Μια εξαιρετική ανάγνωση άλλης οπτικής...
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
 |
Στην εποχή της προκεχωρημένης παγκόσμιας δικτατορίας του έτους 2024, ο γνωστός και μη εξαιρετέος κριτικός κινηματογράφου Δημήτρης Δανίκας, ο οποίος, επί εποχής υποχρεωτικού εμβολιασμού είχε βγάλει άπειρη χολή εναντίον των ανεμβολίαστων επιστρατεύοντας μεγάλη ποικιλία «κοσμητικών επιθέτων» (ταχαντάρτες, ανεγκέφαλοι, ανόητοι, πανίβλακες, λάτρεις θεωριών συνωμοσίας κ.λπ. – βλ. την απάντηση του γράφοντος στο βιβλίο του «Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης», εκδ. Αλφειός, 3η έκδ., Αθήνα 2023, σελ. 392), αποφάσισε να πάρει συνέντευξη από τον διαπρεπή Έλληνα φιλόσοφο Χρήστο Γιανναρά (βλ. «Πρώτο Θέμα», 7.7.2024, σελ. 48), ο οποίος, ήδη προ 30 και πλέον ετών, διέθετε έναν αλάνθαστο «κοινωνιολογικό σεισμογράφο».
MEDIA GATEKEEPER
Όταν, όμως, από τα φλέγοντα ζητήματα που προωθεί ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ο κ. Δανίκας επιλέγει να ρωτήσει τον κ. Γιανναρά μόνο για την Τεχνητή Νοημοσύνη, ενώ για τα υπόλοιπα θέματα σιωπά, τότε πρόκειται για μια συνέντευξη που έχει στηθεί «έξυπνα» από έναν «μιντιακό πυλωρό» της κυρίαρχης ατζέντας (στην διεθνή ορολογία των εγχειριδίων προπαγάνδας, ο εν λόγω πυλωρός αποκαλείται “media gatekeeper”· για την σχετική προβληματική βλ. ιδίως Shoemaker/Vos, Gatekeeping Theory, 2009), ο οποίος θέλει να φωτίσει αποπροσανατολιστικά μόνο εκείνα τα σημεία που θεωρεί ότι θα ωφελήσουν ή εν πάση περιπτώσει δεν θα βλάψουν τον ιστό της παγκόσμιας δικτατορίας.
 |
Δυστυχώς, στην επιφυλλίδα της εφημερίδας «Η Καθημερινή», της 14ης Φεβρουαρίου 2021 (τίτλος: «Αφορμή η άρνηση του εμβολίου»), ο κ. Γιανναράς δεν είχε παραλείψει να προβάλει, σε ήπιους προπαγανδιστικούς τόνους, τον «φιλάνθρωπο χαρακτήρα του εμβολίου» κατά του κορωνοϊού. Θα περίμενε κανείς να είναι πιο υποψιασμένος για τον σατανικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η παγκόσμια δικτατορία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δεδομένου ότι ο οξυδερκής φιλόσοφος και επιτυχημένος «ψυχαναλυτής» του ελληνικού φρενοκομείου, σε μια άλλην επιφυλλίδα που είχε δημοσιεύσει στην ίδια εφημερίδα στα τέλη του 20ού αιώνα, δηλ. στις 30 Μαρτίου 1994 (σελ. 2), υπό τον τίτλο «“Προοδευτική” τρομοκρατία», είχε εξαπολύσει προφητικούς μύδρους κατά του νεοταξίτικης αντίληψης και νοοτροπίας.
 |
ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΙ ΜΥΔΡΟΙ
Ειδικότερα, είχε ταχθεί κατά του άκρατου δικαιωματισμού («από τα νυχτερινά ωράρια ώς τα κρατικά σύνορα και από τους κοινωνικούς θεσμούς ώς τις βιολογικές διαφοροποιήσεις»), στηλιτεύοντας ως τρομοκρατία την απαίτηση των μειονοτήτων για καθολική και άνευ όρων ανοχή:
«Πρέπει το σύνολο κοινωνικό σώμα να υποταχθεί και να πειθαρχήσει στο δικό τους δικαίωμα κατάλυσης των φραγμών. Όποιος τολμήσει επιφύλαξη ή αντίρρηση, θα διακωμωδηθεί, θα χλευαστεί. Οι υπερασπιστές ορίων, οι κάποτε “φύλακες Θερμοπυλών”, είναι ρητορικά κατάλοιπα “ξεπερασμένης” γλώσσας. Όποιος διανοηθεί να τη χρησιμοποιήσει, είναι αμέσως “ακροδεξιός”, “εθνικιστής”, “σκοταδιστής”, “συντηρητικός”».
