Φταίω λες;
Που όταν μου χτύπησαν παρηγορητικά την πλάτη,
απάντησα με χειραψία;
Ή μήπως φταίω που όταν μου είπανε
"είναι άδικο αυτό που σου συνέβη "
απάντησα όχι.
Όταν πάλι λέγανε
"τώρα;...τι θα κάνεις τώρα;...που θα πας";...
σήκωσα με απορία τους ώμους;
Την ώρα που όλοι βλέπανε μία καταστροφή,
εγώ θυμάμαι που έχτιζα πάνω της.
Κάποιος μου έλεγε πως να κάνω τη λάσπη
και τα τούβλα πως θα τοποθετήσω.
Να χτίσω κάτι γερό.
Και μου άρεσε!
Έβλεπα 3 ζευγάρια μάτια.
Χαρούμενα να κοιτούν και να με τραβούν από το φουστάνι.
Και πολύ με επηρέασαν!
Τόσο, που έχτιζα με γκρί και γινόταν γαλάζιο!
Και όσο προχωρούσε ο καιρός, όλο και ομόρφαινε!
Μην ακούς κακή μοίρα.
Κακή μοίρα συνήθως λέγεται ό,τι δεν μας αρέσει.
Δικαίωμα σου να το ονομάζεις μοίρα.
Πέστο και κλάσμα...
Κάρμα, λάθος μου.
Μα ό,τι και να το πεις,
ο φόβος το βαφτίζει.
Είναι ευθύνη μεγάλη να ζεις
και κάπου πρέπει να τη μεταφέρεις για να ξεκουραστείς.
Δεν κουράζει η ζωή
αλλά σε κουράζουν οι μοίρες.
Λέω συχνά στον εαυτό μου κι εγώ...
"Γιατί άραγε;"
συχνά μάλιστα το κάνω...
Αλλά φεύγω γρήγορα και πάω στο
"Έτσι είναι"!
Έτσι είναι αδερφέ,
να ζεις.
Θα ζεις όρθιος.
Κι όπως και όπου κι αν σταθείς,
δε θα βρεις τον καιρό που επιθυμείς.
Αυτό να ξέρεις.
Θα΄ναι κρύο,
θα΄ναι ζέστη,
παγωνιά,
θα φυσά.
Εσύ ζακέτα να πάρεις καλού κακού.
Δηλαδή έχουμε πόλεμο...
(Το ΟΧΙ του Μεταξά).
Ζακέτα, την ψυχή και βουρ.
Μεταξύ μας...
με χαρτομάντιλα και μαύρα γυαλιά
δεν πας να πολεμήσεις.
Ούτε:
"Να ζήσετε,
ζωή σε σας..."
Δεν ήταν γυμνοί από βεβαιότητες;
Δεν είχανε για όπλα την ψυχή τους;
Την πίστη τους;
Είχαν αγάπη!!!!
Διότι καλό και άγιο να αγαπάς τον εαυτό σου.
Ζεις μαζί του.
Ακούς καρδιά, ντάπα ντούπα.
Πωπω, δική μου είναι!
Αναπνέεις και μια στιγμή την κρατάς
και λες...
"θα σκάσω!"
Όχι όχι,
δε θα σκάσω!
Και δε σκας,
σε αγαπάς...
Πας στον καθρέφτη κοιτάς.
Σε κοιτάς έτσι, σου αρέσεις.
Σε κοιτάς με γκριμάτσα, μμμ...
Τι χαριτωμένο μουτράκι!
Όταν τρως μαζί με άλλους,
ακονίζεις τα δόντια.
Προετοιμάζεσαι...
(Κι εγώ αυτό κάνω)
"Το ξεροψημένο μεζεδάκι που μ΄αρέσει,
τη γωνία από το ψωμί,
τηγανητές πατάτες,
όχι ρύζι και βούτες στη σαλάτα
και είμαι κομπλέ..."
Τελικά στο ίδιο τραπέζι,
αυτό,
πήρα ό,τι απέμεινε.
Κρατήθηκα να πάρουν πρώτα οι άλλοι;
Δεν κάρφωσε καλά το πηρούνι;
Καλώς έγινε πάντως,
που τελικά δεν διάλεξα.
Έβλεπα τα χαρούμενα μουτρακια τους,
ευτυχισμένα με ένα καλό πιάτο φαι
και χΌρταινε η ψυχή μου.
Δόξα Τω Θεώ!
Έφαγα ό,τι βρήκα.
Θες να σαβουριαζεις ότι γουστάρεις
(ήρεμα μιλώ)...
και να είσαι και κορμάρα;
Νηστεία, κυρία μου.
Η τελευταία λέξη της μόδας!
(Αγρυπνία η προτελευταία)
Δεν τα ανακάλυψα εγώ, ούτε τα εφηύρα!
Είναι απαράβατοι φυσικοί και πνευματικοί νόμοι.
Χωρίς θυσία κέρδος κανένα.
Άμα κοιμάσαι
πως θα ξυπνήσεις;
Άμα δεν κρυώσεις,
πως θα ζεσταθείς;
Άμα δεν στερηθείς,
πως θα δώσεις;
Αν μας επέτρεπαν,
να τρώμε ό,τι θέλουμε,
να ζούμε όπως θέλουμε,
να συμβαίνει γενικά ό,τι ιδανικά φανταζόμαστε ...
τότε θα εξαφανίζαμε την αγάπη από προσώπου γης!
Γιατί λοιπόν ακόμη υπάρχει αγάπη;
Μία θεωρία δική μου απλοϊκή είναι
γιατί μας επιβάλεται πολλές φορές το πώς θα ζήσουμε
και πατάμε λαϊκ.
Δεν υπάρχει μόνο η μπριζόλα,
υπάρχει και η φακή.
Δεν υπάρχει μόνο η ζάχαρη,
αλλά και το μέλι.
Η δουλειά γίνεται.
Αρκεί να πεις κι εσύ,
όλα καλά.
Να το εννοήσεις!
Να πεις
υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δόντια,
άλλοι δεν έχουν στόμα
και άλλοι ούτε λαιμό!
Και εκείνους τους ανθρώπους αγαπώ.
Που ενώ δεν έχουν λαιμό,
καταπίνουν.
Και ενώ δεν έχουν στομάχι,
χωνεύουν.
Και παρότι δεν υπάρχουν ούτε μάτια
έχουν κάτι ματάρες να!
Μέχρι κει πάνω...
τεράστιες...
που ακτινοβολούν αγάπη.
Αυτοί θα σε σώσουν από την ματαιότητα.
Θα πεις...
"Αξίζει κι εγώ να δω μέσα στην τύφλα μου!"
Όσοι πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας
είχαν πολλά να θυσιάσουν.
Είχαν γυναίκα,
παιδιά,
περιουσίες,
γονέους...
μάτια,
χέρια,
πόδια...
Τι δεν είχαν;
Δεν είχαν καρέκλα να τους χωρεί να κάτσουν
όταν έπρεπε να ξεσηκωθούν.
Προσπάθησα ως τώρα
να μην σπάσει η καρέκλα μου
και πέσω.
Δεν είμαι ηρωίδα.
Μη μου το λέτε,
γιατί κάνω γκριμάτσα σαν τη Βασιλειάδου.
Θέλω μόνο άνθρωπος να είμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου