Ποτέ δεν λάρωναν τα χέρια της βάβως.
Πάντα είχανε να κάνουν κάτι..
Χέρια ανεπρόκοπα έλεγε, έχουν άδειο το στομάχι.
Κι αυτή ήταν προκομένη.
Δεν λάρωνε..
Τα τσουράπια πρέπει να τα έχει έτοιμα με τα πρώτα κρύα.
Δεν μείναμε και πολλές που ξέρουν να τα πλέκουν έλεγε και έπιανε τις βελόνες..
Μέτραγε τους άντρες της φαμίλιας . Έξι ήταν.
Δώδεκα ζευγάρια έχω να φιάκω μουρμουρίζει. Δόξα το θεό.
Να'ναι καλά οι άντρες και γω θα τους ποδέσω όλους με τα τσουράπια να βγάλουν τον χειμώνα.
Δώδεκα ζευγάρια και ένα για τις σχόλες. Θα βάλει και σημάδια πάνω η βάβω όταν τις αποσώσει να ξέρει ο καθένας τις δικές του.
Κι ύστερα θα πιάκει τις φανέλες. Από μία θα τους φιάκει.
Οι περσινές φτουράν ακόμα.
Έπιανε τις βελόνες η βάβω και φούσκωναν τα στήθια από καμάρι σαν μίλαγε μαζί τους.
Δεν λάρωναν τα χέρια της μα ούτε και η σκέψη της.
Όλη μέρα έτρεχε πέρα δώθε να σκέφτεται πότε το'να πότε
τ 'αλλο..
Κι άμα την κούραζε πολύ την ακούμπαγε στον κύρη της.
Στον κύρη που τους άφησε νωρίς. Εκεί ησύχαζε η έρμη σκέψη.
Όχι όμως για πολύ.
Δυο τρεις ανάσες..κι αφού τον μάλωνε που δεν ήταν κοντά τους
έπιανε πάλι τις βελόνες.
Αλάρωτη η βάβω μα κι ο καημός της αλάρωτος για τον κύρη της.
Γι αυτό τον μάλωνε..
Να,τώρα δεν θα του φιάκει τσουράπια..
Ελευθερία Λάππα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου