψυχής του τά ενδότερα, τά φωταυγή καί ουρανοσήμαντα, καί με τήν δύναμη τής αδιάλειπτου προσευχής γνώρισε, χάριτι Θεού, τής χαρμολύπης τήν ανεκτίμητη αξία, ώστε τήν βαναυσότητα τής τυφλότητας πού ήρθε, όχι απλώς εξισορρόπησε, αλλά υπερκέρασε ή ηδύτης τής προγεύσεως τών μελλόντων αγαθών.
Κοινή ήταν ή πεποίθησις τών Καυσοκαλυβιτών συνασκητών του, ότι ό Πανάγαθος Θεός τού δώρισε τό τόσο επαινετό απʼ τούς αγίους πατέρας χάρισμα τών δακρύων. Καί ήταν νά ζηλεύης τά τέτοια μάτια του, τά οποία δακρυρροώντας αενάως πρός τά έξω αποδείκνυαν τά πνευματικώς καί θείως δρώμενα καί βιούμενα έσω…
Καί ήταν ευλογία Θεού γιά τόν κάθε αδελφό και πατέρα ή καί ευλαβή επισκέπτη, όταν τόν πλησίαζε, καθήμενον συνήθως σέ σπιθαμιαίο σκαμνάκι ή στου κατωφλίου τής καλύβας του τά παραδίπλα μ’ ακουμπισμένη τήν πλάτη του στήν τοιχοπαραστάδα, γιά… ανάπαυση καί σιγουριά και για ψηλαφητώς αλάνθαστο αφετηριακό προσανατολισμό του…«κουβαράκι» χαριτωμένο• Καί ήταν τά λόγια καί οί συμβουλές του γιά τόν καθένα νέκταρ ήδύτατο, νάμα μεθευχαριστιακό καί ουράνιο μάννα…
Χρυσόστομος Λαυριώτης (επ.Ροδοστόλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου