Γιασεμί μου φαντασμένο δε βαστώ. Σ' ένα τοίχο νοικιασμένο να κλειστώ. Και να σκέφτομαι τα βράδια όσα του γιαλού τα κύματα. Με κουτιά της μπύρας άδεια. Να κατρακυλώ. Να 'ταν η χαρά οικόπεδο κι άλλη μια φορά σαν παλιόπαιδο κι άλλη μια φορά βρε μάγισσα. Να γυρνούσα εκεί. Να 'χα κι ένα μπλε ποδήλατο να 'πιανα το φως κι άντε φύλα το. Να 'πιανα το φως και να 'βγαινα στην Αμερική. Τον κατήφορο θα πάρω και θα βγω. Μεροκάματο στο χάρο δεν χρωστώ. Με τον έρωτα παζάρια μέσα στου γιαλού τα κύματα την καρδιά την κάνω ζάρια κι όλα τα πουλώ. Να 'ταν η χαρά οικόπεδο κι άλλη μια φορά σαν παλιόπαιδο. Κι άλλη μια φορά βρε μάγισσα να γυρνούσα εκεί. Να γυρνούσα εκεί που σ' άφησα κι άλλα στη ζωή τηλεγράφησα. Κι άλλα στη ζωή περίμενα κι όχι φυλακή.
2 σχόλια:
... φωνή και ασμάτιον εξαιρέτως κατάλληλα, δια την εκδίωξιν, απομάκρυνσιν
(και την πάταξιν γενικώς)
απάντων των κορονοφορούντων
μολυσματικών ιών, ενδημούντων , επιδημούντων
(και παρεπιδημούντων)
τών ούτω και εξόχως πως φυλακιστικών - φεύ-
τών πληθυσμών τών μεγάλων μας ανθρωποτροφείων...
(μία λύσις... σχεδόν μαγική...)
Άντε και καλά κρασιά
Δημοσίευση σχολίου