Τις προάλλες είδα ένα ζευγάρι από μακριά στο νερό. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να περπατήσει έτσι τα εγγόνια του του έφεραν μια καρέκλα και τον τοποθέτησαν απαλά πάνω της ώστε να βρέξει τα πόδια του. Αργότερα ήρθε η γυναίκα του και κάθισε δίπλα του, κρατήθηκε από την καρέκλα του και κάθισε ακίνητη βλέποντας την ημέρα να περνάει καθώς τα κύματα χτυπούσαν πάνω τους. .....Δεν μπορούσα να μην αναρωτιέμαι πόσα πολλά θα έχουν περάσει αυτοί οι δύο άνθρωποι μαζί. Πόσες στιγμές, πόσες ανατολές και δύσεις, πόσα κύματα κι ομορφιές. Ο έρωτας είναι απλά έξι γράμματα, μέχρι κάποιος να του δώσει σάρκα και οστά, νόημα και υπόσταση. Με μία λέξη: ΖΩΗ... ↬
μας τοστειλε το mail
2 σχόλια:
... εγώ ο γκρινιάρης πάντως,
και... να με συμπαθάτε αδερφοί
θαρρώ μονάχα πώς θωρώ
μία κατάληξη ενός "ονείρου" καλοκαιρινής νυκτός...
κι αυτού που κάποτε
-όμορφα και μαγευτικά-
μάς σερβιρίστηκε
σαν "μιά ζωή σαν όνειρο"
(και σαν. καλοκαιρινό σινεμά...)
μία ζωή, μάς έλεγαν ...
με... όλα τα ... κομφόρ...
μία ζωή... ροκφόρ...
που αφησε ξοπίσω τώρα μαζεμένη,
όλην - ατόφια-
την καλά κρυμένη της μούχλα...
...
και φυσικά, οι άνθρωποι
που τσίμπησαν το δολωμα
(και ποιός δεν τσιμπησε
κάποιο δολωματάκι ..;)
αξίζουν την συμπάθειά μας την ολόκαρδη
(αν διαθέτουμε... και όση...)
και κυρίως,
νά έχουμε κάπως το νού μας
στα όσα γοητευτικά ονείρατα λανσάρονται ασταμάτητα σε μάς,
την διψασμένη μάζα ...
κι ας λυπηθούμε τα παιδιά μας (τ' αδιαβροχοποιημένα πλήρως κι εντελώς... σε κάθε λόγο)
που μάθαν να... τρελλαίνονται να ξετρελαίνονται,
μπροστα στα τόσα τοξικά σκουπίδια
που τους τραβολογούν
να ονειρεύονται...
και να ελπίζουνε...
σε... τόταλ... φέϊκ
παραδείσους...
Σ' ένα παρόμοιο πεδίο αυτό το καλοκαίρι, στα ρηχά κάποιας παραλίας, έφυγαν για την άλλη ζωή με διαφορά λίγων λεπτών ζευγάρι ηλικιωμένων. Αυτό θυμήθηκα βλέποντας την εικόνα.
Μαζί στην ζωή, μαζί και στον θάνατο, σκέφτηκα στο άκουσμα του συμβάντος...
Δημοσίευση σχολίου