βροχούλα

 

Η βροχή είναι τόσο σημαντική στην ζωή μας...
Είναι λυτρωτική όσο κι αν σου ματώνουν το δέρμα κάποιες φορές οι σταγόνες της...
Την αγαπάω την βροχή, γιατί κάποιες φορές μπορεί να μπλεχτεί με τα δάκρυα μου και να τα καλύψει!
Αλλά ακόμα περισσότερο την αγαπώ, γιατί όταν πέφτει στα χείλη μου που χαμογελούν μπορούν να τα κάνουν πιο φωτεινά! Να λάμπουν! να μην την φοβάσαι και να μην μελαγχολείς μαζί της...Να την βλέπεις σαν ένα είδος εσωτερικής κάθαρσης.. Δεν με νοιάζει πόσο θα διαρκέσει...
Δεν με απασχολεί πια...
Δεν με ενδιαφέρει...
Ο καιρός που θα χρειαστεί μου είναι αδιάφορος...
Εξακολουθώ να μένω άγρυπνος,σημαδεμένος και να περπατάω μόνος...Δεν με νοιάζει που κάθε κίνηση του χεριού σου ανοίγει πληγές στην σάρκα μου...
Ξέρω γιατί κάθισες και εσύ με τους απέναντι και άρχισες να μου πετάς πέτρες....
Δεν με εγκρίνουν οι λογικές του κόσμου σου και εσύ,πρέπει να τα έχεις καλά μαζί τους...
Ζωγράφισες με κιμωλία στο πάτωμα σύνορα και αναχαιτίζεις τα παραμύθια μου με απόλυτο ρεαλισμό...Όμως σου είπα δεν με νοιάζει πια...
Έβγαλα τα μάτια του μυαλού μου και αυτό τυφλό αγνοεί τον φόβο....
Μπορώ να τα αντιμετωπίσω ...
Εξακολουθώ να μένω άγρυπνος,σημαδεμένος και να περπατάω μόνος...
Το μόνο που με τρομάζει είναι που παρόλο που προσπαθείς να με σκοτώσεις με κάθε δυνατό τρόπο ...
Εξακολουθείς παράλογα, να είσαι ο προορισμός που με κάνει να συνεχίζω...
Και δεν με νοιάζει πια ,αν έρχομαι για να αναστηθω η για να πεθάνω...
Είσαι αυτό το "λίγο ακόμα" που λέω κάθε φορά που δεν αντέχω...
Λίγο ακόμα...
Μέχρι να φτάσω..