 |
Ο κ. Γιανναράς συμπλήρωνε την κοινωνιολογική του παρατήρηση γράφοντας ότι, ενώ μπορείς να δηλώνεις ελεύθερα «διεθνιστής και [να] αντιμάχεσαι σύνορα και πατρίδες», δεν ισχύει το ίδιο, αλλά «διασύρεσαι και προπηλακίζεσαι», «αν μιλήσεις για τον απελπισμένο αγώνα των Κούρδων να αποκτήσουν πατρίδα. Ή για το θαύμα της αντίστασης των Σέρβων στον πνιγμό που τους επιβάλλει η διεθνής σαδιστική παράνοια. Ή για το δράμα του αρμενικού λαού. Ή για τον εξοντωντικό βασανισμό του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και των ελληνικών πληθυσμών του κρατιδίου των Σκοπίων».
«Όλοι οι παραπάνω λαοί», συνέχιζε ο κ. Γιανναράς, «δεν έχουν “δικαιώματα”, δεν συγκινούν τη διεθνή αγέλη της “προοδευτικής” αποχαύνωσης. Η οργή εκρήγνυται μόνο αν κακολογηθούν οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας, η πλασματική “εθνότητα” των Σκοπιανών. Μην τολμήσεις να χαρακτηρίσεις διαστροφή την ομοφυλοφιλία, μη διανοηθείς να έχεις αντίρρηση για την πλύση εγκεφάλου που μας επιβάλλει η εβραϊκή προπαγάνδα με τα “Ολοκαυτώματα” και τις σαρωτικά βραβευόμενες “Λίστες του Σίντλερ”. Όποιος αναφερθεί σε αυτούς τους προνομιούχους της ανοχής δίχως να προτάξει επίθετα κατάφασης και αποδοχής, είναι ξεγραμμένος».
 |
Διάγοντας την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, αυτές οι προ τριακονταετίας επισημάνσεις του Χρήστου Γιανναρά επαληθεύτηκαν μέχρι κεραίας, αφού σήμερα όποιος τολμά να εναντιωθεί στην ατζέντα της κυρίαρχης ιδεολογίας ακυρώνεται ως προσωπικότητα (cancel culture), σε συναφή ορολογία: υφίσταται «δολοφονία χαρακτήρος».
Το 1994 ο κ. Γιανναράς έκανε λόγο για «τρομοκρατία» και «δικτατορία», σημειώνοντας ότι:
«Πρόκειται για τρομοκρατία, ωμή και απερίφραστη. Δικτατορία της αυθαιρεσίας και της διαστροφής, τόσο αυτονόητα παγιωμένη που ούτε ορατή αντίσταση δεν προκαλεί. Οι σταθερές ταυτότητες του ανθρώπινου είδους, ο έρωτας, η πάτρια γη, ο ανδρισμός, η αποκαλυπτική θηλυκότητα, οι βωμοί, τα ιερά, το συγγενές και όμαιμον, οι τάφοι προγόνων, όλα σαρώνονται από τη δίνη μιας ανθρωπολογικής πια αλλοτρίωσης. Το καινούργιο αρχέτυπο ανθρώπου είναι άψυχο, ανέστιο, άρριζο. Στη ντόπια ή “καθ’ ημάς” ευτέλεια είναι οι ανδρόγυνες παλίνδρομες αλλαξοπροσωπίες του περιώνυμου “Μήτσου” της τηλεόρασης».
 |
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μεγάλη φαντασία για να σκεφθεί ότι, αν ο κ. Γιανναράς διετύπωνε σήμερα τις ίδιες επικριτικές θέσεις εναντίον του νεοταξίτικου ισοπεδωτικού μηχανισμού που ενεργοποιείται για να κατακεραυνώσει τους πάσης φύσεως «αρνητές», πλαισιώνοντας τον λόγο τους με τους λεκέδες της ρατσιστικής και σεξιστικής κουλτούρας, θα ερχόταν οπωσδήποτε αντιμέτωπος με τον προπαγανδιστικό κόφτη της περίφημης «πολιτικής ορθότητας» (έτσι αποκαλείται ωραιοποιημένα πλέον η λογοκρισία), που αποτελεί ένα από τα υπερόπλα της παγκόσμιας δικτατορίας.
Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους, στην πρόσφατη συνέντευξή του, δεν είδαμε να τοποθετείται ο κ. Γιανναράς για τα τόσα άλλα φλέγοντα ζητήματα της νεοταξίτικης, παγκοσμιοποιητικής ατζέντας, πάντως φώτισε κάποιες ζοφερές πλευρές της σύγχρονης Ελλάδος, όπου μεγαλουργεί ο Θαυμαστός Ανάποδος Κόσμος, βάσει του οποίου ο «αφανισμός» βαπτίζεται «πρόοδος»:
«Η σημερινή Ελλάδα είναι ένα καλαμπούρι. Δεν είναι ούτε Ευρώπη, ούτε Αρχαία Ελλάδα, αλλά μια τρίτη υποανάπτυκτη κατάσταση, όπου επιμένουμε να έχουν προτεραιότητα η κατανάλωση, τα λεφτά που βγάζουμε, το πώς θα μιμηθούμε, πώς θα αντιγράψουμε. Δεν βλέπετε τώρα αυτή η καταστροφή που γίνεται στις μέρες μας; Όλη αυτή η περιοχή της Αττικής, το Φάληρο, η Γλυφάδα, η παραθαλάσσια Αττική, αυτός ο παράδεισος των θεών. Και το κάνουν τώρα μπίζνες. Και θα χτίσουν πολυώροφους ουρανοξύστες. Κι όλο αυτό το θεωρούμε πρόοδο, ενώ είναι ο αφανισμός μας. Γιατί εδώ δεν θα μείνει ούτε πεντάρα. Όλο αυτό θα παραδοθεί στο διεθνές κεφάλαιο. Είναι τραγική η κατάστασή μας και δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Βλέπετε, τα κόμματα είναι αντιγραφή των κομμάτων της Δύσης. Καπιταλισμός, σοσιαλισμός, με βάση τη ρύθμιση της διαχείρισης του χρήματος. Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με Ελλάδα και ελληνική παράδοση».
ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ
Και, βέβαια, το «καλαμπούρι» της Ελλάδος δεν προέκυψε από την μια μέρα στην άλλη, αλλά είναι αποτέλεσμα ενός μακροχρόνιου μηχανισμού που βύθιζε την Ελλάδα στα τάρταρα ολίγον κατ’ ολίγον, αφ’ ενός με την σύμπραξη πολιτικών με προδοτικά «χαρίσματα», αφ’ ετέρου με την απροθυμία ή την ανικανότητα των Ελλήνων πολιτών να προβάλλουν ισχυρές αντιστάσεις στην ύπουλη κατάληψη της χώρας μας από τις ξένες δυνάμεις.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις κυβερνήσεις που ανεβοκατέβαιναν μετά την δολοφονία Καποδίστρια, για να αντιληφθεί ότι, στην πραγματικότητα, δεν ελευθερωθήκαμε ποτέ από τον ζυγό των 400 χρόνων. Απλώς, ο οθωμανικός ζυγός άλλαζε αφέντη. Επί παραδείγματι, ενώ προ της ενάρξεως του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν επεβλήθη η δικτατορία Ιωάννη Μεταξά, ο ζυγός είχε βρετανική υπογραφή (σημειωτέον ότι οι Βρετανοί –και ο βασιλιάς Γεώργιος– λάτρευαν τον Μεταξά, ενώ ο κόσμος τον αντιπαθούσε), τρία χρόνια μετά την λήξη του πολέμου ο ζυγός έγινε αμερικανικός, και τέτοιος παραμένει μέχρι σήμερα.
Ακολούθως, στο ερώτημα του κ. Δανίκα, αν ο Έλληνας φιλόσοφος διατηρεί κάποια ελπίδα, ο κ. Γιανναράς απάντησε ότι:
«με τα δεδομένα που έχουμε σήμερα, δηλαδή με τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις ακαδημίες, όλα που είναι αντιγραφή της Δύσης, μίμηση, πιθηκισμός, αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει περιθώριο», προσέθεσε όμως ότι «κανείς δεν ξέρει», διότι «στην Ιστορία δεν μπορείς να πεις ότι κάτι είναι ανέλπιδο, […] η Ιστορία έχει πάντα εκπλήξεις».
Ωστόσο, αν η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι «το τέλος της ανθρωπότητας», όπως ευλόγως πιστεύει ο κ. Γιανναράς, τότε μπορεί να μην απέχουμε πολύ και από το τέλος της Ιστορίας, οπότε ο Επουράνιος Διαιτητής θα σφυρίξει την λήξη του παγκόσμιου παιχνιδιού, ώστε να ακολουθήσει η δικαία κρίση και η κατάταξη όλων μας. Μέχρι, βεβαίως, να συμβεί αυτό, θα προηγηθεί το απατηλό σόου του (ευρισκομένου ήδη ανάμεσά μας;) Αντιχρίστου.
