Σαν τον αετό είχα φτερά

 

“Σαν τον αετό είχα φτερά

και πέταγα πολύ ψηλά

Mα ένα χέρι λατρεμένο

μου τα κόβει τα φτερά μου

για να μη ψηλά πετώ.

Είμ’ αετός χωρίς φτερά

χωρίς αγάπη και χαρά."

Αξέχαστοι οι στίχοι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.

Το τραγούδι ακούστηκε πρώτη φορά στην ταινία του Σωκράτη Καψάσκη με τον τίτλο «Αγάπη και θύελλα», ενώ κουτσομπολιά της εποχής θέλουν την Παπαγιαννοπούλου να ρίχνει το χαρτί με τους στίχους του κομματιού κάτω απ’ την πόρτα του σπιτιού του Μάνου Χατζιδάκι.

Το λαϊκό «γράφεται πρώτα με την καρδιά και το συναίσθημα και ύστερα με τεχνική. Κι έτσι μόνο μας αναστατώνει, μας βάζει σε κίνηση, μας προβληματίζει», είχε πει σε συνέντευξή της το 1970.

Σήμα κατατεθέν της, τα πεντάστιχα κουπλέ, ο πρώτος στίχος ελεύθερος, ο δεύτερος κάνει ομοιοκαταληξία με τον πέμπτο και ο τρίτος με τον τέταρτο.

Πέθανε πάμφτωχη το 1972, σε ηλικία 79 ετών...

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται:

"Στα τελευταία της πάω να την δω στο Γενικό Κρατικό, εκεί βρίσκω την κόρη της, τον Κηλαηδόνη και τον τραγουδιστή Κ. Καρουσάκη.

Αυτή μισοπεθαμένη, γυρίζει στον Κηλαηδόνη και του λέει, Λουκιανέ, θέλω να μου τραγουδήσεις μαζί με τον Καρουσάκη το αγαπημένο μου τραγούδι, ας μην είναι δικό μου...έτσι και έγινε, ακούγοντας το “Η άμαξα μες στη βροχή, τράβα αμαξά μη μου βραχεί, το κορίτσι που ‘ναι μέσα, όμορφο σαν πριγκηπέσα, μη μου βραχεί.” έκλεισε τα μάτια της!"