«Μόνο στην Αμοργό το φεγγάρι βγαίνει με τέτοιο μεγαλείο»

 

Ο Άρης Δαβαράκης γνώρισε την Αμοργό του Νίκου Γκάτσου, ακόμα κι αν ο ποιητής μάλλον δεν είχε πάει ποτέ στο νησί. Ο δημοσιογράφος και στιχουργός ένιωσε την παραξενιά του νησιού με το που πάτησε το πόδι του

Κάποια στιγμή μέσα στον Χρόνο ξεκίνησα κι εγώ να πάω στην Αμοργό – του Νίκου Γκάτσου. Λάθος. Δεν πας στην Ιθάκη του Καβάφη με καράβι. Ήμουν όμως πολύ ενθουσιώδης και πήγα, με τον «Σκοπελίτη». Θα περνούσα εκεί λίγες μέρες και θα έγραφα ένα «ταξιδιωτικό» (ας πούμε) για το περιοδικό «Ταχυδρόμος», με αφορμή το ποίημα. Με το που πάτησα το πόδι μου στο νησί την ένιωσα την παραξενιά του και μου βγήκε σε χτυποκάρδι. Κάτι περίεργο έπαιζε. Κάτι μυστήριο. Βγήκα στα Κατάπολα και πήρα το λεωφορείο για την Αιγιάλη.

Τον ήλιο που έδυε τεράστιος και πορτοκαλής τον πήρα για φεγγάρι. Είχα μείνει έκθαμβος μ’ αυτό το φεγγάρι που, όπως ήμουν σίγουρος, μόνο στην Αμοργό βγαίνει με τέτοιο μεγαλείο κι ύστερα αποχωρεί με υψίστη μεγαλοπρέπεια, σαν τον Ήλιο, τον μεγάλο φωτιστή, στη δύση του. Ήμουν ζαλισμένος, είχα πιει κι είχα καπνίσει. Τι σημασία έχει αν είχα δει τον ήλιο ή το φεγγάρι; Καμία.

Στην Αιγιάλη βρήκα ένα δωμάτιο που έβγαζε σε αυλή και αντί για πόρτα είχε μια κουρτίνα από χάντρες κρεμαστές πολύχρωμες. Το μπάνιο (όλες του οι λειτουργίες) ήταν στην αυλή και τα σεντόνια ήτανε κάτασπρα, κολλαριστά και ευωδιάζανε πράσινο σαπούνι. Ούτε πισίνα, ούτε τζακούζι, ούτε καν κλιματισμός ή ψυγειάκι. Το πρωί καφενείο και, δεν θυμάμαι πια με ποια σειρά, τις επόμενες μέρες και ώρες στην Παναγία τη Χαζοβιώτισσα, στη Χώρα, στην Αγία Άννα, στα Θολάρια, στη Λαγκάδα, στη Μεγάλη Βλυχάδα, στην Καλοταρίτισσα, στον Μουρό, στο Μαλτέζι, όπου πρόλαβα. 

Δεν έτρεχα, δεν βιαζόμουν, έμεινα σχεδόν μία εβδομάδα αντί για τρεις μέρες. Δεν ένιωθα τουρίστας. Είχα πεισθεί ότι είχα πάει επίσκεψη στο Ποίημα. Ήμουν μαγεμένος, μπορεί και να χόρευα στα μονοπάτια μόνος μου με το αεράκι. Ήταν Ιούλιος.Advertisement

Πολύ αργότερα έμαθα πως ο Νίκος Γκάτσος μάλλον δεν είχε πάει ποτέ στο νησί. Δεν μου έκανε κάτι αυτή η ρεαλιστική πληροφορία. Το κείμενο το έγραψα και δημοσιεύτηκε με κάτι υπέροχες φωτογραφίες που, βέβαια, δεν τις είχα τραβήξει εγώ. Αν τις είχα τραβήξει εγώ θα ήταν κουνημένες, άρα, όχι, δεν τις είχα τραβήξει εγώ. Το «θέμα» μου έγινε και εξώφυλλο αυγουστιάτικο στο τότε πολύ μεγάλης κυκλοφορίας εβδομαδιαίο περιοδικό: «Η Αμοργός του Άρη Δαβαρακη» ήταν ο τίτλος – μην το πάρει κανείς κατά γράμμα.

* Ο Άρης Δαβαράκης είναι δημοσιογράφος και στιχουργός. πηγή