ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ.

 

 Γράφει η θεία Ευτέρπη

Περιμένουμε τίς ευρωεκλογές καί βρισκόμαστε σέ αναμονή, περιμένουμε τόν επόμενο πάλι νά μάς σώσει, περιμένουμε νά αυξηθούν οί μισθοί καί οί συντάξεις, περιμένουμε νά βρούνε δουλειά τά παιδιά μας, περιμένουμε καλύτερη υγεία καί καλύτερη παιδεία, περιμένουμε νά πούνε τήν αλήθεια οί πολιτικοί πού μάλλον θά περιμένουμε μιά ζωή γι΄ αυτό κι εμείς τά παιδιά μας καί μάλλον καί τά εγγόνια μας, μία ζωή λοιπόν σέ αναμονή....

Γενιά σέ απόγνωση, κοινωνία σέ απόγνωση σέ μιά Ελλάδα τής αναμονής καί τής απόγνωσης.

Βλέπω τούς σημερινούς νέους νά είναι σέ αναμονή χρόνια ολάκερα μήπως καί βρουν δουλειά αντάξια τού πτυχίου πού σπούδασαν καί τών απίστευτων χρημάτων πού ξόδεψαν οί γονείς τους γιά τά άχρηστα αυτά πτυχία πού τελικά είναι σέ μόνιμη αναμονή γιά νά βρούν εποχιακή δουλειά σέ κανένα νησάκι μήπως καί μαζέψουν κανένα ευρώ γιά νά τό ξοδέψουν στό καινούργιο ifone ή σέ κανένα ρουχαλάκι ή τσάντα τής καινούργιας μόδας....

Είναι οί ίδιοι νέοι πού λαμβάνουν μέρος σέ διάφορα ριάλιτι καί σέ διάφορα τηλεπαιχνίδια, αυτοί οί ίδιοι πού πιστεύουν ότι τό Σινικό τείχος είναι στήν Ολλανδία καί ή Κυανή ακτή στό Μεξικό

κι είναι καί ή κυβέρνηση καί γενικά όλος ό πολιτικός μας κόσμος πού έχει επίτηδες ή όχι παρατήσει τήν χώρα εδώ καί χρόνια στόν αυτόματο πιλότο....

Στήν αυτή τήν Ελλάδα λοιπόν όλο καί κάποιος θά βγεί νά πεί την χαζομάρα του κι είμαστε καί όλοι εμείς οί Έλληνες πού τήν χαζομάρα αυτή θά τήν κάνουμε φλάμπουρο....

Στήν Ελλάδα μία ζωή είμαστε έτοιμοι νά πιστέψουμε νά κατηγορήσουμε νά προδώσουμε καί κυρίως νά ξεχάσουμε....

Νά ξεχάσουμε τό πώς μεγαλώσαμε ποίοι ήταν οί γονείς μας καί τί τράβηξαν γιά νά μάς μεγαλώσουν, νά ξεχάσουμε τά φτωχικά μας χρόνια, τίς αλάνες καί τά παιδικά μας παιγνίδια, τούς δασκάλους μας καί τίς αξίες τής οικογένειας καί τής πατρίδας.....

Ίσως γιατί είμαστε ευκολόπιστοι στούς τενεκέδες πού κάνουν θόρυβο, ίσως πάλι γιατί είμαστε εμείς οί τενεκέδες....

Μία ολόκληρη γενιά ήταν σέ αναμονή στά περίπτερα γιά νά αγοράσει τό Νίτρο καί τό Κλικ μήπως καί μπορέσει νά ξεβλαχωθεί, τελικά τό κατάφεραν κι αυτοί πού έβγαζαν τά περιοδικά καί ή Ελληνική νεολαία καί από εκεί πού κατέβαινε στό υπόγειο τού Κούν καί στήν Επίδαυρο άρχιζε νά κατεβαίνει στά γκλάμουρ μπαράκια τού Κολωνακίου ντυμένη μέ τήν τελευταία μόδα τού Παρισιού καί τής Νέας Υόρκης.....

Έτσι λοιπόν μετά από όλα αυτά αποφάσισα νά κάνω ωτοστόπ στίς δικές μου παιδικές αναμνήσεις μήπως καί βρώ τήν άκρη γιά αυτά πού μάς συμβαίνουν....

Είμασταν τότε μιά γενιά σέ αναμονή,

περάσαμε τήν παιδική μας ηλικία περιμένοντας

νά περάσουν δύο ώρες μετά τό φαγητό γιά νά μπούμε στήν θάλασσα, περιμέναμε νηστεύοντας όλη τήν Μεγάλη εβδομάδα γιά νά κοινωνήσουμε, περιμέναμε νά μεγαλώσουμε γιά νά πάμε σινεμά στά ακατάλληλα έργα, περιμέναμε μέ υπομονή νά περάσει ό πόνος απ' τά πεσίματα στήν μπάλα στίς αλάνες...

Τί έγινε βρέ παιδιά καί δέν πάθαμε τίποτα πίνοντας νερό από τό λάστιχο τά καλοκαίρια;;

γιατί δέν μάς έκαιγε ό ήλιος;;

πάντως αντηλιακά μέ δείκτες προστασίας δέν είχαμε κι ή μάνα μας πασαλείφει μέ νιβέα καί τέρμα.....

Κινητά τηλέφωνα δέν είχαμε μά παίζαμε σπασμένο τηλέφωνο,

δέν κρυβόμασταν απ' τά προβλήματα αλλά παίζαμε κρυφτό,

δέν μας κυνήγαγαν ή εφορία καί οί τράπεζες αλλά παίζαμε κυνηγητό,

δέν τό σκεφτόμασταν άν θά έπρεπε νά γίνει τζαμί στήν Αθήνα ή στήν Θεσσαλονίκη εμείς παίζαμε τζαμί στούς χωματόδρομους...

Δέν ξέραμε ότι υπάρχουν στήν βουλή τόσα γαϊδούρια,

εμείς παίζαμε τήν μακριά γαϊδούρα

Τό περνά-περνά ή μέλισσα μέ τά μελισσόπουλα,

(αργότερα πέρναγαν σάν τίς μέλισσες τά καταστροφικά νομοσχέδια),

καί τά μήλα καί τό ένα λεπτό κρεμμύδι καί τσιλίκα-τσουμάκα....

Αυτοκίνητα δέν είχαν οί γονείς μας μά εμείς είχαμε μία ρόδα ποδηλάτου καί πηγαίναμε βόλτα τά όνειρά μας στούς χωματόδρομους τής ζωής!

Αργότερα πιάσανε δουλειά οί εργολάβοι παντός καιρού καί κάναν τήν ζωή μας πατίνι εμείς τά πατίνια τά φτιάχναμε μόνοι μας,

όπως καί τά φυσοκάλαμα, τό τσέρκι καί τό σχοινάκι τά κορίτσια.....

Τί έγινε βρέ παιδιά μεγαλώσαμε μήπως καί γίναμε αγαλματάκια ακούνητα;;

Πετροπόλεμο παίζαμε μέ τήν πάνω γειτονιά καί μέ ξύλινα σπαθιά πολεμάγαμε,

φτιάχναμε τό μυαλό μας παίζοντας τρίλιζα στό χώμα διαβάζαμε εικονογραφημένα κλασικά και ταξιδεύαμε,

διαβάζαμε Μίκι Μάους καί γελάγαμε μέ τήν ψυχή μας....

Μετά αργότερα πού μεγαλώσαμε πετροβόλαγαν στά αλήθεια τίς ζωές μας αυτοί πού πιτσιρικάδες δέν είχαν διαβάσει ούτε ένα εικονογραφημένο κλασικό ούτε ένα περιοδικό τού Ντίσνεϊ....

Όσο εμείς παίζαμε στίς αλάνες αυτοί σέ ξένα πανεπιστήμια προετοιμαζόταν νά ρημάξουν τίς ζωές μας....

Καλημέρα στά παιδιά πού ακόμα γελούν καί πού ακόμα ονειρεύονται καί νά είμαστε σίγουροι ότι ή εξουσία μόνο αυτά φοβάται.