Όταν πήγαινε στήν Μόσχα μαζί μέ τήν αδελφή του Μαρία, ‘’τραγουδούσαν, αστειεύονταν καί θυμόνταν τά παιδικά τους χρόνια .
Ή αδελφή του καθόταν στό πιάνο καί τού έλεγε πάντα μέ μιά γλυκύτητα
‘’Θυμάσαι Γέροντα αυτό τό κομμάτι!’’
Ύστερα , καθόταν καί ό ίδιος στό πιάνο καί τραγουδούσαν μαζί. Τότε όλοι εμείς μαζευόμασταν δίπλα του…
Σάν μαγνήτης μας τραβούσε όλους κοντά του καί δέν θέλαμε νά τόν αποχωριστούμε….
Τίποτα δέν σκεφτόμασταν κοντά του. Νοιώθαμε όλοι μία γλυκύτητα πού μάς συνέπαιρνε τήν καρδιά καί τόν νού.’’
(Από το βιβλίο της Δήμητρας Β. Δαβίτη: «Αναμνήσεις από τό Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ», τών εκδόσεων Άθως)
