 |
Αριστείδης Π. Δασκαλάκης,
Τελείωσε σήμερα ένα προσκήνυμα στα άγια χώματα της Μακεδονίας. Αφορμή, η ημέρα του Μακεδονικού Αγώνα που τιμάται κάθε χρόνο, την πρώτη Κυριακή μετά την 13η Οκτωβρίου (ημερομηνία θανάτου του Παύλου Μελά το 1904).
Συγκεκριμένα εκεί, στις παριφές της Έδεσσας προς την Καρυδιά, ένα χωριό αιματοβαμένο φωνάζει, μάχεται την αδικία και την προδοσία. Μα δε βρίσκει ευήκοα ώτα.
Σε ένα μνημείο πριν το χωριό, όπου δύο ανδριάντες κοσμούν την περιοχή. Δύο γίγαντες της ιστορίας του Μακεδονικού αγώνα, ρίχνουν ίσκιο βαρύ στη ψεύτικη λάμψη της πολιτικής, σκηνής, της showbiz και των τηλεαστέρων. Ο ένας, ο Σαράντος Αγαπηνός. Ή αλλιώς Τέλλος Άγρας. Ο δεύτερος ο Αντώνιος Μίγκας.
Στις επτά Ιουνίου του 1907 αφού διαπομπεύτηκαν επί τέσσερις ημέρες, απαγχονίστηκαν από Βούλγαρους κομιτατζήδες, εκεί, σε ένα δέντρο της περιοχής.
Εκεί στο μνημείο θυσίας των δύο ηρώων, κοντά στο Εκκλησάκι των Νεομαρτύρων, τελέσθηκε επιμνημόσυνη δέηση, πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνου και ψάλθηκε από τους λίγους μα πολλούς παρευρισκόμενους, ο Εθνικός μας Ύμνος.
Δεν θα υπεισέλθω σε βιογραφικά των ηρώων. Μπορεί ο καθείς να τα αναζητήσει.
Θα μείνω σε λιγοστά, μα σημαντικά.
Σε μια επιστολή του ο Άγρας, την 25η Σεπτεμβρίου του1906, λίγο πριν αναχωρήσει από τη Μεσσηνία για την Μακεδονία, γράφει προς τον θείο του Χρήστο Ταβουλαρίδη:
«Αγαπητέ μου θείε, αύριον αναχωρώ δι’ ιστιοφόρου δια τον αγώνα δι’ ον προορίσθην. Εύχομαι να επανέλθω όπως πρέπει και να Σας ιδώ όπως επιθυμώ. Η σημερινή ημέρα είναι δι’ εμέ η σκληροτέρα και συγχρόνως η γλυκυτέρα τοιαύτη. Δεν υπάρχει γλυκύτερον, υψηλότερον και τιμητικότερον του να συναισθάνεσαι τις ότι προόρισε την ζωήν του προς υπεράσπισιν των αδίκως και βαρβάρως καταπατουμένων δικαίων της πατρίδος μας. Εύχομαι ίνα ο Θεός με βοηθήσει και με συνδράμει εις τον αγώνα οίον απ’ αύριον αποδύομαι…» Ο Αντώνης Μίγγας ή Μίγκας, ήταν Έλληνας Μακεδονομάχος με καταγωγή από τη Νάουσα. Ήταν στενός συνεργάτης του Μακεδονομάχου Τέλλου Αγαπηνού και απαγχονίστηκε μαζί του στις 7 Ιουνίου 1907, στο χωριό Τέχοβο (Καρυδιά).
Η θυσία του Αντώνη Μίγγα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα, αφού αν και μπορούσε να γλιτώσει τη ζωή του, προτίμησε να θυσιαστεί δίπλα στον αρχηγό του και να ταφούν μαζί. «Μαζί ήρθαμε, μαζί θα πεθάνουμε, σαν θέλει ο Θεός και όπου θα πεθάνει ο αρχηγός μου, εκεί θα πεθάνω κι εγώ» ήταν τα τελευταία λόγια του Ναουσαίου εθνομάρτυρα Μακεδονομάχου, σύμφωνα με αυτόπτες, ο οποίος έπεσε «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», προσδοκώντας την απελευθέρωση της Μακεδονίας, η οποία ήρθε 5 χρόνια αργότερα, το 1912.
