Από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη
Θέλω … να σας βεβαιώσω …. Ό,τι θ`ακούσουμε φέτος σ`αυτή την αίθουσα , δεν θα είναι τίποτε δικό μου. Θα προσπαθήσω ό,τι πω, όλα να είναι λόγια από το Ευαγγέλιο κι από τους αγίους Πατέρες. Η δική μου φιλοδοξία είναι, να είμαι ένα ταπεινό μεγάφωνο, από το οποίο θ`ακούγεται η φωνή των Πατέρων. Παρακαλώ λοιπόν, όλους σας να ικετεύσετε τον Κύριό μας να δώσει και σ`εμένα τη Χάρη του, ώστε να ομιλήσω τα ωφέλιμα για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Θα ρωτήσουμε, λοιπόν, τους προφήτες, θα ρωτήσουμε τους αποστόλους, θα ρωτήσουμε τους Πατέρες και τους αγίους της εκκλησίας μας, να μας πούν τον τρόπο, με τον οποίο θα οδηγηθούμε στη σωτηρία μας. Και να πρώτος, μας δίνει την απάντηση ο απόστολος Παύλος. Μας λέει:”πάς γάρ ός αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται”. Δηλ. όποιος θα επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί. Ο Κύριος όμως μας είπε, πως:”ου πάς ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ`ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς”. Αυτό σημαίνει ότι όποιος επικαλείται το όνομα του Κυρίου, μόνο με τα χείλη του, δεν θα εισέλθη στην βασιλεία των ουρανών. Έτσι, έκαναν οι Φαρισαίοι, για τους οποίους είπε ο Κύριος τα λόγια του προφήτη Ησαία: ”Εγγίζει μοι ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ`εμού’ μάτην δε σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας εντάλματα ανθρώπων”. Δηλ. Ο λαός αυτός με πλησιάζει μόνο με το στόμα του. Μόνο με τα χείλη του με τιμάει, μόνο στα λόγια. Η καρδιά του όμως είναι μακριά από εμένα. Ψεύτικα με λατρεύουν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί διδάσκουν κηρύγματα, που είναι εντολές ανθρώπων, κι όχι δικές μου.
Δεν είναι λοιπόν αρκετό να επικαλούμεθα το όνομα του Κυρίου, μόνο με τα χείλη του στόματός μας. Πρέπει να τον επικαλούμεθα και με τα χείλη της καρδιάς μας. Να προσευχόμεθα με την καρδιά μας. Και η καρδιά μας προσεύχεται όταν έχουμε αποκτήσει την λεγόμενη ”νοερά προσευχή”, για την οποία θα μιλήσουμε ειδικά. Επομένως, σώζεται, όποιος αποκτήσει την ”νοερά προσευχή”, κατά τον απόστολο Παύλο.
Και πως θ`αποκτήσουμε την ”νοερά προσευχή”; Το λέει ο απόστολος Παύλος: ”Πως ούν επικαλέσωνται εις όν ουκ επίστευσαν”: Για να αποκτήσουμε λοιπόν την ”νοερά προσευχή”, πρέπει να πιστέψουμε. Και για να πιστέψουμε τι χρειάζεται; Συνεχίζει ο απόστολος Παύλος:”πως πιστεύσουσι ου ούκ ήκουσαν”; Και πως θ`ακούσουν ”χωρίς κηρύσσοντος”; Και για να κηρύξει κανείς τι χρειάζεται;”πώς δε κηρύξουσι, εάν μη αποσταλώσι”; Αυτός είναι ο κύκλος της σωτηρίας μας. Αρχίζει από το κήρυγμα του θείου λόγου, φθάνει στην πίστη και καταλήγει στη ”νοερά προσευχή”.
Γι`αυτό, στην σημερινή μας πρώτη ομιλία θ`ασχοληθούμε με το θείο κήρυγμα. Σήμερα έχουμε ζαλισθή από τα τόσα κηρύγματα που γίνονται. Είναι ανάγκη να μπορέσουμε να διακρίνουμε, ποιό κήρυγμα είναι ορθόδοξο και ωφέλιμο, που μας οδηγεί στη σωτηρία, και ποιό δεν είναι ορθόδοξο και μας οδηγεί στην απώλεια. Δηλ. ποιούς ιεροκήρυκες πρέπει ν`ακούμε και σε ποιούς να κλείνουμε τ`αυτιά μας….
