Στερούμε από την καρδιά μας την χαρά, διότι πασχίζουμε για την αυτοδικαίωση του θιγμένου εγωισμού μας και αντί να ζούμε ευχαριστιακά, αναγνωρίζοντας κάθε καλό στην ζωή μας,
εμείς εστιάζουμε στις ζωές των άλλων με επικριτική διάθεση, κινούμενοι έχοντας σύνδρομο καταδίωξης, θυματοποιώντας τον εαυτό μας σε κάθε περίσταση, με αυταπάτες και σκοτεινούς λογισμούς που μπερδεύουν την κρίση μας και έτσι μας οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα.
Οι φόβοι μας, οι ανασφάλειές μας, η παραξενιά μας όχι μόνο διώχνουν την χαρά από την ζωή μας, αποξηραίνουν την πραότητα και την ηρεμία από την καρδιά μας, αλλά λιτανεύουν συνεχώς στο πρόσωπό μας την βλοσυρότητα και στην καρδιά μας την εμπάθεια.
Όλα αυτά που μας ζητά ο Χριστός, δεν μας τα ζητά για να μας δυσκολέψει την ζωή, αλλά για να μας την διευκολύνει. Τα πράγματα εμείς τα δυσκολεύουμε διότι επιμένουμε στον δικό μας τρόπο, στις δικές μας λύσεις, αυτονομημένοι και αποκομμένοι από την χαρά του Χριστού. Δεν έχουμε χαρά, γιατί προσπαθούμε να κάνουμε την χαρά αυτοσκοπό της ζωής μας, ταυτίζοντάς την με την απόλαυση και την ευμάρια, την καλοπέραση και την κοσμική επιτυχία· αντί να έχουμε σκοπό της ζωής μας την αρμονική και συνεχή σχέση μας με τον Χριστό, η οποία βεβαίως θα εκφράζεται ανάλογα και από τις σχέσεις μας με τους αδελφούς μας.
Όταν ο άνθρωπος έχει όντως σχέση με τον Χριστό τότε έχει χαρά και ειρήνη ακόμα και μέσα σε πειρασμούς, δυσκολίες, αποτυχίες.
Διότι ο άνθρωπος του Θεού ζει με ταπείνωση, βάζει εκούσια το εγώ του πάνω στον σταυρό της θυσίας. Χαίρεται θυσιαζόμενος, χαίρεται ως έσχατος, χαίρεται ως μιμητής του Σωτήρος Χριστού.
Χαίρονται οι χριστιανοί «ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες».
π.Π.