Και οι δύο ένιωσαν να τους πλακώνει βαριά το χρέος προς την Πατρίδα. Η λογοδοσία προς τις επόμενες γενεές.
Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται γι’ αυτά τα αναστήματα. Γνωστό και αξεπέραστο το μέγεθος. Δεν ντρόπιασαν τον Λεωνίδα, τον Θεμιστοκλή, τον Μακρυγιάννη και το γέρο του Μωριά. Έλαβαν παρακαταθήκη και την παρέδωσαν πολυτιμότερη.
Μα σήμερα, άλλα ήθη κυβερνούν τον Έλληνα. Ιδιοτέλεια. Φόβος. Ιδιοτέλεια καθότι πολλοί αγαπούν την πατρίδα, μα λιγοστοί τη βάζουν πρώτο κριτήριο ψήφου σε εκλογικές διαδικασίες. Προηγούνται, τα φορολογικά, μισθολογικά, το συμφέρον του παιδιού, η εκδίκηση στον πολιτικό αντίπαλο και ένα σωρό άλλα καλούδια απ’ το μπαχτσέ του ατομικού συμφέροντος. Φόβο, καθότι τον μπόλιασαν εδώ και καιρό με το αίσθημα της αβεβαιότητας και του τρόμου (COVID, μνημόνια κ.α.) θέτοντάς του δευτερεύουσες προτεραιότητες στη ζωή του.
Αυτοί, οι δε και οι μεν, που οι πολλοί εξέλεξαν κυβερνήτες, πρόδωσαν την πατρίδα με τη συμφωνία των Πρεσπών. Άνοιξαν τη Κερκόπορτα της ελευθερίας και της ελληνικότητας της Μακεδονίας μας.
Σύνδεσμοι Σκοπιανών, Βουλγάρων και άλλων «φιλελεύθερων ψευδοελλήνων» με τη σύμπραξη καθηγητάδων της Ελλαδικής ανώτατης εκπαίδευσης, προσπαθούν να εδραιώσουν τη Μακεδονική ψευδογλώσσα και μειονότητα στην Μακεδονία, με ημερίδες, συνέδρια και οργανωμένη διδασκαλία της επίσημης Μακεδονικής ψευδογλώσσας μες στη χώρα μας.
Αλωνίζουν ανενόχλητοι οι λυμεώνες της ελευθερίας, με τις ευλογίες του Κράτους και την απραξία και ένοχη σιωπή πολλές φορές της Ιεραρχίας. Εκεί στην Καρυδιά, τα μαρμάρινα κεφάλια των δύο ηρώων ξανάπεσαν στο χώμα. Βάνδαλοι εχθροί του έθνους αποκεφάλισαν τα αγάλματα. Πάλι μαρτυρούν οι ήρωες για την πατρίδα. Και δεν «κουνιέται φύλλο».
Οι τοπικοί παράγοντες και οργανωμένα σωματεία Μακεδονικά, πήραν μια απόφαση. Να μην αντικαταστήσουν τους μαρμάρινους ανδριάντες με χάλκινους που δυσκολότερα βανδαλίζονται. Κόλλησαν τα κεφάλια. Η κόλληση μαρτυρά την αδιαφορία του Ελληνικού κράτους. Ή μάλλον την τετελεσμένη προδοσία. Όπου δόθηκε το δικαίωμα σε αλλοεθνείς που επιβουλεύονται την ελευθερία και την ιστορία μας, να οργώνουν αδιάκριτα και ανενόχλητα την πατρίδα μας. Να προσβάλουν μνημεία, ήρωες και πατρίδα.
Εκεί όμως, τα αποκεφαλισμένα αγάλματα, με τις σπασμένες βανδαλισμένες μύτες, τα βαμμένα, με σπρέι κόκκινο, κεφάλια, ατενίζουν αγέρωχα τον ορίζοντα της λεφτεριάς. Ξαναπροσφέρουν και σήμερα τα μαρμάρινα κορμιά τους, οι ήρωες της Μακεδονίας, για νέα διαπόμπευση. Για νέο μαρτύριο.
Και το μνημείο αυτό αποκτά πλέον διπλή ιδιότητα. Μια, για να θυμίζει τη θυσία των ηρώων και μια, για να τονίζει την προδοσία των κυβερνώντων και την αδιαφορία των πολλών.
Κι εμείς ασχολούμαστε με τα δεύτερα και τα ασήμαντα. Οι εντεταλμένοι κυβερνήτες πληρώνουν τους μισούς Έλληνες και φοβερίζουν τους άλλους μισούς, για να βουλιάζουν στην απραξία. Μπλέκουν τον Έλληνα κατά καιρούς, σε εκλογικές διαδικασίες και δημοψηφίσματα, με τεχνουργημένες εντυπώσεις και αντιστροφή της πραγματικότητας, παραχαράσσοντας την ιστορία, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας. Μας ρίχνουν σε ένα μπαίγνιο βέβηλων «μαγείρων». Εξουσιάζοντας τα μέσα ενημέρωσης, παραμυθιάζουν με τερατώδη και καμουφλαρισμένη ψεύδη τον ανυποψίαστο λαό.
Του πήραν τις περιουσίες, τώρα θα του κατασχέσουν και τη συνείδηση, με έντεχνο και καλοχεδιασμένο τρόπο. Δεν αποτελούν όλα αυτά μια συνωμοσιολογία, ούτε ρομαντική εικονολογία. Ο Ελληνισμός έχασε τη συλλογική του αξιοπρέπεια. Ή τη χάνει σιγά-σιγά, καθότι πριονίζονται οι ρίζες του μέσα απ’ την εκπαίδευση, μέσα απ’ τα ΜΜΕ, μέσα από τη στροφή του ενδιαφέροντος, στα ποταπά καθημερινά θέματα της επιβίωσης ή του βολέματος.
Μα ο κίνδυνος είναι προ των πυλών. Ο αφελληνισμός και αποχριστιανισμός είναι προτεραιότητα για κάποιους.
Πλησιάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Εκεί στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης, θα συρρεύσουν πάλι, χιλιάδες κόσμου να θαυμάσουν τα υπερήφανα αναστήματα των ενστόλων, τους εντυπωσιακούς ελιγμούς των μαχητικών, αντιμετωπίζοντάς τα πολλοί σαν μια παράτα. Μια εορταστική εκδήλωση. Ένα καλό θέαμα για τα παιδιά. Και οι πολιτικοί, που τηλεοπτικά κοάζουν σαν βάτραχοι, σε ένα τηλεοπτικό βούρκο που εκφράζει θαυμασμό γι’ αυτούς, θα δηλώσουν πάλι παρουσία κάνοντας το «χρέος» τους.
Μα αυτό δεν θα καταλαγιάσει τις κραυγές κάτω από τα ποτισμένα με Ελληνικό αίμα Μακεδονικά χώματα. Τις κραυγές των ηρώων που δεν λόγιασαν οικογένεια, υποχρεώσεις και καλοπέραση. Άφησαν λέφτερη πατρίδα για να σώσουν την υπόλοιπη, τη σκλαβωμένη. Αισθανόμενοι το βαρύ φορτίο του χρέους, λίπαναν τη Μακεδονική, αλλά και εν γένει την Ελληνική γη με τα κορμιά τους. Την πότισαν με το αίμα τους. Έσπειραν τον καρπό, τον πότισαν. Να φυτρώσει και να μεγαλώσει το δένδρο της ελευθερίας. Μα ο καιρός δεν είναι ακόμα ευνοϊκός. Πρέπει να γυρίσει. Να αλλάξει ο άνεμος και να φέρει τα βροχερά σύννεφα της αυτοθυσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου