Μια φορά στη μικρή Αγία Άννα, εκεί που έμενε ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, είχε πολλούς πειρασμούς, θλίψεις.
Ήταν στο μικρό Εκκλησάκι μέσα στο σπήλαιο και έκλαιγε και παρακαλούσε την Παναγία να τον βοηθήσει.
Εμφανίστηκε τότε η Παναγία μπροστά του και στάθηκε μπροστά του -ήταν τόσο μικρό το Εκκλησάκι που από τον τοίχο που στέκεται κανείς, αν έκανε το χέρι του έτσι μπορούσε να πιάσει το τέμπλο, τόσο μικρό και στενό ήταν το σπήλαιο- και στάθηκε η Παναγία μπροστά του με το Χριστό στην αγκαλιά και του λέει:
"Δεν σου είπα να έχεις την ελπίδα σου σε μένα; Γιατί απελπίζεσαι;"
Και αυτός έσκυψε κάτω και άρχισε να κλαίει. Και του λέει η Παναγία:
"Να ελπίζεις σε μένα και να μη χάνεις το θάρρος σου."
Και του λέει: "Έλα πάρε το Χριστό" και του έδωσε το Βρέφος.
Αυτός, λέει ο γέροντας, τόσο πολύ συνεστάλει, ντράπηκε που δεν τόλμησε να πάρει το Βρέφος.
Και το μικρό παιδάκι, το Βρέφος, έφυγε από την αγκαλιά της μητέρας Του και τον αγκάλιασε και τον χάιδεψε τρεις φορές.
Αυτός ο τόπος μέχρι σήμερα, μέχρι τις μέρες που ήμουνα εγώ τουλάχιστον στο Άγιο Όρος, αυτός ο τόπος εκεί που στάθηκε η Παναγία και του είπε αυτά τα λόγια, αυτός ο τόπος ευωδιάζει. Πέρασαν τόσα χρόνια που κοιμήθηκε ο γέροντας, η σπηλιά δεν ξανακατοικήθηκε από τότε κι εκεί ο χώρος της Εκκλησίας που στάθηκε η Παναγία μέχρι σήμερα εκπέμπει άρρητον ευωδία.
Λεμεσού Αθανάσιος
