Σα να `μαι ο Ερωτόκριτος θα καρτερώ για σένα και στα ουράνια θα κρατώ τ’ αστέρια αναμμένα. Πριν να χαράξει η αυγή στον κόσμο, Αρετούσα, για το δοξάρι της καρδιάς, έλα και γίνε μούσα. Μ’ αγάπη `φαίνω τις νυχτιές μεταξωτό υφάδι, να σε τυλίξω, μάτια μου, σαν πέσει το σκοτάδι. Με χίλιους όρκους μπιστικούς κοντά σου είμαι δεμένη, για σένα Ερωτόκριτε μονάχα είμαι πλασμένη. Ο Ερωτόκριτος εγώ κι εσύ η Αρετούσα αχ, τόσα χρόνια δίχως σου γι’ αγάπη πώς μιλούσα. Ο Ερωτόκριτος δεντρί κι η Αρετούσα κλώνος αχ, ν’ ανασαίνουμε μαζί μέχρι να ζήσει οκόσμος. Πριν το φεγγάρι να χαθεί, πριν φύγει σ’ άλλους τόπους και με ασημοτύλιγμα πλανέψει τους ανθρώπους. Μάγεψε Αρετούσα μου, το φως σου με τα μάτια, να φεγγει στα κρυμμένα μας του πόθου μονοπάτια. Θα το μαγέψω με γητειές και με αγάπης ξόρκι κα μ’ όσα λόγια μυστικά μας ένωσαν οι όρκοι. Αχ, το φεγγάρι έκανα στο πάθος ξωμολόγο και του `πα ότι χώρια σου να ζω δε βρίσκω λόγο...
Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2024
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
... νέοι άνθρωποι, που γυριζουν την ματιά τους
προς τις ακτίνες που περνούν μέσα απο τα βαρειά σύννεφα
επιθυμώντας το φώς του ήλιου
γιατί... καλός ο ηλεκτρισμός
μα δέν μπορεί να είναι
παρά ένα υποκατάστο...
Η μουσική θέλει ρίζες και η υμνωδία θέλει καρδιά. Ναι η τέχνη, αλλά τέχνη χωρίς καρδιά ύστερεί ο καλλιτέχνης.
...ναὶ... ρῖζες καὶ καρδιᾶ...
δὲν θα μποροῦσε νὰ εἰπωθεῖ καλύτερα νομίζω...
Ας είμαστε αυστηροί με την δική μας την καρδιά...
😀👍 Τι να κάνω που έχω κακομαθημένο ους, από έξω μέχρι μέσα το τύμπανο και τα οστάρια, Φιλήκοον, απαιτητικόν, αριστοτεχνικόν, γιατί έχει επίγνωση της αξίας, που έθεσε ο Peter Drucker, "πιο σημαντικό στην μουσική είναι να ακούς αυτό που δεν λέγεται.," και εκείνο το πρώτιστο που δεν λέγεται αλλά αφουγκράζεται στο πλήθος των αισθήσεων είναι η καρδιά, από βαθιές ρίζες, υπεύθυνη άλλωστε και για πλήθος εκρήξεων.
Και δεν μπορώ επίσης να παραβλέπω εκείνο το μνημειώδες του Μπετόβεν," Το άριστον άκουσμα έχει ρίζες παραδείσου,,," 😀
Υπάρχει και ένα ωραίο που έχει πει ένας Ρώσος γνωμικογράφος, "Η φωνή της συνείδησης, η φωνή της καρδιάς, η φωνή του αίματος… Προσπάθησε να καταλάβεις κάτι μέσα σ’ αυτήν τη χορωδία. Αν λείπει κάτι από αυτά, δεν είναι χορωδία είναι διαδήλωση πολιτικών δικαιωμάτων.
Και βέβαια αντί επιλόγου δεν μπορώ να παραλείψω εκείνο τού Frank Tyger,
"Η ακοή είναι μια από τις πέντε αισθήσεις. Η ακρόαση όμως είναι τέχνη,"
διότι πάντοτε της τέχνης ο έρωτας είναι ζητούμενο και απαιτητικόν του να κυριαρχεί.
... συχνά, διαβάζουμε γιὰ πράγματα, ἀληθινά σπουδαῖα
ποὺ τὰ περνᾶμε βιαστικοί καὶ πᾶμε γι ἄλλα παρακάτω,
καταναλώνοντας, ἁπλᾶ...
τὰ πάντα...
σὰν ἀσήμαντες, περαστικές πληροφορίες...
καὶ κάποιοι ἄλλοι, μέσα καὶ στὸ πιό ἀσήμαντο πρᾶγμα,
νηφάλιοι... (μὲ ἐγρήγορση καὶ σοφρωνοῦντες...)
προβάλλοντας κάτι
ἀπʹ τὸν δικό τους πλοῦτο τὸν πνευματικό
βλέπουν ὅλην τὴν περιρρέουσα βαθειά τοῦ κάθε πράγματος οὐσία
ποὺ ὅλο σημασία,
σοφίζει και σοφίζεται
ἀλλά ποὺ ἐμᾶς μᾶς διαφεύγει...
καὶ περνᾶμε... καὶ περνᾶ...
Της αληθινής τέχνης ο έρωτας, ναι, γιατί μπορεί να μπερδεύουμε και τι είναι τέχνη...
😊Μετά από την παράθεση τόσης βιβλιογραφίας, Θαλασσινέ, τι να πούμε;;;
Μένω στο ειλικρινή αυτογνωσία "κακομαθημένο ους, από έξω μέχρι μέσα το τύμπανο και τα οστάρια, φιλήκοον, απαιτητικόν, αριστοτεχνικόν"!😀
Δημοσίευση σχολίου