Χασιά. Αύγουστος 2024. Ώρα 20:30 Οι ταβέρνες είναι ήδη γεμάτες. Τα τραπέζια και οι καρέκλες στην πλατεία είναι έτοιμα για το μεγάλο γλέντι. Οι άνθρωποι ευδιάθετοι τσιμπολογούν τα ορεκτικά και αδημονούν για την εμφάνιση των μεγάλων ονομάτων της νύχτας.
Όμως ξαφνικά, σχεδόν ανεπαίσθητα, συμβαίνει κάτι που τους κάνει όλους να ανατριχιάσουν. Μια μοναχική γυναικεία φιγούρα εμφανίζεται στην άκρη του χωριού και το διασχίζει περπατώντας αργά, κοιτάζοντας γύρω της με θλιμμένο βλέμμα.
Όλοι αφήνουν τα μαχαιροπήρουνα να πέσουν από τα χέρια τους και σωπαίνουν φοβισμένοι. Είναι Εκείνη…
Κάποιοι ψίθυροι ακούγονται, αλλά κι εκείνοι γρήγορα σταματούν. Μια απόκοσμη σιωπή απλώνεται σε όλο το χωριό.
Κανείς δεν τολμά να σηκώσει το κεφάλι του.
Κανείς δεν τολμά να αντικρίσει τα δακρυσμένα μάτια της.
Είναι βέβαιοι πως είναι Εκείνη…
Κι αυτό τους κάνει όλους να αισθάνονται αβάσταχτα ένοχοι.
Όλους εκτός από έναν… τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή.
Αυτός, μόλις τη βλέπει να πλησιάζει, σηκώνεται αγέρωχος και την προστάζει να έρθει κοντά του. Εκείνη αδιαμαρτύρητα έρχεται και στέκεται μπροστά του κοιτάζοντάς τον ίσια στα μάτια.
_ Τι ζητάς στα μέρη μας απρόσκλητη;
Ήρθες μήπως να φορτώσεις τους ανθρώπους με ενοχές για την επιπόλαιη ζωή τους;
Τα είχα πει και στον γιο σου πριν από 500 χρόνια, αλλά φαίνεται πως δεν πήρατε το μάθημα. Οι άνθρωποι είναι αδύναμοι και δεν μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους τα φορτία που εσείς τους βάζετε. Εσένα σε ονομάζουν Αγνή και Πανάχραντο, αλλά κοίτα λίγο γύρω σου.
Ποιος απ’ όλους αυτούς που μας περιτριγυρίζουν θα μπορούσε να σηκώσει ποτέ όλο αυτό το βάρος της αγνότητας και της αθωότητας που εσύ του φορτώνεις;
Ποιος θα μπορούσε να νηστεύει και να προσεύχεται αδιάκοπα όπως έκανες εσύ;
Ποιος θα μπορούσε να μισήσει την αμαρτία όπως τη μίσησες εσύ;
Ποιος θα μπορούσε να τα θυσιάσει όλα για τον Θεό όπως τα θυσίασες εσύ;
Κανείς!
Γι’ αυτό γύρισε πίσω στο σπιτάκι σου και άδειασέ μας τη γωνιά. Εμείς αγαπάμε αληθινά τους ανθρώπους και τους προσφέρουμε αυτά που πραγματικά χρειάζονται.
Εσύ, πήγαινε να ζήσεις στο μοναστήρι σου μ’ αυτές τις ανόητες και ανυπάκουες μοναχές που σε επικαλούνται μέρα-νύχτα και δεν έχουν ιδέα από το τι θα πει αληθινή ζωή.
Εμείς την εικόνα σου ζητήσαμε, όχι εσένα!
Εσύ είσαι ανεπιθύμητη, γιατί η παρουσία σου ανάμεσά μας θα κατέστρεφε μεμιάς αυτό που εμείς θεωρούμε χαρά της ζωής.
Μόνο αυτές οι τρισάθλιες μοναχές θα μπορούσαν να σε έχουν όλη τη μέρα στα πόδια τους και να αισθάνονται βαθιά ευτυχισμένες. Εμείς όχι!
Εμείς μόνο την εικόνα σου ζητήσαμε, όχι εσένα!
Κι αυτές οι αχρείες αρνήθηκαν να μας τη δώσουν για να μην την βεβηλώσουν τα αμαρτωλά χέρια μας.
Γι’ αυτό τις μισώ και θα τις μισώ για πάντα.
Γιατί μου θυμίζουν αυτό που διψώ, αλλά δεν μπορώ ποτέ να φτάσω.
Χάσου από μπροστά μου και πήγαινε να ζήσεις ανάμεσά τους… και πες τους πως αν δε ζητήσουν συγγνώμη για την ανυπακοή τους, εμένα και τους «δικούς» μου να μας ξεχάσουν. Δε θα μας ξαναδούν ποτέ στο μοναστήρι τους. Εδώ εγώ διατάζω!
Ας αρχίσουν πάλι τα όργανα! Τι κάθεστε και με κοιτάτε όλοι μουτρωμένοι; Ζήστε τη χαρά της ζωής! Φάτε ελεύθερα και τραγουδήστε χωρίς ενοχές! Όλες τις αμαρτίες σας τις παίρνω πάνω μου. Εδώ εγώ διατάζω!
Τότε, εκείνη σκύβει δακρυσμένη, φιλά το χέρι του και παίρνει σιωπηλή τον δρόμο της επιστροφής. Περπατάει αργά. Η θλίψη τη βαραίνει. Σε λίγο η μορφή της χάνεται και γίνεται ένα με το σκοτεινό βουνό.
Ο Μέγας Ιεροεξεταστής την παρακολουθεί αναψοκοκκινισμένος μέχρι που το βλέμμα του αδυνατεί να την ακολουθήσει κι έπειτα επιστρέφει στο τραπέζι των «δικών» του ανθρώπων.
Η μουσική δυναμώνει και το κέφι επιστρέφει.
Την επόμενη μέρα, όλα όσα συνέβησαν θα μοιάζουν με ένα κακό όνειρο που, πολύ σύντομα, θα ξεχαστεί για πάντα.
Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου