Τι έμορφη που είναι η καλωσύνη!
Τι χαροποιό που είναι το πρόσωπό της και η κάθε κίνηση του χεριού της.
Και με πόση απλότητα έρχεται θαρρετά κοντά σου για να σε ξεκουράζει και με πόση ταπείνωση σε σιμώνει, σα να’σαι αδερφός της, δείχνοντάς σου φυσικά και απροσπάθητα πώς σ’αγαπά και πώς πονά για σένα!
Τι χάρη που έχει ο καλομίλητος άνθρωπος!
Σαν πρωινός ουρανός ασυννέφιαστος, σα βρυσούλα που τρέχει ταπεινά σ’ένα παράμερο μέρος και καρτερά υπομονετικά να περάσει ο κουρασμένος στρατοκόπος για να τον ξεδιψάσει με το κρύο νερό της, δίχως να θέλει άλλη πληρωμή παρεχτός απ’την χαρά να τον φχαριστήσει!
κύρ Φωτίου Κόντογλου.
2 σχόλια:
Καί τά εύμορφα, αθάνατα γραπτά σου, αγαπημένε μας καί αείμνηστε δάσκαλε τής "πονεμένης Ρωμιοσύνης", τά γραμμένα μέ τά ευαίσθητα αναρριπίσματα τής ταπεινής ψυχής σου, χαϊδεύουν απαλά καί ημερεύουν τίς δικές μας "γδαρμένες" καί βασανισμένες από τόν σκοτεινό, απειλητικό καί βρώμικο κόσμο μας ψυχές.
... ἡ ἀπροσποίητη ὀμορφιὰ
ποὒχει τὴν γαλήνη στὰ βαθειά μέσα της
(ἕνας κρυμμένος ὠκεανός, μιά θάλασσα ἀρυτίδωτη)
καὶ καμμίαν ἀνάγκη
κάτι τις νά ἐπιδείξει...
Δημοσίευση σχολίου