Τό τραγούδι τοῦ Διάκου.

 Πῶς νά σέ κράζω, Διάκο μου, καί πῶς νά σέ λογιάζω; Τῆς Ρωμηοσύνης σταυραητέ, τῆς Ἐκκλησιᾶς στεφάνι. (Χ2) Λεβέντες μου μή θλίβεστε, καί μή βαριοθυμᾶτε, πού μές στ’ ἀγριολούλουδα τ’ Ἀπρίλη θ’ ἀποθάνω· (Χ2) Γερά βαστᾶτε τ’ ἄρματα, γερά καί τά ντουφέκια, ὥσπου ν’ ἀνθίσει ἡ λευτεριά ξανά στήν Ρωμηοσύνη· (Χ2) Μά τώρα ἐγώ λαχτάρισα τ’ ἄνθη τοῦ Παραδείσου, καί τήν γλυκειά τοῦ οὐρανοῦ, αἰώνια Πατρίδα. (Χ2) Πῶς νά σέ κράζω, Διάκο μου, καί πῶς νά σέ λογιάζω; Τῆς Ρωμηοσύνης σταυραητέ, τῆς Ἐκκλησιᾶς στεφάνι. (Χ2)