Σ αντάμωσ αδερφούλα μου
για ακόμα μια φορά
ποιος ξέρει αν αξιωθώ
για άλλη αγκαλιά
Ήρθα να πούμε τα παλιά
με γέλιο και με δάκρυ
να βγουν οι αναμνήσεις μας
απ της ψυχής την άκρη
Να πούμε για τον κύρη μας
που έλειπε στα ξένα
για την φτωχή την μάνα μας
για σένα και για μένα
Βάλε στο μπρίκι τον καφέ
όπως παλιά,θυμάσαι?
και έλα κάτσε δίπλα μου
κοντά μου θέλω να σαι
Έλα και πες μου αδερφή
μολόγα την ζωή σου
να σκύψω μες τον πόνο σου
στο δάκρυ τσ αντοχής σου
Αλάργα είναι τα σπίτια μας
αλάργα κι οι ζωές μας
μα το βυζί της μάνας μας
ένωσε τις ψυχές μας
Έλα να κλάψουμε αδερφή
για κείνα που περάσαν
κι ύστερα ας γελάσουμε
τα χρόνια μας,χορτάσαν..
Ώρα να φύγω αδερφή
ας σφιχταγκαλιαστούμε
ίσως στερνή να ναι φορά
να μην ξαναβρεθούμε...
Θα δέσω ένα δάκρυ σου
κόμπο μες το μαντήλι
και θα το κάνω στεναγμό
στης μάνας το καντήλι...
Ελευθερία Χρ Λάππα
3 σχόλια:
Τι θυμάμαι τώρα... Την μάνα του πατέρα μου και γιαγιά μου με το κριθάρι(φυτοκρί) που έψηνε αντί του καφέ, με μία κουταλιά ταχίνι διαλυμένο μέσα στο φλυτζάνι, παξιμάδι και ελιές ντόπιες, τις βρώσιμες, ωριμασμένες και έτοιμες για φαγητό χωρίς περαιτέρω επεξεργασία, απευθείας απ' το χώμα μαζεμένες. Μαυροφορεμένη κι' αυτή όπως οι γιαγιάδες της εικόνας, χήρα από πολύ νωρίς.
...αξίζει να το δοκιμάσουμε το φυτοκρί, νομίζω...
σίγουρα ένα σπουδαίο ρόφημα
και δυναμωτικό πρωϊνό...
(θέλουμε κι άλλες τέτοιες συνταγές...
που αύριο ίσως να φανούν
ακόμη πιό σπουδαίες
κι απαραίτητες... ! )
Τρεισήμισι σπιθαμές του χεριού μας μάκρος το στυλιάρι της αξίνας ή της τσάπας, "συνταγή" του πατέρα μου, την οποία ο "έξυπνος" αμφισβητούσα, και χρησιμοποιούσα μεγαλύτερου μήκους στυλιάρι, ώσπου χτύπησε συναγερμός στην μέση μου, και ήρθα στα συγκαλά μου.
Η χειροναξία κι' άν είναι απαραίτητη...
Απ' την γιαγιά μου θυμάμαι τα λίγα λόγια της, την ζεστασιά της συντροφιάς της, τις υπέροχες συνταγές της, την αγόγγυστη χηρεία της, την αφοσίωση στα παιδιά και εγγόνια της, το ακοίμητο καντήλι..., στα τελευταία της δε, το "μάνα καλέ" ήταν η κλήση στην μάνα μου για καποια ανάγκη της.
Δημοσίευση σχολίου