Η αλήθεια είναι ότι το μικροαστικό γούστο που είναι και το πλέον κυρίαρχο ψοφάει για ιλλιουστρασιόν επικαλύψεις, πισίνες και επίχρυσα πόμολα και αυτό δεν αφορά μόνο την αρχιτεκτονική, αλλά και το θέατρο και τη μουσική και το σύνολο της ζωής και των συνηθειών.
Όταν έχεις συνηθίσει να γκρεμίζεις τα πέτρινα γεφύρια και τις βρύσες, για να φτιάχνεις βαρύγδουπα κιτς μέγαρα με ψηλές μάντρες και αναλόγως βαφτίζεις πίστες τα αλώνια και τα μαντριά βάζοντας πρώτα τραπέζια με Chivas επάνω και πουροκόφτες, σαφώς δε νογάς από αυτά τα "θεόχτιστα" ταπεινά κτίρια.
Το μικροαστικό γούστο είναι το πλέον επικίνδυνο και διαβρωτικό είναι το γούστο του μέσου τηλεθεατή και την ίδια στιγμή απεχθάνεται το αληθινά λαϊκό προσπαθώντας να παραστήσει κάτι που δεν είναι.
Τα θεόχτιστα αυτά του Κωνσταντινίδη, τα σχεδόν "αχειροποίητα" τα φτιαγμένα με τα ντόπια απλά υλικά που είναι ως φυσική συνέχεια του τοπίου, που είναι λες και ήταν εκεί από πάντα διασώζουν ένα μέτρο που έχει από καιρό απωλεσθεί και στους τρόπους και στο ύφος και για αυτό βγάζουν μια συγκίνηση σε όσους ενδεχομένως μιλούν στην ψυχή τους αυτά τα πράγματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου