Κατὰ τὴν σημερινὴν ἐποχὴν ὁ κόσμος ἀποστρέφεται τὸν Χριστόν. Καὶ τοῦτο εἶναι τὸ θλιβερώτερον τὸ τραγικώτερον, τὸ φοβερώτερον γεγονὸς τῆς ἐποχῆς μας. Νὰ χάσωμεν, δηλαδή, τὸν Χριστὸν διὰ δευτέραν φοράν, ὅπως τὸν ἔχασε καὶ ὁ Ἀδὰμ εἰς τὸν Παράδεισον. Πῶς εἶναι δυνατόν;
Πρέπει νὰ ὑποφέρωμεν τὰς μικρᾶς θλίψεις τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς καὶ νὰ μὴ πέσωμεν εἰς τὴν ὀργήν, εἰς τὸ μῖσος ἢ ὁτιδήποτε παρόμοιον, καὶ ἔτσι θὰ ἠμποροῦμεν νὰ βλέπωμεν τὸν πόνο τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι τὴν κακὴν αὐτοῦ πλευρά. Μιὰ τέτοια στάσις χαρακτηρίζει τὴ ζωὴ ἑνὸς ἀληθῶς μεγάλου ἀνθρώπου, ἡ ὁποία μᾶς ὑπερβαίνει καὶ περὶ τῆς ὁποίας δὲν δυνάμεθα ἀκόμη νὰ ὁμιλήσωμεν. Ἀλλ΄ ὅμως τοῦτο ἀρχίζει ἀπὸ ἐκεῖ ὅπου καταλήγω, σχεδόν, εἰς τὴν κάθε σύναξίν μας. Ἀκόμη καὶ εἰς τὰς μικροτέρας λεπτομερείας τῆς ζωῆς, νὰ παραμένετε ἐν πνεύματι ἐκεῖ, ὅπου εὑρίσκεται ὁ Κύριος, πέραν τοῦ “καταπετάσματος” τῆς ὀγδόης ἡμέρας. Παραμένετε ἐκεῖ ἐν πνεύματι, ἀλλὰ σωματικῶς νὰ συνηθίζεται νὰ ζεῖτε εἰς τὰς συγκεκριμένας περιστάσεις τῆς ζωῆς σας. Τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου εὑρίσκεται εἰς τὰς περιστάσεις αὐτὰς διὰ νὰ μάθει νὰ διακρίνει μέσα εἰς αὐτὰ τὸ Ὄν. Συχνὰ ὁ Κύριος συμπεριφέρεται μαζί μας, ὡσὰν νὰ μὴν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀδυναμίαν μας. Δὲν θὰ ἦτο ὑποφερτὸς ὁ κόσμος αὐτὸς ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἦτο Θεός. Ἀλλ΄ ἐφ΄ ὅσον εἶναι Θεός, τὰ πάντα εἶναι κατορθωτά. Καὶ ἂς εἴπωμεν εἰς τὸν Πατέραν αὐτόν – διότι εἶναι Πατὴρ ἡμῶν – εἰς ὅλας τὰς θλίψεις μας. “Δόξα σοι, Ὕψιστε Θεέ, δόξα σοι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων”.
(Ἀπόσπασμα μετάφρασης ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὰ Ρωσικὰ στὸν Ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ τῆς Ι.Μ. τοῦ Τ. Προδρόμου Ἔσσεξ τὴν 1/2/1993).
Πηγή: “ΠΡΩΤΑΤΟΝ”, Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1994, ἀριθ. 45, σελ. 215 κ.ε.