Ο Ησαΐας π.χ είδε ένα φοβερό όραμα. Είδε τον Κύριο της δόξης καθήμενο πάνω στο θρόνο της θεότητος. Τα Σεραφείμ παρίσταντο γύρω από το θρόνο του, με έξι πτέρυγες το καθένα. Και με τις δυο εκάλυπταν τα πρόσωπά τους. Τις άλλες δυο τα πόδια τους. Και μεβ τις άλλες δυο πετούσαν. Και εφώναζε δυνατά το ένα Σεραφείμ πρός το άλλο:”άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γή της δόξης αυτού”.
Κι ο Ησαΐας, έκπληκτος ανεφώνησε:” Ω τάλας εγώ, ότι κατανένυγμαι, ότι άνθρωπος ών, και ακάθαρτα χείλη έχων, εν μέσω λαού ακάθαρτα χείλη έχοντος, εγώ οικώ, και τον βασιλέα Κύριον Σαβαώθ είδον τοις οφθαλμοίς μου”.
Τότε ένα από τα Σεραφείμ απεστάλη από τον Κύριο, μ`ένα αναμμένο κάρβουνο, που πήρε από το θυσιαστήριο, και μ`αυτό άγγιξε τα χείλη του Ησαΐα. Και του είπε ότι μ`αυτό, αφήρεσε όλες τις αμαρτίες του. Και τότε μόνο, άκουσε με τα ίδια του τ`αυτιά, την φωνή του Κυρίου, που έλεγε:
– Ποιόν ν`αποστείλω και ποιός θα πεί στο λαό μου αυτό;
Και ο Ησαΐας, απάντησε:
– Ιδού, εγώ είμαι πρόθυμος να πάω. Απέστειλέ με.
Και ο Κύριος του είπε:
– Πήγαινε και να πείς στο λαό, ότι συνεχώς θ`ακούει και δεν θα καταλαβαίνει. Θα βλέπει με τα μάτια του και δεν θα αντιλαμβάνεται. Γιατί παχύνθηκε η καρδιά του λαού αυτού.
Έτσι, λοιπόν, απέστειλε ο Κύριος τον Ησαΐα να πάει να κηρύξει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά του είπε και τι συγκεκριμένα να πεί στο λαό. Γι`αυτό, επειδή ο Κύριος έλεγε στους προφήτες, τι να πούν στο λαό, οι προφήτες άρχιζαν συνήθως το κήρυγμά τους, με τα λόγια: ” τάδε λέγει Κύριος….’‘ ή η Π.Δ, περιγράφει το κήρυγμα των προφητών με τα λόγια : ” εγένετο λόγος Κυρίου, πρός Ζαχαρίαν ( ή Αμμώς κτλ.) τον προφήτην…” .
Επομένως, η πρώτη προϋπόθεση του κηρύγματος είναι, το να έχει αποσταλεί ο κήρυκας του θείου λόγου από τον ίδιο τον Κύριό μας. Να είναι ”θεόκλητος” και όχι ”αυτόκλητος”.
Το κάθε κήρυγμα που ακούμε, δεν μας οδηγεί στη σωτηρία της ψυχής μας. Κι όχι μόνο δεν μας οδηγεί, αλλά μπορεί και να μας απομακρύνει απ`αυτή, να μας οδηγήσει κατ`ευθείαν στην κόλαση. Αυτό εξαρτάται από το περιεχόμενο του κηρύγματος.
Επομένως, είναι ολοφάνερο, πως το αποκλειστικό περιεχόμενο του κηρύγματος που σώζει, που οδηγεί στη σωτηρία μας, είναι η βασιλεία του Θεού.
Είναι φανερό, λοιπόν, πόσο πρόσεχε η Εκκλησία πάντοτε, ώστε όσοι αναλάμβαναν το βαρύ ΄ργο του ιεροκήρυκος να ήσαν άνθρωποι, που έζησαν την βασιλεία των ουρανών, που είχαν την εμπειρία της θεώσεως. Αυτοί ήσαν ”θεόκλητοι”, που εκήρυτταν την δόξα του Θεού και όχι την αυτοπροβολή τους. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: ” Ο αφ`εαυτού λαλών την δόξαν την ιδίαν ζητεί’ ο δε ζητών την δόξαν του πέμψαντος αυτόν, ούτος αληθής εστί, και αδικία εν αυτώ ουκ έστιν”.
Εκείνος, που απεστάλει από τον Θεό, ζητεί και διδάσκει την δόξαν του Θεού, την βασιλεία των ουρανών και μ`αυτό που κάνει δεν διαπράττει καμμιά παράβαση και αμαρτία, ενώ αντίθετα εκείνος που κηρύσσει, χωρίς ν`αποσταλεί από τον Θεό, κηρύσσει και ζητεί την δική του αυτοπροβολή, αυτός τότε διαπράττει παράβαση του νόμου του Θεού και αμαρτάνει.
Ο πραγματικός κήρυκας του θείου λόγου επομένως, ο θεόκλητος, επιδιώκει μόνο την δόξα του Θεού.
….Για ποιό όμως λόγο, η Εκκλησία δεν είχε ποτέ εμπιστοσύνη στο κήρυγμα των ανθρώπων εκείνων, που δεν έφθασαν στη θέωση, που δεν έζησαν την βασιλεία των ουρανών εδώ στη γή;
Γιατί, όπως είπαμε είναι πολύ επικίνδυνο να μιλάει κάποιος για την βασιλεία των ουρανών, όταν δεν την έχει ζήσει. Υπάρχει κίνδυνος να κάνει λάθη και να διδάξει πλάνες. Και, εάν μεν, δεν λέει τίποτε δικό του, αλλ`απλώς επαναλαμβάνει τα λόγια εκείνων των κηρύκων, που έζησαν εδώ στη γη την βασιλεία, θ`αποφύγει τα λάθη και τις πλάνες και θα ωφελήσει τις ψυχές. Αν όμως, δεν έχει ως οδηγό του τα λόγια των προφητών, των αποστόλων και των αγίων της Εκκλησίας μας, υπάρχει μεγάλη πιθανότης, αν όχι βεβαιότης, να πλανηθεί όπως συνέβει με πολλούς χριστιανούς, που θέλησαν να μιλήσουν για τον Θεό, χωρίς να έχουν αποκτήσει προηγουμένως την Θεία εμπειρία Του. Γι`αυτό, ο θείος Παύλος συμβουλεύει τους Γαλάτες, αν όχι μόνο από άλλους, αλλά και από τον ίδιο τον Παύλο, ακόμα και από άγγελο εξ ουρανού, ακούσουν άλλα πράγματα, διαφορετικά από εκείνα, που τους δίδαξε ο ίδιος προηγουμένως, να μην τα πιστέψουν ( Γαλ. α΄ 9).
...Είναι φοβερό πράγμα να κηρύσσει κανείς σε όλη του τη ζωή τον Χριστό και όταν κάποτε ευρεθούμε ενώπιοι Ενωπίω, ν`ακούσουμε από το στόμα του Κυρίου ότι ”ουδέποτε έγνων υμάς”, ότι δηλ. δεν μας ανέθεσε καμμιά τέτοια αποστολή και δεν μας γνωρίζει. Ο Κύριος γνωρίζει μόνο τους πολίτες της ουρανίας βασιλείας Του, τους θεουμένους, τους αγίους.
…Όμως, για να καρποφορήσει ένας σπόρος, δεν είναι αναγκαίο να υπάρχει μόνο ο σπορεύς που θα σπείρει, αλλά πρέπει να υπάρχει και το γόνιμο και καλλιεργημένο χωράφι.
…Ανάλογα, λοιπόν, με την πνευματική προκοπή, οι άνθρωποι που ακούν τον λόγο της βασιλείας του Θεού και τον δέχονται και καρποφορούν πνευματικούς καρπούς, διακρίνονται σε τρείς κατηγορίες.
α) Οι δούλοι του Θεού
β) Οι μισθωτοί
γ) Οι φίλοι ή τα τέκνα του Θεού
…Μεγάλη, λοιπόν, η φιλανθρωπία του Θεού. Θέλει όλοι μας να είναι στην παρούσα ζωή άγιοι. Εάν δεν φθάσουμε σ`αυτήν την τελειότητα, τότε μας δέχεται και ως μισθωτούς. Εάν δεν μπορούμε να είμαστε ούτε μισθωτοί, τότε ας είμεθα ταπεινοί δούλοι Του. Από το πνεύμα αυτό εμφορούμενοι όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, θεωρούσαν τον εαυτό τους, ως τα τελευταία μέλη της βασιλείας των ουρανών, ως δούλους. Κι αυτό, το πνεύμα της ταπείνωσης μας διδάσκει μέχρι σήμερα η Εκκλησία μας, όταν αποκαλεί όλα τα μέλη της, επιφανή και αφανή, δούλους. ”Μεταλαμβάνει, ο δούλος του Θεού…”. Δεν λέγει μεταλαμβάνει ο φίλος ή το τέκνο του Θεού, γιατί η επίγεια Εκκλησία δεν μοιράζει πιστοποιητικά χρηστοηθείας.
Τελειώνοντας την ομιλία αυτή, πρέπει να υπογραμμίσουμε, πως η σωτηρία μας αρχίζει από το άκουσμα του θείου λόγου. ”Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγο του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν” κατά τον αψευδή λόγον του Κυρίου μας.
Εύχομαι τέτοιοι μακάριοι ν`αναδειχθούμε όλοι μας. Αμήν.
