Ανέφερα κάποτε σε κάποιον φίλο μου Επίσκοπο ότι ο αυθεντικός μοναχισμός είναι υψηλότερο πράγμα από την διακονία του Επισκόπου .Δεν είχα όμως τον χρόνο να του εξηγήσω ότι δεν αναφερόμουν στο θέμα της εξουσίας στην εκκλησία αλλά την ιδέα της Ιεροσύνης.
Η πιο υψηλή Ιεροσύνη είναι αυτή της Παναγίας Παρθένου, για την οποία ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι προσευχόταν για τη Σωτηρία όλου του κόσμου.
Διαβάζουμε στις γραφές του Γέροντος Σιλουανού "μοναχός είναι εκείνος που προσεύχεται για όλο τον κόσμο όπως για τον εαυτό του ".
Τέτοια είναι η προσευχή της Θεοτόκου. Είναι η ανώτερη μορφή Ιερωσύνης,
αυτή που οι Πατέρες ονομάζουν "Βασιλική ιεροσύνη" με αυτή την έννοια λέμε
ότι ο μοναχισμός είναι ανώτερος από την αρχιεροσύνη .
Βέβαια, ο επίσκοπος πρέπει ο ίδιος να είναι ο κατεξοχήν ιερέας κατά το πνεύμα της "Βασιλικής Ιερωσύνης" του Αποστόλου Πέτρου και να προσεύχεται για όλο τον κόσμο όπως και για τον εαυτό του .Αυτή η συνείδηση έρχεται άνωθεν* ανθρωπίνως δεν μπορούμε να την καλλιεργήσουμε μέσα μας .Μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό διανοητικά ,αλλά σημασία έχει να διαμένουμε στο πνεύμα αυτό.
Άν διαβάσετε τις γραφές του Γέροντος Σιλουανού θα αντλήσετε ένα μάθημα Θεολογίας που είναι αληθινά το πιο υψηλό, η Θεολογία ως κατάσταση του ανθρώπινου "είναι" και όχι μόνο ως αποτέλεσμα ακαδημαϊκής κατάρτισης.
Το γεγονός ότι το υπάρχει σε μοναχούς σαν το Σιλουανό που κατανοούν το σημείο αυτό, κάνει να μην υπάρχει σχολείο ανώτερο από το μοναχισμό...
Αυτός ο λόγος φαίνεται πολύ σκληρός, αλλά πρέπει να έχουμε συνείδηση της καταστάσεως αυτής, των πραγμάτων, χωρίς αυτό να γεννά μέσα μας υπερηφάνεια κ.τ.λ.
Ο Χριστός ο Οποίος ως Θεός δημιουργός είχε κάθε πλήρωμα γνώσεως, είπε: "Μάθετε απ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία"
Λοιπόν ,ακόμη και αν έχουμε στην καρδιά μας αυτή την αντίληψη της ηθικής υπεροχής της μοναχικής ζωής, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να γίνουμε υπερήφανοι.
Άν έρθει η υπερηφάνεια, μας στερεί την πραγματικότητα αυτής της καταστάσεως που έχει δοθεί από το Άγιο Πνεύμα ,και τότε δεν υπάρχει μέσα μας, παρά μόνο μία διανοητική γνώση και υπερηφάνεια.
Αυτό που ήθελα πραγματικά να σας μεταδώσω είναι το πνεύμα του Σιλουανού, για να μπορέσετε να λάβετε μία γνώση πραγματική, οντολογική, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος του Θεού και με μιά ζωή μέσα στο φως Του, χωρίς καμία υπερηφάνεια, αλλά μέσα σε αληθινή ταπείνωση, διατεθειμένοι να υπηρετήσετε τους πιο φτωχούς ,αυτούς που η ζωή τους έχει περισσότερο σύνθλιψη.
Θα ήθελα να καταλάβετε καλά αυτό που προσπαθώ να σας εκφράσω . Δεν πρόκειται για κήρυγμα ούτε για άλογα λόγια υψηλής διανόησης ή αριστοκρατία του πνεύματος. Όχι, οφείλουμε να είμαστε σαν τους Αποστόλους που όλοι έδωσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία των άλλων και το έκανα με πνεύμα όχι υπεροχής αλλά πνευματικής διακονίας.
Οφείλουμε να έχουμε το ίδιο αυτό πνεύμα που ελπίζω ο Θεός να σας το δώσει, αργότερα, αν κλαίτε για αυτό κάθε βράδυ, διψασμένοι για μία τέτοια γνώση.
Όταν κάποιος έχει τέτοια δίψα του Ζώντος Θεού πολλά από τα καθημερινά πράγματα τα οποία χωρίς αυτή τη δίψα θα ήταν κενά νοήματος ,γίνονται υποφερτά
πηγή από το Βιβλίο :Οικοδομώντας το ναό του Θεού μέσα μας, σελίδα 308
