Η Φωνή της Καρδιάς

 

Βάδιζα αργά μέσα στους δύσβατους, άνυδρους δρόμους της Νότιας Μαδαγασκάρης. Ο ήλιος έκαιγε αδυσώπητα πάνω από τα κεφάλια μας, και οι πέτρες στο μονοπάτι έκαναν κάθε βήμα να φαίνεται πιο βαρύ. Δίπλα μου, ο μικρός Ντάνι, με τα αθώα μάτια του γεμάτα απορίες, προσπαθούσε να ακολουθήσει τα βήματά μου, παρατηρώντας σιωπηλά.

«Βλέπω πως κάτι σε απασχολεί, Ντάνι», του είπα με ένα χαμόγελο. «Θέλεις να μου πεις τι είναι αυτό που σε βαραίνει;»

Ο Ντάνι σταμάτησε για λίγο και κοίταξε το έδαφος. «Δεν ξέρω ποιο δρόμο να διαλέξω, πατέρα; Οι άλλοι μου λένε να κάνω αυτό που κάνουν κι εκείνοι. Μου λένε πως αν δεν τους ακολουθήσω, θα χαθώ...»

Σκέφτηκα για λίγο κι έσκυψα να πιάσω μία πέτρα από το μονοπάτι. Την κοίταξα για μια στιγμή και την έριξα μακριά. «Κοίτα αυτόν τον δρόμο, Ντάνι. Είναι γεμάτος πέτρες, δύσκολος και κάθε βήμα πονάει. Κάποιοι θα σου πουν να τον αποφύγεις. Άλλοι θα σου πουν πως είναι λάθος να τον περπατήσεις. Όμως, άκου καλά: ο δικός σου δρόμος δεν είναι ο δρόμος των άλλων».

Με κοίταξε με απορία. «Μα πώς θα ξέρω ποιος είναι ο δικός μου δρόμος;»

Άπλωσα το χέρι μου και του έδειξα την καρδιά του. «Ο Θεός μιλάει μέσα μας, στη σιωπή της καρδιάς μας. Αν μάθεις να ακούς αυτή τη φωνή, θα καταλάβεις την αλήθεια που σου ανήκει. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς τους άλλους, γιατί ο καθένας έχει τη δική του πορεία. Κάποιοι μπορεί να σε παρασύρουν σε δρόμους που μοιάζουν εύκολοι, αλλά κρύβουν παγίδες. Ο Θεός όμως δεν μας καλεί στον εύκολο δρόμο, αλλά στον σωστό».

Ο Ντάνι χαμήλωσε το βλέμμα του, προβληματισμένος. «Και αν κάνω λάθος, πατέρα; Αν ακολουθήσω λάθος μονοπάτι;»

Χαμογέλασα και του είπα απαλά: «Όλοι κάνουμε λάθη, παιδί μου. Κάθε βήμα, κάθε πτώση, είναι μέρος της μάθησής μας. Το σημαντικό δεν είναι να μη σκοντάψεις ποτέ, αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά και να συνεχίζεις. Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει στα λάθη μας. Μας οδηγεί μέσα από αυτά στην αλήθεια και την αγάπη Του».

Κοίταξε τον δύσβατο δρόμο μπροστά μας, γεμάτο πέτρες και εμπόδια. Φαινόταν ακόμα σκεπτικός, αλλά είδα στα μάτια του μια μικρή φλόγα να αρχίζει να ανάβει.

«Να μην φοβάσαι», του είπα. «Η πνευματική ζωή δεν είναι εύκολη, αλλά είναι ο μόνος δρόμος που θα σου δώσει την αληθινή ελευθερία. Αν εμπιστεύεσαι τον Θεό και ακούς την καρδιά σου με πίστη και ταπείνωση, θα βρίσκεις πάντα τον σωστό δρόμο, ακόμα κι αν φαίνεται λανθασμένος αρχικά. Ο δρόμος προς τον Θεό είναι γεμάτος δοκιμασίες, αλλά αυτές μας φέρνουν πιο κοντά στην αληθινή ουσία της ζωής μας».

Ο Ντάνι έμεινε σιωπηλός, αλλά τα βήματά του έγιναν πιο σταθερά, όχι γιατί ο δρόμος έγινε ευκολότερος, αλλά γιατί άρχισε να ακούει τη φωνή της καρδιάς του. Με εμπιστοσύνη στον Θεό, ήξερε ότι αυτός ο δρόμος, όσο δύσκολος κι αν ήταν, θα τον οδηγούσε τελικά στην αλήθεια και την αγάπη.

 

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης