Αξιοπρέπεια γλυκιά
Τα ρούχα όλο μπάλωμα
Γρέκι μικρό πετρόχτιστο
Στο πόδι από το χάραμα.
Μάχη για επιβίωση
Και ύπνο στρωματσάδα
Φαΐ για τόσα στόματα
Στον τέντζερη φασολάδα.
Πέτρινα χρόνια πολυ σκληρά
Μα πιο σκληροί οι ανθρώποι
Η τσάπα σκάβει,πετάει φωτιά
Το αγριοχώραφο να ημερώσει.
Φοράει γουρνοτσάρουχα
Κι άλλοτε ξυπόλητα πόδια
Η φτέρνα γίνεται σκληρή
Και γδέρνει τα χορτάρια.
Από τη βρύση το νερό
Με στάμνα και βαρέλα
Για πλύσιμο για φαγητό
Για ζώα,δέντρα,αμπέλια...
Το φως της λάμπας θεϊκό
Δίχως ρεύμα και άλλες ανέσεις
Πλύσιμο βελέτζες στον ποταμό
Μάνα δόλια πως θα αντέξεις..
6 σχόλια:
Αξέχαστο το διάβασμα με γκαζόλαμπα, το μπάνιο σε μία χτιστή σκάφη με νερό ζεσταμένο στο καζάνι, που ήταν χτισμένο δίπλα ακριβώς, κάτω από το οποίο έκαιγαν τα ξύλα. Καζάνι για μας είναι χάλκινο δοχείο που χωράει πολλά λίτρα νερού, το συγκεκριμένο υπολογίζω γύρω στα 50-60.
Τελικά εκείνα τα χρόνια ήταν ευλογημένα και ανθισμένα, ετούτα είναι τα πέτρινα, η σκληρότητα της καρδιάς τα πλέον δύσβατα δυσκοκαλλιεργητα χωράφια, με τους εγωισμούς και την παθιασμένη αποξένωση.
Τότε υπήρχε πείνα αλλά τώρα πνευματική ξηρασία που είναι χειρότερη,
τότε δεν υπήρχαν ρούχα, με μια κάπα έβγαζες χειμώνα, τώρα η μόδα αποξενώνει τον άνθρωπο, έχει εγωισμό επίδειξη και εν τέλη απομόνωση.
Τότε ήσουν ελεύθερος, ανεξουσίαστος από τα πάθη του κράτους, νερό από την πηγή, φως από το κερί, φαΐ από τον μπαχτσέ, την κότα και γάλα από τα ζώα. Παράδεισος η ζωή τότε, αν σκεφτείς την εξαρτηματική τυποποίηση της σκλαβιάς τού σήμερα από το σούπερ μάρκετ, από την ΔΕΗ, από το μοντέρνο νερό, το πλυντήριο τού μυαλού από την δυτική οθόνη, όλα αυτά συγχορδία στρώνουν το χαλί στο σφράγισμα όταν επιβληθεί η αχρήματη κοινωνία. Ζούσαν οι τότε στον παράδεισο αλλά δεν το ήξεραν, και μίσησε και ο διάβολος και έφερε την πρόοδο και λιγώθηκε ο άνθρωπος από την πρόοδο, και πήρε τον άλλο δρόμο και απαρνήθηκε τις ευλογημένες ρίζες του.
Κάπως έτσι θα έγραφε και ο Κυρ Κόντογλου.
... το πλύσιμο στη θάλασσα
με τις κοπάνες ...
και το τραγούδι...
πάντοτε το τραγούδι...
άνθρωποι γεροί
μαθημένοι στα δύσκολα
να στίβουν την πέτρα...
δεμένοι... από την ευλογημένη την ανάγκη
ν'αντιπαλέψουν τα δύσκολα και να καταφέρουν -συν Θεώ- και τ'αδύνατα...
και πάντοτε μαζί...
χέρι το χέρι όπως στους κυκλωτικούς τους χορούς
και όχι... η γή δεν ήταν ούτε "τότε" παράδεισος,
μην είμαστε ρομαντικοί...
-αιθεριβάμονες-
ούτε τότε ούτε ποτέ...
μόνο που ο Θεός, πάντοτε φύλαγε τους δικους του,
όσους δεν ζούσαν δηλαδή για τα ψηλά τα κτήρια και τούς φαρδιούς δρομους
για τις χάντρες τις λαμπερές και τα στολίδια...
... έγραψες... καραβίσια...!
μολις εστειλα σχολιο και μετά ειδα τα γραφομενά σου
δεν χρειαζοταν τίποτα να προσθέσω...
απλά να πω,
ένα ευχαριστώ,
και στον τρελογιάννη
και σε όλους γνωστούς κι αγνώστους σχολιαστές
μεγάλη υπόθεση στις εποχές μας,
να μπορούμε να απολαμβάνουμε Αλήθεια,
και να υπάρχει και στο νετ,
μια κοινή παρέα
με κοινό στόχο,
το έλεος του Χριστού μας!
Δημοσίευση σχολίου