Ο ΚΥΡ. ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ.

 

Η τηλεόραση κάθε μέρα μας θυμίζει την κοινωνική μας κατάντια, οικογένειες διαλυμένες, παραβατικές, ψυχολογικά επικίνδυνες, παιδιά υποχείρια και θύματα επικίνδυνων γονιών, θύματα ενός δήθεν εκσυγχρονισμού, μιας δήθεν ευημερίας παρανοϊκής...

Αυτά έβλεπα στην τηλεόραση και άρχισα να γράφω για τις περασμένες μου εικόνες, εκείνες τις εικόνες τις γεμάτες με ουσία, με μυρωδιές, με αγάπη, με ισορροπία, εικόνες μιας φτωχικής γειτονιάς, φτωχικών οικογενειών αλλά γεμάτη με αγάπη και κυρίως με αξίες και αρχές που είμαι σίγουρος ότι αυτές μας έχουν σώσει και δεν κατρακυλήσαμε σε ηθικά βάραθρα....

Θέλεις λοιπόν γιατί ήμουν ο μεγαλύτερος γιος στην οικογένεια,

θέλεις ότι σε λίγες μέρες θα είχαμε Χριστούγεννα

γι' αυτό κι η μάνα μου έδινε τα παπούτσια της οικογενείας να τα πάω στον τσαγκάρη της γειτονιάς για φτιάξιμο....

Ήταν το τότε που δεν είχαμε τις μαύρες Παρασκευές της κατανάλωσης γιατί για τους ανθρώπους του τότε όλες οι μέρες αν και δύσκολες ήταν ολόλευκες και χαρούμενες,

ήταν το τότε που οι άνθρωποι είχαν την χαρά μέσα τους και την ελπίδα, ίσως γιατί ήταν φτιαγμένοι με άλλο υλικό από εμάς τους "σύγχρονους", ίσως γιατί μέσα τους είχαν αξίες και πίστη

γι' αυτό και καλημέριζαν ό ένας τον άλλον, γι' αυτό και χαιρόταν με την χαρά του γείτονα και λυπόταν με την λύπη του, γι' αυτό και έκαναν τον σταυρό τους καθώς ξεκινούσε η μέρα.

Ήταν τότε που υπήρχαν τσαγκαράδικα και που στα παιδικά μας μάτια αυτά φάνταζαν σαν εκείνα τα μαγικά μαγαζάκια των παραμυθιών.....

Ο κυρ.Χρήστος με τα γυαλιά του στην άκρη της μύτης πίσω απ'τον πάγκο του, σκυμμένος στο τρίποδο αμόνι με το τρυπητήρι στο χέρι, οι πέτσινες θήκες με τα εργαλεία γεμάτες με σφυριά μεγάλα και μικρά, πρόκες και φαλτσέτες για το κόψιμο των δερμάτων, ράσπες, λίμες και καλαπόδια, στα δικά μου παιδικά μάτια ο κυρ.Χρήστος ήταν ο Τσεπέτο σε τσαγκάρη και από κάπου εκεί νόμιζα όταν θα ξεπετιόταν και ο Πινόκιο τόσο μαγικό το έβλεπα εγώ το τσαγκαράδικο που μύριζε δέρμα και τσαγκαρόκολλα αλλά και προκοπή και ευγένεια...

Σόλες καινούργιες κυρ Χρήστο και σε αυτά της μάνας μου τακούνια, στα παπούτσια του πατέρα πεταλάκια

και τα δικά μας να είναι γερά για να κλωτσάμε καλά την μπάλα, εντάξει κυρ. Χρήστο?

Χαρούλη εγώ θα σου τα κάνω πολύ γερά και εσύ κοίτα να τα φυλάξεις σε καμιά γωνιά γιατί σαν θα μεγαλώσεις να τα κοιτάς και να θυμάσαι ότι χρειάζεται να ρίχνεις και μερικές κλωτσιές σε αυτά και σε αυτούς που κλέβουν την ζωή σου.....

Γείτονες καλό κουράγιο

κι ας μη ξεχνάμε να ρίχνουμε που και που γερές κλωτσιές στους τοξικούς ανθρώπους και στις τοξικές καταστάσεις...

 θεία Ευτέρπη